Metalavond met Monolord laat Patronaatcafé trillen Metalavond met Monolord laat Patronaatcafé trillen

Voordat het optreden van Grim van Doom begint, wordt teleurstelling uitgesproken door het publiek: waarom moet het publiek zo dicht op elkaar staan? De donderende performance, de zanger loopt zelfs met een koevoet rond, laat zien dat de band er in ieder geval enorm veel zin in heeft. Grim van Doom stort zich vol overgave in de muziek. De bandleden bewegen synchroon mee met het ritme, terwijl ze de nummers perfect spelen. De performance is zeer geloofwaardig, de koude en zware sound maakt het compleet. Het viertal heeft een goed gevoel voor de doommetal klank en een trots gevoel glunderd van het podium. Aan het einde van de show geven de bandleden elkaar zelfs een knuffel, waarna ze vlot hun apparatuur afbouwen. Grim van Doom draagt een soort overgave, die zowel te zien als te horen is.

Bij het aanslaan van de eerste akkoorden wordt de vibe duidelijk. Blood Diamond heeft een vintage dimensie door de gitaarsound en songstructuur. Het neigt naar een ode voor jaren 70 hardrock, gemixt met een vroege punk sound. De lang uitgerekte en vaak repetitieve gitaarriffs zouden goed als soundtrack passen in een cultfilm. Deze sterke eigenschap van Blood Diamond, legt bloot dat de nummers erg op elkaar lijken qua stijl. Dit doet niet af aan de unieke totaalindruk van de band: Blood Diamond zou niet misstaan voor een groot festivalpubliek dat behoefte heeft aan een beukende band. Blood Diamond straalt ook plezier uit; de sporadische glimlach van de leden, brengt de sfeer in het overvolle Patronaat Café ten goede. Vooral de zanger- en gitarist van de band, die helemaal aan de zijkant van het podium staat, heeft een goede podiumuitstraling. Dat uitnodigt om de Blood Diamond vaker te bekijken.

Het voelen van een toon, is het eerste effect dat Monolord op de zaal heeft. De gitaar en bas klinken zo laag, dat je hele lichaam meetrilt. De nummers van Monolord golven door de zaal heen, alsof ze met frequenties het publiek beschieten. Door het goede nadenken en gebruiken van de muziekapparatuur, kun je er nieuwe melodieën in horen en voelen. Het Patronaat Café verandert langzamerhand in een sonisch landschap, met drie Zweedse mannen die het besturen.

De songs zijn slepend en traag. Drumfills introduceren muzikale zwaartepunten samen met de gitaar. De normaal gesproken laag klinkende gitaar, breekt de nummers open door hogere klanken te spelen. Het biedt een  verademing tussen de lage stukken door. Die verademing is de constante suspense van Monolord; zwemmen door het laag, tot je weer aan het land komt van hoge tonen. Het zijn juist deze momenten waar de luisteraar gedurende het optreden op wacht. Het heeft een wakker schuddend effect.

De wahwah- en flanger effecten in combinatie met creatieve gitaarsolo's van de gitarist, houden de aandacht er sterk bij. Ook de explosieve drummer en het vocodereffect op de zang scheppen een psychedelisch effect, wat de lage bas tot enige constante maakt. De psychedelische climaxen, het bijzondere effectgebruik en creatieve omspringen met songstructuur had alleen nog beter gepast in de Tweede Zaal van de Patronaat. Monolord is meer dan alleen traag en duister.