Jonathan Byrd is een traditionele singer-songwriter met een uitgebreide discografie. Negen platen schreef hij inmiddels op zijn naam en daar kwam recentelijk een tiende langspeler bij, Mother Tongue, een samenwerking met The Sentimentals. De Deense groep staat vooral bekend als begeleidingsband van singer-songwriters als Dana Cooper, Sara MacDougall en Matt Harlan. Vanavond staat Jonathan Byrd samen met twee leden van deze band op de planken en speelt zowel liedjes van het Mother Tongue-project als akoestische materiaal.
Jonathan Byrd & The Sentimentals in sfeervolle ambiance
Country folk van Amerikaans-Deense samenwerking kabbelt aangenaam voorbij in Het Huis Verloren
Het Huis Verloren staat garant voor optredens van interessante country- en folkartiesten. Voor de Horinees is dat al lang en breed bekend maar voor de concertganger buiten de polder blijft de plek over het algemeen een goed bewaard geheim. Onder de vlag van PeTiCantus stond afgelopen week Jonathan Byrd met The Sentimentals in het huiselijke zaaltje van Hoorn.
De samensmelting van muziek en filosofie vormt de hoofdmoot van de avond, zo weten ze te melden. Op het laatst verschenen album zijn de visies van Bob Dylan en de filosoof Søren Kierkegard op taal een grote inspiratiebron. Een conversatie tussen filosofie en rock ’n roll, zo zeggen ze zelf. Een interessante benadering. Die conversatie begint wat schuw en voorzichtig met titelnummer ‘Mother Tongue’ maar naarmate het optreden vordert, vindt het trio zijn draai.
Waar Jonathan Byrd veelvuldig zijn inspiratie uit lijkt te halen is zijn thuis. In tegenstelling tot abstract en filosofisch is Byrd dan vrij concreet. Zowel in zijn songteksten als in liefdevolle anekdotes komen levenslessen aan bod en verhaalt Byrd over het gevarieerde landschap van North Carolina dat zich van waddenkust uitstrekt naar laagland en uiteindelijk overgaat in een bebost berglandschap. Zodra Byrd begint te spelen is dát wat je voor je ziet. Hoewel het landschap van het Denemarken van The Sentimentals wat dat betreft minder tot de verbeelding spreekt, weten zij zich het materiaal van Byrd prima eigen te maken.
De samenwerking werkt dan ook goed. Zowel Jonathan Byrd als The Sentimentals zijn muzikanten die hun instrumenten uitstekend beheersen. The Sentimentals zijn er niet slechts als begeleidingsband maar waar nodig schikt Byrd zich in een dienende rol. De enkele songs waarin M.C. Hansen de leadzang op zich neemt, blijken echter minder sterk, temeer omdat de ietwat lijzige zang van Hansen minder prettig in de oren klinkt dan Byrd’s bezielde stem.
Met name van die bezieling moet Jonathan Byrd het hebben. De band levert een degelijke set af met fraaie uitschieters in het melancholische werk in de vorm van liedjes als ‘The Law and The Lonesome’. Ook zodra het trio gezamenlijk hun stemmen inzet klinkt het geheel als een klok. “He agrees”, zegt Byrd met een lach, wanneer een toegift in samenzang wordt afgesloten en de Hoornse kerkklok elf uur slaat.