Drummakid predikt positiviteit maar blijft rebels

'Ik wil een nieuwe definitie geven aan het woord gang'

Bente Schreurs ,

Eddy Addai is een man van vele talenten. Hij drumt, hij produceert en hij rapt. Voor fans van Typhoon is deze jonge muzikant een bekend gezicht: bijna elk concert laat hij vanachter zijn drumstel een krachtig stukje Engelse rap horen. Dat is telkens zo'n succes, dat Eddy besloot het solo ook te proberen. Ditmaal als Drummakid. Wij vroegen de Amsterdamse artiest in de Bijlmer, waar hij geboren is, naar zijn achtergrond, inspiratiebronnen en toekomstplannen.

Zit het muzikale talent in je bloed?

Ja, zonder twijfel. Mijn over-over-over-grootvader, ja dat gaat ver terug, was een tribal drummer. Hij gebruikte muziek meer op een spirituele wijze, niet echt als hobby. Zelf ben ik wel in Amsterdam geboren, maar mijn ouders komen beiden uit Ghana en zijn heel religieus. Ze luisterden vooral Ghanese gospelmuziek. De cd die ze veel draaiden heette Gospel High Life. Alleen op zaterdag werd er af en toe Whitney Houston gedraaid, maar dan wist je ook dat het tijd was om schoon te maken. Verder zijn m'n broers, die wel in Ghana zijn opgegroeid, heel muzikaal.

M'n broers luisterden veel moderne muziek. Toentertijd waren dat reggaeartiesten als Lucky Dube en Bob Marley, maar ook veel hiphop. No Limit, Cash Money, Bone Thugz. Met die artiesten ben ik opgegroeid en die hebben me ook heel erg geïnspireerd. Qua manier van rappen, qua stijl. Doordat mijn school best multicultureel was en ik bevriend raakte met verschillende mensen, werd mijn muzieksmaak al snel een mix van allerlei stijlen.

Maar als je nou één plaat moest noemen, wat is dan je all-time favorite?

Dat is dan toch wel een plaat van Coldplay. Ik vind eigenlijk al hun platen tof, maar de plaat die me echt geraakt heeft, is Mylo Xyloto. Dat album heeft me dingen laten zien, laten voelen, die ik normaal niet voel bij het luisteren van muziek. Een bepaald soort vrijheid. Ik ben best gevoelig voor ambient sounds. Nummers waarbij je het gevoel krijgt dat je van een berg wilt afspringen en kan vliegen. Het mooie van Chris Martin is dat hij eigenlijk helemaal niet kan zingen. Toch klinkt hij zo authentiek. Ik merk ook dat hij beïnvloed is door gospel, misschien is dat hetgeen wat mij zo aanspreekt. Daarnaast speelt hij veel instrumenten: gitaar, piano, harmonica, noem maar op. Toen ik hem voor het eerste als toetsenist en zanger hoorde op Homecoming van Kanye West, dacht ik meteen: als ik ooit een track met Coldplay heb gemaakt als rapper, kan ik m'n spullen inpakken en naar een onbewoond eiland vertrekken.

Wat was de eerste plaat waardoor je geïnspireerd werd?

Dat was waarschijnlijk College Dropout van Kanye West. Na het luisteren van dat album wist ik dat ik ook beats wilde maken en wilde produceren. Drummen deed ik toen nog niet.

Als geboren Amsterdammer heeft de stad me zeker geïnspireerd. Ik heb gestudeerd aan het ROC van Amsterdam en heb gejamd op zoveel plekken, van The Waterhole tot Paradiso. Vroeger hield ik van de drukte, nu vind ik Amsterdam juist te druk. Ik wil ook liever niet te vaak gezien worden. Niet omdat ik het niet leuk vind, maar ik merk gewoon dat als ik creatief bezig ben, ik de energie om me heen even moet vermijden, zodat ik me kan focussen op m'n eigen projecten. Ik heb dat echt nodig. Ik woon nu ergens in het bos, maar waar zeg ik niet!

Waren er behalve muzikale inspiratiebronnen ook persoonlijke invloeden?

Zeker! Mijn broers hebben me gemotiveerd om de muziek überhaupt in te gaan. Op mijn veertiende nodigde een van m'n broers me uit voor een jongerendienst in een kerk in Almere. Daar zag ik voor het eerst een drumstel in real life. Ik was betoverd door dat ding en bleef maar staren. Mijn broer zag dat en gaf me de boost om te beginnen met drummen. Ook het produceren heb ik van m'n broers. Ik kroop stiekem altijd achter de laptop van m'n broer, want hij had het programma Fruity Loops. Toen m'n broer zich ging aanmelden voor het ROC, ging ik mee om hem te begeleiden. Niet met de intentie om me ook aan te melden, ik wilde de ICT in. Toch kon ik het niet laten te vragen of er nog plek was. Toevallig had één drummer zich afgemeld en dus mocht ik auditie doen. Uiteindelijk zijn we beiden toegelaten diezelfde dag.

Een vraag die je waarschijnlijk vaak zult horen. Waarom heb je besloten het ook solo te proberen?

Ik was al een tijdje bezig met produceren, vanaf m'n tiende eigenlijk al. Ik ben ook best een kluizenaar, ik ben altijd op mezelf, ook al heb ik zes broers en een zusje. Misschien omdat ik zoveel in m'n hoofd heb dat ik wil uitproberen. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik drummen kon combineren met produceren. Het rappen kwam erbij toen ik, tegen de zin van m'n ouders in, bij een vriend ging wonen die ook muziek maakt. Hij heeft me gemotiveerd om het rappen door te zetten. Het is ook een beetje als grap begonnen. Toen we een keer moesten spelen met Typhoon in Vlieland, was ik tijdens het repeteren aan het mompelen in mezelf. Glenn merkte dat en zei: ''Hé, probeer dat eens even gewoon vanavond, kijken hoe het uitpakt.'' En het ontplofte die avond.

Je drumt, je produceert, je rapt. Is dat niet ontzettend druk?

Het lijkt veel, maar in principe doe ik maar twee dingen. Ik ben Drummakid de artiest en Drummakid de producer. En natuurlijk geef ik ook nog clinics hier en daar. Op een gegeven moment kreeg ik wel de behoefte om meer te focussen op mijn eigen ding. Als drummer sta je toch in dienst van iemand en moet je je houden aan de manier van werken van een ander. Ergens ben ik wel een rebel. Nu ik mijn eigen ding heb, kan ik er gemakkelijker mee dealen om in dienst te staan.

Ik wil niet gezien worden als een rapper, want dat ben ik niet. Ik ben een muzikant die af en toe Engelse woorden gebruikt om te communiceren. Veel mensen die me niet kennen als rapper, kennen me als drummer. Ik probeer het zo open mogelijk te houden. Ik zie mezelf als een moderne hippie. Ik ben geen gangster en hoop ook niet zo gezien te worden. Vroeger dacht ik altijd: ik kan niet rappen, want ik ben niet stoer genoeg. Dat is onzin. Rappen doe je niet in één bepaalde situatie, het is een expressie voor verschillende gevoelens.

Stel, je mag optreden met drie artiesten. Levend of dood, dat is niet van belang. Met wie zou je het liefst een avondje jammen?

Sowieso met Chris Martin, daar heb ik het al uitgebreid over gehad. Ook met Dr. Dre. Waarom? Hij heeft de hiphopcultuur naar een heel ander niveau gebracht. Ik houd van innovatieve, authentieke mensen. Als je kijkt naar wat Dr. Dre allemaal gedaan heeft met Eminem, Snoop Dogg, Kendrick Lamar... Iedereen die hij onder zijn vleugels heeft genomen, heeft iets authentieks gemaakt. Ook business wise is hij een held. En tot slot zou ik met Jimi Hendrix willen jammen. Voor mij was hij toen al hiphop. Door zijn manier van leven, zijn spel, zijn energie. Hij was heel rebels. Ik ben dat ook, maar op een positieve manier. Ik ben een rebel als het gaat om rechtvaardigheid. Niet dat ik mensen veroordeeld wil hebben, maar alles moet gewoon eerlijk zijn.

Klinkt alsof je diep over dingen nadenkt. Heb je nog andere boodschappen met je muziek?

Ik wil een andere definitie geven aan het woord gang. Als veel mensen het woord gang horen, denken ze aan drugs, aan AK-47's. Ik wil juist een positieve kant uitlichten. Samen met Sabrina Starke en Sarah-Jane maak ik deel uit van een movement, Krugang. We zijn bezig met een platform waar mensen zich thuis kunnen voelen, waar ze ook vandaan komen. Als je naar Sabrina Starke en Sarah-Jane kijkt denk je niet aan een bende, ze maken gewoon toffe muziek. Maar omdat ik wel uit de hiphophoek kom, wil ik het op deze manier verpakken.

Vrijdag 25 november staat Drummakid in Paradiso met zijn clubtour L.I.T (Life is Turnt) – Houseparty 101 Edition