Het festivalterrein is rustig. Zonder duwen of trekken kun je op je gemak binnenlopen, munten halen – die overigens spotgoedkoop zijn – en het eerste biertje naar binnen duwen. De zon schijnt niet; de vloek van Edit. Waar andere festivals als Lentekabinet meestal geluk lijken te hebben begin zomer, is Edit bijna altijd het haasje. Toch botert het wel. Zonnebrillen en T-shirts zijn uit de kast gehaald en worden gedragen als ware het een zonnige zomerdag.
Radion stage is uitspringer op Edit Festival
Artiesten missen bewijsdrang en zoeken naar gulden middenweg
“Te weinig variatie in de line-up gaat gepaard met de desinteresse van het publiek,” merkt een voorbijganger op. Over het terrein slentert het publiek van de bar naar de Schwung stage. Als enige veilig overdekt. Men kijkt vluchtig even bij Radion, maar niet te lang. Waar we vier jaar geleden een menigte mensen tot hun enkels in de modder zagen stampen, stond dit jaar het overgrote deel droog in de blauwe festivaltent van Schwung.
Esteble draait het groene gras op de Edit stage warm terwijl het publiek in slakkentempo binnenstroomt. Een live-set die, als je goed luistert, de haren op je nek overeind laten staan. De ochtend staat in het teken van rustig wakker worden. Ook op de Radion stage doet Niels Klein rustig zijn ding. Orkestgeluid knalt uit de speakers in een nieuw elektronisch jasje. Hij lijkt precies te weten waar welke toon thuishoort. Waar Klein zich uit de voeten doet met wereldmuziek, slaat Boris totaal de andere kant uit in een vrij lange set. De Schwung stage kent een diepzeegeluid als opwarmer. De enige overdekte stage op het festivalterrein is warm en wordt gekenmerkt door een walm van zweet en gestamp van nu al energieke benen. Schwung laat zien wat het publiek van Edit nodig heeft: harde baslijnen, een diep elektronisch geluid en niet te veel melodische achtergrondtonen. Dat is toch niet nodig, laat de volle tent zien.
Palmbomen II pakt het stokje over van Esteble, met een iets experimentele sound. We duiken van de onderwaterwereld van Boris naar de oppervlakte op de Edit stage en plots begrijp ik waar deze dag naartoe gaat. Terwijl een groot deel van het publiek afdruipt naar de Schwung stage om Boris te zien afsluiten, voegen wij ons na Palmbomen II bij Weval. Sterk idyllische dj’s, van Nederlandse bodem. De heren laten toch iets anders zien dan de rest deed in de ochtend. Er klinkt een open geluid, vrij voor eigen interpretatie. Kalm, maar energiek.
Van over het veld bij de zitzakken aan het water, hoor ik Baris K – 200. Na even langer luisteren drinkt het tot me door dat Acid Arab de arena van Radion vult met uitgerekte oed-snaren – het peervormig snaarinstrument en voorloper van de gitaar. Diepe baslijnen dreunen door tot in de borstkas. Tot onze grote spijt blijft het veld vrijwel leeg. Het Franse duo laat een genre op zich zien. Heftige percussie en Arabische melodieën weerspiegelen een diep contrast met de andere stages. Veel eigen producties, zoals Hafla, duiken op in het repertoire en even banen we ons in klein Marokko. Marokkaanse vocalen galmen over de hoofden heen. “Het is wel apart,” hoor ik mensen zeggen. Toch kunnen ze niet stoppen met bewegen. Als het veld dreigt leeg te lopen en Phase begint te draaien op de Schwung stage, herpakken de Franse heren zich. De vervormde gitaarklanken, hard Arabisch stemgeluid en blaasinstrumenten maken plaats voor de overstap naar techno. Hoe kan het ook anders dan dat de benen zich vluchtig bewegen richting de Radion stage. Van achter de draaitafels zie ik Acid Arab een lach onderdrukken.
Levon Vincent gaat door waar de Fransozen gebleven zijn. Meer funk, meer gevoel. Hij weet wat er van hem verwacht wordt. Jaren 90-house en vloeiende overgangen, die neigen naar een diepe technosound. Een knaller van Loud E. geeft een kijkje in wat komen gaat. De New Yorker, ingekleurd door inkt van top tot teen, staat op een kratje om bij de knoppen te kunnen. Drie decks laat hij zien waarvoor hij is gekomen: het festival kapot maken. Levon houdt zijn focus op de knoppen en draait de oren van ons hoofd. Kanaries en oerwoudgeluiden klinken tussendoor, gevolgd door hevige percussie en een funky house sound. Achteraf vragen we hem welke plaat het was, waarop hij antwoordt: “It’s a record, about to be released.” Onze nieuwsgierigheid is gewekt. Hij eindigt met een remix van Jamie 3:26. Terwijl het geluid langzaam uitdooft en plaats maakt voor opvolger Call Super, hoor ik Hunter/Game een louche opbouw maken. Een nadeel van de podiumopbouw. Geluid loopt door elkaar doordat de stages recht tegenover elkaar gebouwd zijn.
Het Italiaanse producerduo Hunter/Game geeft na een langzame opbouw een oorverdovend mysterieus geluid vrij op de Edit stage. Hier zijn het niet de baslijnen die de leiding nemen. Ze zijn vooral bekend van hun intieme feestje Just This, maar op Edit staan ze toch voor een wat groter publiek, wat resulteert in een iets meer mechanisch geluid. Toegankelijker en minder melodisch dan we normaal van ze gewend zijn. Ook niet gek, met Baikal B2B The Drifter voor- en Fur Coat na hen op het programma.
De Schwung stage laat zien waarvoor ze zijn gekomen: om te rammen. Function pakt het over van Phase. Niemand kan stil staan en beweegt standvast in het sterk ritmische tempo van de dj uit Brooklyn. Toch valt op dat het geluid van Function goed past in het stramien van Edit Festival, een sterke set met een sterk industriële sound. Puur genot voor de liefhebber. De set is een afsluiter op zich en laat in onze ogen geen ruimte vrij voor Zadig en afsluiter O/V/R. Dreigende grijze wolken maken plaats voor de zwarte nacht en Zadig laat loopjes horen van tikkende hi-hat’s en veelvuldig gebruik van claps. Een bijna ondansbaar geluid van bliepjes en tonen vullen de tent en men kijkt star voor zich uit.
Een wereld van verschil met de stage van Haarlemsch Finest. Daar staat het publiek de hele dag te springen op R&B klassiekers, popmuziek en een nostalgische happy hardcore-plaat tussendoor. I-F doordrenkt de oorschelp en laat de Radion stage zien hoe de dag proper wordt afgesloten. Netjes en met beheersing rolt een funky sound door een licht melancholische beat. Een passende afsluiter, vol variatie. Radion boort een nieuw publiek aan op Edit. Voor wie niet wezenloos wil stampen, staat Radion met open armen en een warm hart klaar. Adana Twins sluit de Edit stage af. Voor het eerst die dag krijgt deephouse een stem, die sterk suist over het festivalterrein. Een diep groovy sound galmt door merg en been. Slimme samples en snerpende percussie verdwijnen in de open ruimte. Edit stage is voor de mensen die nog even willen genieten van iets meer dan donker en warmte.
Uitdaging mist in de meeste sets. Artiesten krijgen niet de ruimte om hun muzikale leefwereld open en bloot op tafel te gooien. Waar de artiesten van de Radion stage de grens proberen op te zoeken, leggen ook zij het af tegen de opgefokte techno van de overkant. Het overgrote deel van het publiek vindt zichzelf terug in de geluidsgolven van de Edit stage en Schwung. Het lijkt of Edit festival nu vooral het geluid van techno ondersteunt en andere muziekstijlen wegdenkt.