Zaterdag staat in het teken van Luke Combs, maar de festivaldag wordt afgetrapt door Joe Buck. De Zeeuwse zanger, bekend van de hit ‘the way you take time’, zingt perfect binnen de lijntjes. Het lijkt bijna alsof er een cd is opgezet, maar niets is minder waar - het is zeer zeker live. Buck speelt nog een cover van Shania Twain’s ‘you’re still the one’, om dan ruimte te maken voor Charles Esten. Acteur, muzikant, komiek, Charles Esten kan het allemaal. De zanger, ook wel bekend als Chip Esten, is een stuk minder perfect dan Joe Buck, maar perfectie past ook niet bij zijn rokerige bluesy sound. Drinking songs à la David Allan Coe passeren de revue, maar ook Delta Dawn van Helen Reddy krijgt een make-over. Hierna is het even wat langer wachten op Brett Young. Er blijken problemen met de gear te zijn, dus besluit Young, met een disclaimer dat het wellicht minder goed zal klinken als bedoeld, de al aanwezige uitrusting te gebruiken. Al snel kan het wegzwijmelen bij de karakterieke stem van de 38 jarige Young beginnen. Young werd ooit groot als honkbalpitcher, maar na een elleboogblessure stapte hij in de wereld van songwriting, een wereld die hem misschien nog wel veel meer succes opgeleverd heeft. Dit succes is geheel niet onterecht want bij het ingaan van het beeldschone ‘In case you didnt know’ bekruipt het kippenvel je.
Als Europese country fan is het niet altijd gemakkelijk om aan je trekken te komen. De zangers en zangeressen van het Amerikaanse levenslied hebben in eigen land een sterrenstatus, maar de gemiddelde Nederlander komt bij het benoemen van deze sterren vaak niet verder dan Johnny Cash en Dolly Parton. Gelukkig is er voor de liefhebbers van ‘across the pond’, zoals dat zo mooi gezegd wordt, het Country 2 Country festival. Hét festival dat twee dagen lang de AFAS omtovert tot Honky Tonk, met grote namen maar ook veel aanstormend talent. Met op zaterdag onder andere Brett Young en Luke Combs en op zondag Jimmie Allen, Austin Jenckes en Darius Rucker als afsluiter.
Buck, Esten en Young
Luke Combs maakt alle verwachtingen waar
Met een red cup in zijn hand betreedt de forse Luke Combs de mainstage. In luttele seconden weet hij de AFAS live in vuur en vlam te zetten, niemand blijft zitten. Aan het vele Engels, Duits en Belgisch te horen zijn mensen van ver gekomen om dit speciale concert mee te kunnen maken. Voor Combs moet de AFAS aandoen als een klein zaaltje, waar hij vorig jaar rond deze tijd nog voor maarliefst 72000 mensen speelde op de Rodeo in Houston. Combs trakteert het publiek op de ene na de andere sing-a-long en heeft geen moeite om van Rowdy Honky Tonk te schakelen naar romantische ballads.
Een van de hoogtepunten is het intieme ‘Even though I’m leaving’, een nummer dat geschreven is vanuit het perspectief van een vader en zijn zoon. Het ontroerende nummer, waar in de mandoline een hoofdrol op zich neemt, was al geschreven vóór het uitbrengen van Combs’s debuutalbum. Omdat het gelijk duidelijk was dat hij goud in handen had werd er 3 jaar gewacht met het uitbrengen: ‘This song is too big for album one. Let's wait.' stelde Combs toentertijd.
Combs verlaat even het podium om dan onder luid gejuich terug te keren voor een toegift. Het nummer ‘Brand new man’ is zonder Brooks & Dunn natuurlijk niet hetzelfde, maar het is indrukwekkend hoe Luke zijn stem licht weet te verbuigen waardoor Ronnie Dunn er toch een klein beetje bij is. Het fenomenale optreden eindigt met Hurricane, zijn eerste single uit 2015.
Zondag
De zondag begint, en blijft, een stuk rustiger. Vanwege de zorgen om het coronavirus bleef Old Dominion thuis, een gegeven dat veel bezoekers toch wat drastisch vonden. Jimmie Allen weet hier wel leuk op in te spelen door in een medley de hit ‘One man band’ nog kort te spelen. Vandaag wordt er minder gedanst en eigenlijk is alleen Darius Rucker er écht toe in staat om het publiek uit de stoel te tillen. Een bezoeker stelt dat muziek hier in Nederland op een andere manier beleefd wordt dan in de Verenigde Staten, en dan met name Nashville. Iedere kroeg heeft een huisband en of er nou country-pop of outlaw country gespeeld wordt- overal wordt er gedanst.Vooraf wordt er dan ook even gefronst bij het horen dat de kaarten recht geven op een zitplek. Country leent zich namelijk perfect voor dansen.
Verhalend de muziek aan elkaar knopen
In een schitterende zilveren jumpsuit zwiert Caylee Hammack het podium over. Bijna alles klinkt zuiver, en met vlagen toont ze een extreem stembereik. En dan te bedenken dat het haar 8e show in 48 uur tijd is! Vertellend knoopt ze nummers aan elkaar, zoals ooit Johnny Cash dat ook zo mooi deed. Dit geldt met name voor het nummer ‘smalltown hypocrite’. Een andere artiest die vandaag de muziek aan elkaar praat is Jimmie Allen. MC voor één dag Jimmie Allen mag ook zelf nog spelen. Ondanks dat de energie van het optreden afspat, klinkt alles net iets minder goed dan bij bijvoorbeeld Brett Young of Luke Combs op zaterdag. Allen heeft niet zozeer dat éigen unieke stemgeluid, maar weet wel als geen ander hoe hij het publiek kan entertainen. Van een mini 90s country medley, met onder andere klassieker ‘Friends in low places’ van Garth Brooks, een duet met Abby Anderson (‘Shallow’) tot een uitgebreide wandeltocht door het publiek heen - het is een optreden dat je niet snel vergeet.
Charles Jenckes gooit hoge ogen
Iets verderop op de ISLA talent stage weet Austin Jenckes hoge ogen te gooien. Met indrukwekkende uithalen en strak gitaarspel is hij eigenlijk al klaar om op de mainstage te staan. De kleinere ISLA talent stage past qua opzet alleen misschien nog wel beter bij de kwetsbare en toch krachtige blues-country van de zanger uit Washington. Even wat minder party songs en meer ingetogenheid. Het publiek lijkt zichtbaar onder de indruk en Jenckes heeft met nummers als ‘If You’d Been Around,’ een persoonlijke ballad over zijn vader die hij op 16-jarige leeftijd verloor aan zelfmoord, de gave om in zijn muziek pure emotie over te brengen.
De southern roots van Darius Rucker
Aan Darius Rucker, ook wel bekend van Hootie & the Blowfish, de eer om het festival af te sluiten. Na een solo van de toetsenist verschijnt de viool, het instrument waar we dit weekend zo naar verlangd hebben. Rucker zijn southern roots, de zanger is afkomstig uit South Carolina, worden door het karakteristieke vioolgeluid extra aangestipt. Een swingende medley met onder andere Family Tradition van country legende Hank Williams Jr. en No Diggity van Blackstreet tilt iedereen uit de stoel. Luidkeels wordt er meegezongen met de hit ‘Wagon Wheel’, waarvan iedereen wel de lyrics lijkt te kennen. Een waardige afsluiter, waardoor de afwezigheid van Old Dominion even vergeten wordt.
En zo komt dit country weekend tot zijn apotheose. De laarzen en cowboyhoeden kunnen weer een tijdje de kast in. De eerste vliegtickets naar een van de concerten van de countrysterren zullen ongetwijfeld geboekt worden, óf een jaartje wachten om te zien wat Country 2 Country 2021 ons zal brengen!