Het is een grijze en regenachtige dag in Amsterdam, maar dat stoort de Makaken van Artis duidelijk niet. Als we rond het middaguur onze fiets en auto parkeren voor het Plantage Dok, klinkt er een kakofonie van geluid uit de oudste dierentuin van Nederland. Wij zijn gekomen om te praten over de muzikale drijfveren van geluidskunstenaars Jochem van Tol en Liú Mottes van Soon. Er is bijna geen passendere locatie voor te stellen voor de studio van het tweetal; pal tussen de dierengeluiden in hartje Amsterdam. De muziek van het duo klinkt soms alsof ze zijn ingestraald vanuit een andere dimensie naar de onze, maar wie echt luistert naar de band, hoort de verhalen door de muziek naar boven borrelen.

© Jos van den Broek

Menig beginnende band droomt ervan om ooit op één van de grote festivals van Nederland te spelen. Lowlands was daarentegen de bakermat van Soon. “Ik heb Jochem ontmoet toen hij een keer kwam invallen als drummer in mijn vorige band, Blue Crime. We kenden elkaar toen nog niet zo goed, maar we werden al vrij snel superbuddies. Jochem vroeg toen of ik hem wilde helpen met een project voor Sexyland”, vertelt Liú. “Ja, dat was een beetje een gekke uitnodiging”, vult Jochem aan. “Ik had de lichten ontworpen in de tent. Ieder uur, als het podium ging draaien voor de volgende act, moesten wij de stilte invullen, maar toen ik Liú uitnodigde had ik nog geen idee hoe we dat gingen doen. Liú en ik zijn toen minuutjes gaan maken”, gaat hij verder.

© Jos van den Broek
© Jos van den Broek

Na Lowlands groeiden de minuutjes uit tot echte liedjes. Soon werd uitgenodigd om bij Eye te komen spelen. Daar groeiden de nummers van minuutjes naar vijf minuutjes en langzaamaan groeiden ze uit tot wat ze nu zijn. Nummers die uitnodigen om te dromen, met bijna filmische kwaliteiten. “Mensen denken soms dat wij aan het improviseren zijn op het podium, maar wat wij doen is heel exact”, vertelt Jochem. “Ja, ondanks dat onze muziek soms bijna als filmmuziek klinkt vind ik wel dat we echt liedjes maken. We willen je fantasie prikkelen, een verhaal vertellen zonder woorden”, gaat Liú verder. Maar hoe schrijf je coherente verhalen met alleen geluiden? Jochem denkt dat dat vooral mogelijk is als je anders naar je instrument kan kijken. “Wat ik heel prettig vond aan Liú’s gitaarspel is dat de geluiden die ze maakt een soort massa zijn. Ze speelt geen akkoordenschema’s, harmonieën of melodische solo’s, ze creëert met haar gitaar texturen. Daardoor kan ik me als luisteraar veel makkelijker dingen verbeelden, mijn fantasie wordt dan echt geprikkeld.”

© Jos van den Broek

De lievelingsliedjes van Liú

Cindy Lee – Acts of Tenderness

Liú: “Deze plaat illustreert heel mooi waar we het net over hadden. Cindy Lee bouwt op deze plaat met geluiden en texturen echt een wereld van gevoelens. Ze heeft een heel hoge, breekbare stem en de muziek is heel bruut. Het is een hele schurende combinatie van melancholie en agressie. Het zijn echte liedjes, en zelfs als de zang en de woorden er niet zouden zijn, staat er nog steeds een verhaal. Dat is ook iets wat je hopelijk in Soon terug kunt horen. Niet per se verhalen vertellen met woorden, maar met geluiden.”

Broadcast – The Noise Made By People

“Ik vind dit één van de allermooiste dingen op de wereld, maar ik vind het heel moeilijk om hier iets over te zeggen. Ik luister deze plaat en geniet er van, maar ik heb nog maar weinig nagedacht over het waarom erachter. Deze plaat is echt een eindeloze ontdekkingsreis. Het zijn hele veelzijdige liedjes die meerdere kanten hebben. Soms luister ik deze plaat en dan hoor ik weer iets nieuws ergens in de mix. Iets wat me nog niet eerder was opgevallen. Als ik daar dan naar ga luisteren dan ontdek ik weer een hele andere kant van het liedje. Dat maakt deze plaat zo ontzettend interessant. Ik kan hier denk ik ook altijd naar blijven luisteren. De muziek is ook heel erg secuur, je hoort dat over alles is nagedacht en heel specifiek is geplaatst.”

Space Siren – If You Scream Like That Your Monkey Won’t Come

“Deze band heeft echt een gigantische stempel gedrukt op de kleine noiserock scene in Nederland. Het is heel onstuimig en sereen tegelijkertijd. Ik hou echt van die tegenstrijdigheid. De zang van Gwendolien prikt heel mooi door de dichte massa van gitaren en drums heen op deze plaat. Ik heb met mijn allereerste band in de studio van de gitarist van Space Siren een album opgenomen. Ik was toen 14 of 15 en ben mede daardoor een beetje in die scene terechtgekomen en dat heeft zeker invloed gehad op mijn muzikale vorming.”

 

© Jos van den Broek

Jochems

Dick Raaijmakers – The Complete Tape Music Of

Jochem: “Toen ik op mijn 19e drums ging studeren in Den Haag kreeg ik les van Dick Raaijmakers. Dat was voor mij best wel een confronterende ontmoeting, hij had altijd gelijk, hij was de grote meester en iedereen moest altijd ja en amen knikken. Ik had echt zoiets van, wie is die oude man? Ik vond het gewoon niet zo gezellig met hem. Later kwam ik erachter wat voor indrukwekkende dingen hij allemaal had gedaan. Hij werkte in de jaren '50 voor het Natlab in Eindhoven. Hij maakte voor Philips een soundtrack genaamd 'Mechanical Motions'. Gemaakt met synthetische geluiden op tape en daar knipte en plakte hij dan een nummer van. Ik was zo onder de indruk van dat stuk. De realisatie dat dit ook muziek kon zijn, brak de muzikale wereld voor me open. Muziek kreeg in mijn hoofd toen een andere definitie, het werd veel breder. Dick Raaijmakers was zijn tijd ook ver vooruit. Hij was al elektronische muziek aan het maken voordat het echt een ding was. Het is heel experimenteel, maar nog steeds redelijk toegankelijk. Vooral de dingen die hij onder zijn pseudoniem Kid Baltan heeft gedaan hebben bijna een soort poppy karakter.”

James Holden – The Inheritors

“Ik moest voor een theaterstuk de begeleidende muziek maken. De opdracht was heel specifiek, de muziek moest zoveel mogelijk ruimte overlaten voor interpretatie zodat het publiek de ruimte had om zelf een emotionele invulling te geven aan het stuk. Dat is natuurlijk ontzettend lastig, omdat dat eigenlijk het tegenovergestelde is van wat je normaal doet met een liedje. Bepaalde akkoorden roepen bepaalde gevoelens bij mensen op. Een mineur akkoord klinkt voor iedereen neerslachtig en een majeur akkoord klinkt dan weer opgewekt. Na afloop van een voorstelling kwam iemand naar mij toe en vroeg me of ik weleens van James Holden had gehoord. Toen ik het luisterde snapte ik meteen waarom dit me aangeraden werd. Op dit album laat Holden ook heel veel ruimte open die je zelf mag invullen. De liedjes zijn een soort kapstok waar je je eigen emotionele belevingswereld aan kan ophangen. Dat proberen wij ook met Soon.”

Brian Eno & David Byrne - My Life In The Bush of Ghosts

“Ik vind David Byrne een heel interessante muzikant, mede door zijn tijd in Talking Heads. Dit is echter opgenomen voor Talking Heads bestonden. David Byrne woonde toen nog in New York. Ik kan mezelf sowieso wel verliezen in de romantiek van het punktijdperk in New York en daar is deze plaat ook ontstaan. Ik was een jaar of 14 toen ik dat allemaal ontdekte en ik kon mezelf daar echt in verliezen, dat was voor mij een erg vormende periode. Ze hebben de zang op een hele interessante manier aangepakt op deze plaat. Ze hadden allebei geen zin om te zingen en besloten met radiofragmenten liedjes te bouwen. Dat was voor mij, net als met Dick Raaijmakers, echt een eye-opener, een heel andere manier om naar muziek te luisteren.”

© Jos van den Broek
© Jos van den Broek

Afgelopen januari bracht Soon hun eerste (en ijzersterke) cassette uit. Eind dit jaar volgt er (hopelijk) een volledig album. Nieuwsgierig geworden naar de muziek van Soon? Check hier hun website en soundcloud.