Als we aanbellen bij het hek grenzend aan een binnenplaats in Amsterdam-Oost worden we begroet door een vriendelijke zwarte kat. Al miauwend wijst de kater ons de weg naar de woning van Ricardo Peekstok, drummer van Dear Omens. De band heeft zich verzameld rondom een picknicktafel en terwijl we aanschuiven voor een kopje koffie begint Ricardo te vertellen over hoe de band is ontstaan. “Alle bandjes en projecten waar we in zaten vielen door het hele corona verhaal een beetje uit elkaar. Wat opzich welkom was, ik had zoveel projectjes dat ik me niet echt gefocust voelde in de muziek. Het was allemaal iets te comfortabel geworden, waardoor ik creatief een beetje was vastgelopen. Doordat er geen live shows meer waren gingen ook veel bandjes de ijskast in. Ik sprak al een tijdje met Fay over wat muzikale ideeën en het leek de perfecte tijd om samen met iets echt nieuws bezig te gaan. We wilden een wat onconventionelere band starten, met alleen orgel, drums en bas. Echt iets nieuws doen. Faye en ik begonnen songs te schrijven en al snel vonden we een bassist in Dennis Duijnhouwer (Temple Fang, Death Alley). Hij heeft ons op weg geholpen met de eerste songs, maar al snel merkten we dat we een bassist nodig hadden die vol voor ons kon gaan. Niet lang daarna sloot Tadzio Danniel zich bij ons aan en zijn we echt gas gaan geven”, vertelt Ricardo.
Wat krijg je als je krautrock, een beetje new wave, a little bit of doom en een snufje beach boys in de blender gooit en een paar minuten laat lopen? Een verassend smakelijke band genaamd Dear Omens. Deze drie koppige band uit Amsterdam met leden van o.a. Pauper, Ainsoph en Baby Dee besloot de lockdown door te brengen in de vondelbunker en presenteert vandaag de eerste lockdown baby. Na een uitnodiging in de mailbox en een bezoek aan de oefenruimte was het voor ons duidelijk; dit is vet! We besloten dat het tijd was om onze snorkel maar weer eens af te stoffen en een diepe duik te nemen in het muzikale DNA van de band Dear Omens.
“Tegenwoordig is het hip om op losse snaren, gedempte drums en kleine versterkers te spelen. Wij wilden meer de andere kant op. Fay speelt op een 2x15 inch speaker waar ik al een hernia van krijg als ik ernaar kijk."
Een teken aan de wand
Van David Lynch tot Black Sabbath
De band is duidelijk zeer breed beïnvloed, van Sabbath tot aan filmmaker David Lynch. “Ricardo en ik hebben elkaar leren kennen door onze gedeelde liefde voor muziek en film. Ik denk dat je dat ook wel terugziet in de platen die we hebben gekozen”, vertelt Fay Ruza Christen, zangeres en organist van Dear Omens. Ricardo vult aan, “Tegenwoordig is het hip om op losse snaren, gedempte drums en kleine versterkers te spelen. Wij willen meer de andere kant op. Fay speelt op een 2x15 inch speaker waar ik al een hernia van krijg als ik ernaar kijk. We zitten als band heel erg op één lijn wanneer we praten over sound.” Als Ricardo nog wat koffie inschenkt en een sigaret aansteekt, begint Fay te praten over de platen die ze heeft meegenomen.
De drie van Fay Ruza Christen
Deceit – This Heat
"Dit is een band die heel goed kan spelen met ritme. Het gaat wat richting new wave, maar ik wil er eigenlijk geen genre aan hangen. Het gaat een beetje alle kanten op. This Heat komt oorspronkelijk uit London en ze hebben, als ik het goed heb, iets van drie platen gemaakt. De theatrale zang heeft een heel mooi duister randje. Ik ben altijd wel op zoek naar dat angstige randje in muziek. Dat heeft mij altijd al aangetrokken. Ik heb dat van mijn vader. Het grappige is dat ik deze plaat toevallig ooit eens thuis opzette voor mijn pa. Hij had hem mij nooit laten horen, maar het was wel een van zijn favorieten. Hij zei, ‘Ik had nooit gedacht dat mijn dochter dit ooit voor mij zou opzetten’. Dat zijn van die mooie momenten waar je dan altijd aan blijft denken als je de plaat weer luistert."
Still – Joy Division
"Dit vind ik de beste plaat van Joy Division. Dit was de band die mij naar de alternatieve kant van muziek trok toen ik 11 jaar oud was. Door dit album kwam ik erachter dat er meer muziek was dan die shit die op radio en tv gepusht werd. Deze band is een beetje verweeft met alles wat ik doe. Ik zoek altijd een soort van kruising op van dissonantie en donkerheid, maar wel met een bepaalde drive. Dat komt echt vanuit mijn liefde voor Joy division en hoor je ook goed terug op dit album."
Grauzone - Grauzone
"De laatste twee jaar ben ik heel erg into Duitstalige New Wave. Deze Zwitserse band luister ik op het moment heel veel. Alle drie de platen die ik heb meegenomen komen ook uit 1981 zie ik nu. Ze hebben alle drie dat duistere, maar toch hoopvolle randje. Ik denk deze plaat mijn smaak heel goed samenvat. Daarnaast heeft de muziek op dit album een soort filmische kwaliteit. Ik doe op het moment een opleiding filmcompositie en dat hoor je zeker terug in Dear Omens. Soundtracks van David Lynch films en ouwe horror movies zijn voor mij altijd al een grote inspiratiebron geweest."
Tadzio Danniel
De pareltjes van Tadzio Danniel
Imaginary Sonicscapes - Sigh
“Laten we beginnen met een van mijn favoriete platen ooit. Een plaat waar iedereen een schijthekel aan gaat hebben. Dit is namelijk technisch gezien een black metal plaat. Black metal was ooit een reactie op de vele regeltjes rondom de meeste metal genres. Het ironische hieraan is dat black metal uiteindelijk het genre is geworden met de meeste muzikale regeltjes. Deze band had daar compleet schijt aan. Het heeft duidelijk veel second wave black metal invloeden, maar is daarnaast ook hevig geinspireerd door horror films uit de jaren 70, maar ook jazz en funk. Super interessante plaat daardoor. Het black metal element is om die reden bijna onherkenbaar. Dit album heeft me er ook van overtuigd dat gitaar niet per definitie de lead hoeft te hebben in dit soort muziek, maar dat een toetsenist die rol ook kan vervullen.”
Origato Plastico – The Plastics
“Deze plaat is net zo leuk als dat ie kut is. Ik was ooit bij een vriend die een gigantische platenverzameling. Ik was er een beetje doorheen aan het rommelen toen ik deze vond. Mijn oren spitsten zich direct. Het is echt zelfmedelijden in muziekvorm. De hele plaat is een balanceer act tussen super slecht en super vet. Die gebroken, over de top lyrics zijn echt heerlijk. Dit was een beetje de eerste kraut plaat die ik luisterde. Het heeft me een beetje in de richting van new wave muziek geduwd. Voordat ik dit ontdekte had ik een hele kortzichtige muzieksmaak en hierdoor ben ik me als muzikant breder gaan oriënteren.”
The Chronic – Dr. Dre
“Dat brengt ons bij niet mijn meest favoriete, niet mijn minst favoriete, maar wel de meest invloedrijke plaat van de drie. Dit luisterde ik toen ik een jaar of 13 was op repeat. Ik had toen nog nooit van mijn leven van Parliament gehoord, wat natuurlijk helemaal kapot gesampled is op deze plaat. Toen ik later bij een vriend thuis was en die ouders Parliament aan het draaien dacht ik, ‘Hé! Dit ken ik’. Deze plaat en de muziek van Parliament zijn heel belangrijk voor mij geweest als bassist. Van Bootsy Collins heb ik geleerd hoe ik in de groove moet blijven, wat natuurlijk fucking belangrijk is als bassist.”
De bangers van Ricardo Peekstok
Over the edge – The Wipers
"Zonder deze band waren Fay en ik nooit met elkaar aan de praat geraakt. Ik hou van dit soort romantische punk, hoe hij fraseert en over de akkoorden zingt vind ik fantastisch. Ik luisterde deze plaat voor het eerst toen ik 16 of 17 was, nadat ik de Nirvana cover van D7 had gehoord. Dat was een beetje de tijd dat je of naar Eminem of naar Slipknot luisterde, maar ik vond ze allebei kut. Ik draaide deze helemaal kapot. Deze plaat heeft mij muzikaal ook wel een beetje gevormd. Ik wilde als kind al heel graag drummen. Het eerste wat ik deed toen ik iets vast kon houden was met een pollepel op een pot slaan, het eerste wat mijn ma deed was mij een klap voor m’n harsens verkopen. We woonden in een klein huis in Amsterdam-Noord en we hadden er gewoon de ruimte niet voor. Ik ben daardoor maar gitaar gaan spelen, om vervolgens een ontzettend gefrustreerde gitarist te worden die het liefst op dingen wilde slaan. Uiteindelijk op mijn 23e vol voor de drums gegaan, en het eerste wat ik deed was deze hele plaat meespelen. Hele belangrijke plaat dit voor me!"
Sabbath Bloody Sabbath – Black Sabbath
"Dan nu tijd voor de meest belangrijke plaat ooit. Zonder Black Sabbath geen Ricardo. Bill Ward is een gigantische inspiratiebron voor mij als drummer. De passie, emotie en de energie waarmee hij dat drumstel met de grond gelijk maakt is ongeëvenaard. Bill Ward is echt mijn man-crush. Deze band is echt niet normaal; vette drummer, vette zanger, vette bassist en een vette gitarist. Black Sabbath heeft het allemaal. Echt props voor Ozzy ook op deze plaat, die gast haalt noten hier waar je u tegen zegt. We wilden eigenlijk alle drie eerst een Sabbath plaat meenemen, want we zijn alle drie hevig beinvloed door Sabbath. Zou alleen een beetje overkill worden, maar bijvoorbeeld Paranoid hoort eigenlijk zeker ook in dit rijtje thuis."
Burn your Fire for No Witness – Angel Olson
"Ik ben een enorme fan van de vrouwelijke zangstem. De eerste dat Bikini Kill hoorde heb ik nog net niet de hele dag op bed liggen janken. Ik ben ook een gigantische fan van Bob Dylan en Neil Young en deze dame brengt dat allemaal samen. Ze heeft een beer van een stem en ik hoor Fay hier ook heel erg in terug. Er zijn veel sixties invloeden te horen op deze plaat en hier en daar wat garage-achtige nummers die wat grauwiger zijn. De productie is ook nog eens super fijn. Dit ablum vat heel mooi de andere kant van mijn smaak samen, country, folk, southern Rock en sixties psychedelica. Shocking Blue, Jefferson Airplane, Lynyrd Skynyrd en dat soort bands weetjewel. Ook een hele grote invloed op wat ik doe in Dear Omens."
Nieuwsgierig naar de eerste single? Luister hem hier op spotify. Meer Dear Omens vind je op instagram. Er komt een live showtje aan dus volg ze voor updates!