Frontvrouwen Kissing Jane: kleurrijk met een knipoog

Kate Bush en Muse zitten in muzikaal DNA van Isabelle Hauschildt en Marleen Hoebe

Frank Wagemaker ,

In deze nieuwe rubriek kijken we in de platenkast van nauw betrokkenen bij de alternatieve popcultuur in Noord-Holland. De symfonische pop van Kissing Jane won onlangs de Slag om Hoogwoud. Ook tekende de groep jonge honden uit de regio Schagen vorig jaar een platencontract. Het geeft de zangeressen Isabelle Hauschildt en Marleen Hoebe de creatieve vrijheid om rustig te werken aan een debuutalbum. Wat heeft hun eigen werk beïnvloed?

No Doubt – Tragic Kingdom (1995)
Marleen: ‘De kleurrijke Gwen Stefani is een vrouw met persoonlijkheid. No Doubt combineert het stoer zijn met een bepaalde speelsheid. Ik vind het mooi dat ze zichzelf als muzikanten niet te serieus nemen. Toch maken ze muziek met volle partijen en meerdere lagen, net zoals wij dat proberen te doen. In een interview met Stefani las ik dat ze tijdens het schrijfproces vooral bedenkt wat ze zelf tof vindt. Dat doen wij ook, want we klinken altijd zoals we zijn.’

Muse – Absolution (2003)
Isabelle: ‘Ik ben een op-en-top Muse-fan! Absolution geeft een soort buitenaards en bovennatuurlijk gevoel. Het is net of ze boven zichzelf uitstijgen door de heftige gitaren gecombineerd met rustige nummers. Maar altijd is er dat melancholische randje. Ook dankzij de stem van Matthew Bellamy die me diep raakt. Dit album heeft ook een mooie cover: zijn de schaduwen aan het opstijgen of landen? Het space-achtige dat eraan kleeft maakt Muse duisterder dan wij.’

Kate Bush – The Kick Inside (1978)
Marleen: ‘Zij is een kunstwerk op zich en typisch een voorbeeld van iemand die niet bedacht is. Iedereen uit haar omgeving zegt dat ze compleet zichzelf is. En nu gaat ze weer optreden! Van Isabelle wordt vaak gezegd dat ze klinkt als Kate Bush vanwege haar sterke kopstem. Nu we zelf aan een album werken willen we net zo creatief zijn, bijvoorbeeld door onze eigen artwork doen. Ook proberen wij net als haar mooie, metaforische woorden te gebruiken in onze teksten.’

Half Moon Run – Dark Eyes (2013)
Isabelle: ‘Toen ik Half Moon Run zag in de Melkweg waren ze volgens mij voor de eerste keer oprecht onder de indruk van de publieksreactie, in ieder geval voor het eerst in Nederland. Het is mooi hoe ze zich kwetsbaar durven op te stellen, zo van: ik heb gevoelens en dat is oké. De zanger gebruikt zijn stem op een manier die me raakt, zeker live. Hij schrijft poëtische teksten en gebruikt - net als Kissing Jane - veel tekst in een korte tijd. Ik ontdekte de band via een jongen van mijn studie. Hij postte er een berichtje over op Facebook. Facebook werkt trouwens altijd goed voor het ontdekken van nieuwe muziek. Het valt me op dat er tegenwoordig veel goede undergroundmuziek wordt uitgebracht.’

Blondie – Plastic Letters (1978)
Marleen: ‘Het leuke hieraan vind ik dat kunst en muziek zijn samengebracht door Andy Warhol. Een mooi voorbeeld van hoe seks verkoopt, vanwege de sterke uitstraling van Deborah Harry met het meisjesachtige. Zij combineerden new wave met kleur. Nederlanders hebben het al gauw over normaal doen. New wave was juist het tegenovergestelde. Goede songs – zoals die van Blondie - herken je als ze in uitgeklede akoestische versies overeind blijven. Sinds kort heb ik een eigen platenspeler en ben ik begonnen met luisteren naar vinyl uit die periode.’

Katy Perry – One of the Boys (2008)
Isabelle: ‘Dit is gewoon voor velen hun favoriet geheimgehouden guilty pleasure, alleen al vanwege haar borsten! Ze is kleurrijk en doet waar ze zin in heeft. Aan de ene kant de blijdschap van het leven bezingen, maar ook een bedroefde kant laten zien. Het is het beste van twee werelden. Met onze band streven we dat ook na, want het is ons leven waar we over schrijven. In haar laatste videoclip Dark Horse zie je dat budget geen rol meer speelt. Dat lijkt ons heerlijk: met een flinke portemonnee mooie beelden bij de muziek maken.’

Crosby, Stills & Nash – Crosby, Stills & Nash (1969)
Marleen: ‘Je kunt me voor ieder nummer van deze plaat ’s nachts wakker maken. Het zit hem voor mij in de meerstemmige harmonieën, de close harmony. Normaal gesproken heeft zang een lead line met een backing vocal die eroverheen gaat, maar hier zit niet echt een lead line in. Je kunt ook vaak horen wie van de drie het nummer heeft geschreven. Zo komen de exotische nummers van Graham Nash en de middeleeuws klinkende muziek van David Crosby. Omdat het uit Californië komt, is het net of er een golf van mooi weer op je af komt. Ha, misschien moeten wij daar ook maar eens inspiratie gaan halen!’

Yello – Baby (1991)
Isabelle: ‘Jeugdsentiment op een cassettebandje van mijn moeder. Ik was 4 en dwong mijn moeder om dit aan te zetten in de auto. Het is behoorlijk freaky. Ik ben zelf ook een beetje gek en vind het heerlijk om hier op te dansen. Yello was een Zwitsers groepje, inclusief snorren, dat experimentele electronica maakte met verschillende invloeden. De zanger was een miljonair, avantgardist en professioneel golfer. Een gek verhaal inderdaad. Dit soort muziek kenmerkt mij eigenlijk gewoon.’