Het aantal vrouwen dat op podia staat en achter de schermen werkt, is nog altijd kleiner dan het aantal mannen. Maar rocken doen ze er zeker, die dames. En dat mag best wat meer in beeld worden gebracht. Daarom bieden we iedere maand een vrouw in de muziekindustrie een online podium en laat ze zien wat haar zoal bezig houdt.

Wies Kavelaar – Wies en de Liefde

Naam: Wies Kavelaar
Werk: Zangeres, Liedjesschrijver, Sessiemuzikant, Zangdocent, Cultuurcoach, Dichter, Ondernemer.
Werkt voor: Wies en de Liefde
Komt uit: Bergen (NH)
Bezig met: het uitbrengen van het eerste album van de band Wies en de Liefde, geeft zang/piano/songwriting-lessen en coaching en fladdert vrolijk rond in de muziekbusiness van Nederland als backing vocalist, sessiemuzikant en maker.

© Jaap Kroon

Toen ik de vraag kreeg iets te schrijven over vrouwen in de muziekindustrie
doemden er gelijk allerlei vragen in mijn hoofd op. Heb ik last van een glazen plafond? Heeft de moeite die ik heb met de moeilijk toegankelijk muziekindustrie in Nederland, iets te maken met dat ik een vrouw ben? Ervaar ik zichtbare of onzichtbare barrières binnen mijn vakgebied? Bewandel ik een ander pad, omdat ik te dealen heb met borsten en een vagina? Hebben degenen die daar niet mee geboren zijn het makkelijker om hun brood te verdienen in de muziek?

Eigenlijk is het antwoord op al die vragen NEE. Ik merk niets van ongelijkheid binnen dit vak. Zolang ik maar mijn eigen koers blijf varen, blijf werken met mensen waar ik graag mee wil werken, blijf maken wat ik zelf graag wil maken en blijf schrijven zonder rekening te hoeven houden met andermans mening. Liedjesschrijver is sowieso een genderneutraal-beroep, want gevoelens hebben we allemaal. Een mannenwereld is het wel… Maar dat is, als het op muziek aankomt, uiteindelijk net zo onbelangrijk als leeftijd binnen een relatie.

Er is me tijdens een tournee wel eens gevraagd of ik alsjeblieft een rokje wilde dragen. Is dat iets anders dan wanneer er aan een mannelijke gitarist wordt gevraagd of hij tijdens de zoveelste Hendrix coverklus alsjeblieft met de gitaar tegen de versterker aan wil neuken? Zit daar dan verschil tussen of heeft dat simpelweg te maken met wat het publiek graag wil zien? Ook is er wel eens een te handtastelijke werkgever geweest tijdens een sessieklus, maar handtastelijke eikels kom ik overal tegen, niet alleen binnen de muziekindustrie.

Het is misschien maar net waar je je op focust… Want ook al laten de cijfers helaas nog steeds anders zien, naar mijn idee raakt de muziekindustrie van Nederland steeds meer in balans als het gaat om geslachtsdiversiteit. En kan ik met blijdschap melden dat ik steeds meer hoor van alle sterke vrouwelijke artiesten die ons land tegenwoordig rijk is.

Wat me voornamelijk opvalt is dat deze dames veel meer ballen tonen dan alle half tamme mannelijke one-day flies met hun nietszeggende hitjes. De dames (zoals o.a. Wende, S10, Eefje) zingen tenminste ergens over!

Misschien komt het omdat vrouwen meer te bevechten hebben. En als er iets te bevechten valt, is de muziek die daaruit voortkomt over het algemeen een stuk
beter, wat mij betreft.
Misschien komt het omdat vrouwen gewoonweg betere thema’s bij de kladden pakken, er meer zaken zijn die ze aan het hart gaan, misschien heeft het iets met lef en taboes doorbreken te maken?


In ieder geval is het zo dat als ergens een noodzaak aan vooraf gaat dat bij mij meer binnenkomt dan de eeuwig zelfde voorbijkomende thema’s. Zeg nou eerlijk, we hebben het toch wel een beetje gehad met de perspectieven en thema’s waar de gemiddelde heteroseksuele blanke man al decennialang over schrijft en zingt? (En dan heb ik het natuurlijk niet over helden als Boudewijn de Groot, Bob Dylan, Maarten van Roozendaal, Paul McCartney, Neil Young enz.) We kunnen wel altijd de ongelijkheid blijven benadrukken en blijven benoemen wat er (nog) niet is, maar wat je aandacht geeft, groeit!


We zitten inmiddels alweer in onze 4e feministische golf en het is pas honderd jaar geleden dat er kiesrecht voor vrouwen kwam. Vanuit die gedachte schrijf ik met veel liefde de meest taboedoorbrekende teksten voor mijn band. Niet vanuit feminisme of emancipatiedrang, maar gewoon omdat het kan. Omdat het helemaal niet de vraag zou moeten zijn: waarom? Waarom niet?


In één van mijn nummers, 'Neem me dan', zing ik: “Hang je jas op, trek je broek uit, draai niet om me heen. Maak niets mooier dan het is, zet me op het aanrecht met mijn benen op je heen. Geef me iets wat kaarsrecht gewoon dwars door merg en been. Zet me vast en wees de mijne, laat jezelf in mijn lijf verdwijnen, Neem me dan!”


Altijd bijzonder te merken hoe mensen reageren op dit nummer. Publiek, jong en oud, met in eerste instantie het schaamrood op de wangen, vertellen me vaak
blij te zijn dit soort teksten eens uit de mond van een vrouw te horen. Daarom denk ik dat het goed is de nadruk te leggen op doen in plaats van altijd maar blijven praten over dit onderwerp.


Dus om lekker binnen het thema te blijven; Niet Lullen maar Poetsen Dames! Schrijf met je Kut op je Tong, pas je niet aan, laat jezelf zien, groei, bloei en straal vanuit alles wat er WEL mogelijk is en schiet je muziek de wereld in met dezelfde kracht als waarmee wij onze kinderen ter wereld brengen.
Want eerlijk is eerlijk, ik breng (zodra Rona weer naar huis is) op 21 juni mijn eerste album uit en dat voelt als een heuse bevalling!