Naam: Hester Carvalho
Werk: Popjournalist, schreef de roman De Liefhebber en het boek Paradiso 50 jaar in 50 legendarische concerten
Werkt voor: NRC
Komt uit: Amsterdam
Bezig met: Popjournalistiek
Het aantal vrouwen dat op podia staat en achter de schermen werkt, is nog altijd kleiner dan het aantal mannen. Maar rocken doen ze er zeker, die dames. En dat mag best wat meer in beeld worden gebracht. Daarom bieden we iedere maand een vrouw in de muziekindustrie een online podium en laat ze zien wat haar zoal bezig houdt.
Hester Carvalho
©
Anna Smakman
Ik ben popjournalist. Al meerdere decennia. Ongeveer halverwege m'n carrière vroeg iemand in een interview hoelang ik dit beroep nog wilde uitoefenen. Ik antwoordde dat ik voorlopig zou doorgaan, met als uiteindelijke doel om de Keith Richards van de Nederlandse popjournalistiek te worden.
Dankzij deze inmiddels lange loopbaan kan ik een flink deel van de popgeschiedenis, die pas zo’n zestig jaar is, overzien.
Zo zag ik de lp veranderen in een cd en vervolgens in een mp3. Ik zag de opkomst, de ondergang, en de comeback van hiphop. Ik zag dat ik me soms in een artiest had vergist. The Libertines werden niet de sensatie die ik had gedacht.
Onlangs kwam ik er achter dat ik popprinses Taylor Swift lange tijd heb onderschat. In het filmportret Miss Americana (Netflix) leerde ik Swift kennen als een gedreven muzikant, die eindeloos met woorden goochelt en associeert om tot de juiste teksten en melodie te komen. De nu 30-jarige Swift is tot nieuwe inzichten gekomen, zegt ze in de film. Dat je er weinig aan hebt om graag lief en aardig gevonden te worden, bijvoorbeeld. Want wat als ze je een keer niet lief vinden? Dan stort je wereld in.
Door ervaring wijs geworden besluit Swift voortaan voor haar mening uit te komen. Collega-zangeressen ziet ze op hun dertigste worden afgeserveerd als ‘te oud’. Maar Taylor laat zich niet meer ‘muilkorven’. Tegen de adviezen van haar dertien (!) managers in, spreekt ze zich uit over haar politieke ideeën, zowel in tweets als in haar teksten, ook al schopt ze daarmee tegen de schenen van een deel van haar aanhang. Niet toevallig noemt ze een van haar fraseringen, in een nieuw nummer, een ‘beetje Dylan-achtig’.
De ontwikkeling van de zestienjarige carrière van Taylor Swift kun je, pars pro toto, zien als symbool voor die van De Vrouw in de popgeschiedenis. De vrouw in de pop: begonnen in de jaren zestig met lieve liedjes en braaf gedrag. Daarna: niet zelden gestruikeld, genegeerd, kortgehouden of voortijdig afgeserveerd.
Maar de status van de vrouw in de popmuziek is aan het veranderen. De afgelopen decennia groeiden vele vrouwen uit tot autonomeen eigenwijze succesartiesten. Ze mogen een ongezouten mening hebben en worden niet afgedankt na hun vijfentwintigste. Ook wie ooit bedeesd begon, heeft nu de beslistheid van een Patti Smith, Billie Eilish, St. Vincent, of... Taylor Swift.
Dit jaar vier ik mijn dertigjarig jubileum als popjournalist. Voor wie het zich afvraagt: het is nog steeds de bedoeling om de Keith Richards van de Nederlandse popjournalistiek te worden. Ik ben al een aardig eind op weg.