Sinds 2017 ben ik percussionist in Valvetronic Brassband, waarvan ik de enige vrouw ben in een band met elf mannen. Tijdens de tour met de band afgelopen zomer werd mij vaak de vraag gesteld: ‘’Hoe is het om als enige vrouw in een band met elf mannen te spelen?’’ Ik heb nog nooit gehoord dat de vraag omgekeerd aan een van mijn mannelijke bandleden werd gesteld.
Het valt mij op dat het vaak vrouwen zijn die mij als heel stoer of als feministisch boegbeeld zien. Het lijkt wel alsof men soms denkt dat ik een feministisch standpunt uitdraag doordat ik percussie speel, terwijl ik daar nooit bewust mee bezig ben geweest. Natuurlijk is het zo dat de overgrote meerderheid van de muziekindustrie van het mannelijk geslacht is, maar ik heb me daar nooit minder, anders of geremd door gevoeld.
Wat ik doe heeft voor mij niets te maken met mijn geslacht, daarom spreek ik ook nooit over percussioniste of drumster, maar percussionist of drummer.
Het is goed dat er aandacht is voor de zichtbaarheid van vrouwen in de muziek. Maar als je elke stap die ik als vrouw in de muziekindustrie zet als feministisch bestempelt, benadruk je juist een verschil tussen mannen en vrouwen.
Voor mij was het als kind nooit een bewuste keuze om te gaan drummen. Je doet dat gewoon. Het was gewoon zo. Het is interessant om bij mezelf te merken dat ik me er pas bewust van werd dat ik een vrouwelijke muzikant was door de reacties van mijn omgeving: “Zo, dat zie je ook niet vaak, een meisje als drumster”, en: “Wat bijzonder dat je dat doet!”
Het wordt hoog tijd dat we vrouwen als percussionist of drummer normaal gaan vinden, zonder de behoefte haar een rol toe te bedelen als feminist of frontvrouw. ‘’Oh, speel jij in Valvetronic?! Ik wist niet dat jullie ook een zangeres hadden.’’
Om terug te komen op de vraag hoe het is om als enige vrouw in een band met elf mannen te spelen: het is geweldig! Ik ga wekelijks met elf goede vrienden op een muzikaal avontuur. Dat mijn bandleden mannen zijn, daar ben ik niet mee bezig.