Het aantal vrouwen dat op podia staat en achter de schermen werkt, is nog altijd kleiner dan het aantal mannen. Maar rocken doen ze er zeker, die dames. En dat mag best wat meer in beeld worden gebracht. Daarom bieden we iedere maand een vrouw in de muziekindustrie een online podium en laat ze zien wat haar zoal bezig houdt.
Deze maand een unicum. Een column met twee in elkaar verweven verhalen: de rode draad door Nina Philips met relevante (niet aangeduide) stukjes van haar zus Laura van ATKD (voorheen All The King's Daughters).
Naam: Nina en Laura Philips
Werk: Zangeressen, Performers, Songwriters
Werken voor: ATKD
Komen uit: Haarlem
Bezig met: opnames van nieuw werk, een liveshow en voorbereidingen voor de support show met Rilan & the Bomardiers waarmee we in februari op tour gaan langs 6 Nederlandse podia
Eerlijk gezegd ben ik (Nina) 2020 niet zo top ingeknald. Héél eerlijk gezegd zat ik op 31 december om 00:00 uur, hormonaal van de ongesteldheid, met ruzie thuis op de bank. Zonder ook maar een oliebol of een glas champagne te bekennen.
Als je daarentegen die avond mijn stories op Instagram had bekeken, had niets je ook maar doen vermoeden dat ik zacht gezegd een wispelturig avondje had gehad. Ik had op Insta namelijk een FANTASTISCHE avond. Later voelde ik me daar slecht over. Alsof ik de boel had bedonderd. En dan bedoel ik natuurlijk niet dat ik een kiekje heb gemaakt van mijn voeten in een paar glitter pumps en die op social media heb gezet onder het kopje 'OUD EN NIEUW PARTYYYYYY HERE I COME' om me vervolgens als een Disneyprinses huilend weer terug op bed te storten. Maar toch, door heel casual, alleen maar de highlights van mijn avond te laten zien, zonder de vrij prominente lows, voelde ik me een beetje een scammer. Ik heb me dan ook voorgenomen dat niet meer te doen want dat kan toch voor niemand goed zijn.
Afijn, je zou dus kunnen stellen dat ik het nieuwe jaar niet echt fraai heb ingeluid. Op 1 januari had ik daarom logischerwijs ook geen euforisch 'nieuwe start'-gevoel. Toch moet ik zeggen dat dat langzaam maar zeker begint te komen.
Ik heb er zin in, in dit nieuwe jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, ja toch? Ik weet niet per se waarom, maar ik heb zin om to-do lijstjes te maken en planningen, enzo. En om een mooie nieuwe agenda te kopen met allemaal extra vakjes en schema’s en wijsheden van de dag. Ik heb zin om met frisse energie shit aan te pakken.
Dat laatste zinnetje doet misschien vermoeden dat ik het afgelopen jaar met een bedompte energie géén shit heb aangepakt en alleen maar lethargisch op de bank voor me uit heb zitten staren. Da's niet het geval, hoor. Ik heb niet stil gezeten, verre van, we (ATKD) zijn alleen op muzikaal vlak naar de buitenwereld toe wat minder actief en aanwezig geweest.
We hebben namelijk al een tijdje niks uitgebracht. En dat is een beetje een dingetje. In de muziekwereld.
Als mensen ernaar vragen ga ik soms de uitdaging aan en probeer ik, op positieve wijze, uit te leggen dat het een proces is. Een creatief proces. Een groei- en leerproces voor zowel jezelf als je muziek. Wie je bent als artiest. Waar je voor staat, wat je wil maken. Dat het tijd kost om erachter te komen wat werkt en wat niet. En dat, terwijl dit zich allemaal afspeelt, we natuurlijk gewoon door blijven schrijven maar dat een heleboel projecten de stap naar de buitenwereld simpelweg niet halen. Dan wordt er wat ge-'uhhuh't en wat begripvol in het rond geknikt waarna het gesprek langzaam doodbloedt. En dan.. dan zie je de medelijden in de ogen. 'Ahh, nog een mislukte muzikant'.
Alsof het niet uitbrengen van nieuw materiaal een stagnatie is van je carrière en daarmee een confirmatie dat je hebt gefaald.
Idioot natuurlijk.
Tegelijkertijd snap ik de reactie ook wel, als ik het van de andere kant bekijk, aangezien er ook muzikanten zijn die wél elke stap van het zoekproces vastleggen. Elk geschreven nummer uitbrengen of in ieder geval een opname ervan posten. Sommige muzikanten vinden het prima om elk deeltje ontwikkeling binnen het artiestschap te ondergaan terwijl ze zichzelf blootstellen aan de priemende, meedogenloze blik van het publieke oog. Persoonlijk ben ik daar niet dapper genoeg voor en evolueer ik het liefst in een warm, donker plekje waarbij iemand me zachtjes bemoedigende woorden toefluistert. Tot het moment dat ik denk, JA! NU!
Ik probeer het allemaal van me af te laten glijden en gewoon op onze eigen manier stug door te zetten. Toch merk ik dat ik als artiest best veel druk voel om te voldoen aan de eisen van onze hongerige, snelle, massaconsumptie-social-media-maatschappij. Om in rap tempo met nieuwe content te komen.
Nieuwe muziek. Nieuwe ontwikkelingen. HET GAAT GOED!!!! Nieuwe samenwerkingen. Nieuwe videoclip. Laatjezienlaatjezienlaatjezien!
Man,man,man. En dan blijken wij toch wel slecht te presteren onder druk.
Nog pijnlijker dan je verantwoorden tegenover een niet-muzikant, vind ik eigenlijk de luchtige gesprekjes met medemuzikanten. Iedereen die maar doet alsof hun carrière één groot, langgerekt succesverhaal is. Tuurlijk. Ik snap het heus wel. Fake it 'till you make it and all that. Maar weet je. Soms moet je ook een keer lekker eerlijk zijn. En kunnen zeggen: 'JA! Het is een struggle'. Want dan voelen we ons als artiesten, kunstenaars, creatievelingen op z’n minst misschien niet zo fucking eenzaam in de strijd. Dat het soms ietsjes minder fantastisch gaat is namelijk echt niet erg. Minder is niet altijd slecht. Sterker nog, less is more. Soms moet je eerst een beetje less voordat je more kan.
En vergeet eigenlijk dat stuk maar waarbij ik alleen artiesten, kunstenaars en creatievelingen het gun om zich niet alleen te voelen als het een keertje, in de breedste zin van het woord, 'minder' gaat. Maak daar maar gewoon 'iedereen' van. Iedereen die de druk voelt van al het 'succes' en 'geluk' dat ons op social media om de oren vliegt en door de strot wordt geduwd. Iedereen die bijvoorbeeld met Oud en Nieuw eventjes jankend op de bank zat.