Rockband Paceshifters gaan los in Bitterzoet Rockband Paceshifters gaan los in Bitterzoet

Ze beginnen het optreden met het nummer Sirens van het nieuwe album Out-And-Outer. De felle belichting op het podium flikkert flink mee dat het zicht op het podium wel wat wordt ontnomen. Het werkt hypnotiserend op het brein en dat past wel bij het bezwerende karakter van de muziek. Vervolgens komt het wat ruigere Runaway Child aan bod. Bij dit nummer spat de energie ervan af. Het is mooi om te zien dat nieuwkomer Tatjana met overgave de toetsen bedient en meezingt in de back vocals. Wat volgt is het wat rustige Figure It Out en het nummer Shape. Het rockspectrum breidt zich uit naar ook wat meer up tempo ballads.

De band speelt enkele wat meer lekker in het gehoor liggende nummers als Aviator met het refrein als prettige oorwurm in je hoofd. Die kan zo ‘de radio’ op wegens hitpotentie.

Maar het publiek komt duidelijk voor de meer rockende nummers met flink ragwerk en grunge zoals het nummer Drone van het album Breach. Om vervolgens getrakteerd te worden op het wat luchtig ritmische Where The Spirits Meets The Bones.

Met Hurdles komt het rockende karakter van de muziek echt goed naar voren dat ook wel aan  ‘90s alt-rock doet denken zoals wel meer nummers van het nieuwe album. 

Highway Of Tears… is een  lied met een pathetische teneur. Het raakt de gevoelige snaar van het publiek evenals als Down In My Hometown waarbij het publiek na voelbare stilte de band met luid applaus bedankt. Het is het pathetische karakter van de zang en compositie dat je hoort en in Hometown het melancholieke. Afgezien dat je een beetje in the mood moet zijn om te levellen is het ook gewoon mooi.

Na de nieuwe nummers en wat ouder werk is het tijd voor deel drie van de avond. Tatjana mag het zweet afdrogen in de kleedkamer terwijl de drie heren nu de tijd hebben het rockgaspedaal in te drukken, even gieren als de oude band zoals ze vroeger spelen. Het publiek is niet helemaal tevreden over de keuze Tatjana buiten de set te houden en hopen op een spoedige terugkeer.

Sound Of Ages legt de rock aderen bloot met een zware aanzet van de gitaren waar het nummer ook meer lucide vormen aanneemt. Het optreden komt nu dus lekker los. Het publiek haakt aan en beweegt mee met de energie. Ook drummer Jesper doet met zang een duit in het zakje door zijn hoge kopkrijs te herhalen gedurende het nummer. Ook hier weer verrast Paceshifters met inventieve kwinkslagen. Broer bassist neemt een song voor zijn rekening naast dat hij ook veelvuldig backvocalt. Zo vullen de bandleden elkaar goed aan, en de muziek rijker.

Als laatste nummers van de set spelen zij Black Dog en 33. Black Dog nodigt lekker uit om wat vrijelijk te rocken. Nummer 33 van het laatste album is typisch een laatste nummer dat ook de afsluiter vormt van dit optreden. Eentje die als uitsmijter je nog even omhoog tilt. Wauw. Zet hem thuis nog maar even op, lekker de volume knop opendraaien. En genieten.