Mood Bored: eindelijk iemand zoals jij en ik Mood Bored: eindelijk iemand zoals jij en ik

Het verhaal van Mood Bored is vooral indrukwekkend omdat het nog niet eerder op deze manier is verteld. Ongetwijfeld zijn er talloze albums volgeschreven over deze thematiek, maar nog nooit wist iemand het zo vlijmscherp en speels over te brengen. Wat volgt, is een publiek dat ademloos luistert, hongerig naar de volgende woorden. Het alternatieve indie-poptrio verpakt deze woorden in rusteloos ongeduld, balancerend op het spanningsveld tussen oprechtheid en sarcasme. Dat alles ligt onder meerdere lagen van ruwe energie, dromerige vocalen en humor. Één ding is wel duidelijk: dit is muziek gemaakt door en voor existentiële twintigers.

Maar wie is dit trio muzikanten dat ieder meeneemt in een nachtelijke rit? Één bestuurder valt niet aan te wijzen. Zo stapt gitarist Daan Stuyven na het behalen van zijn bachelor in Amsterdam in de auto. Zijn eindbestemming? De Rockacademie in Tilburg. Daar maakt hij, via diverse schoolprojecten, kennis met de overige leden van de band. Al snel vinden bassiste Myrte Driesenaar en drummer Timo de Wit hun plek, en samen zetten ze een koers uit die geen enkel navigatiesysteem had kunnen voorspellen. Waar Google Maps je vertelt dat je moet omkeren en beter een andere afslag kunt nemen, laat Mood Bored zien dat een eindeloze rit zonder duidelijke bestemming helemaal niet zo onwennig hoeft te voelen. Gaat het dan om de reis en niet de bestemming? Misschien wel.

Zo ook op het podium. Soms klinkt alles luid en helder, zelfs als er gezongen wordt over een signaal dat verloren gaat in de ruis, zoekend naar betekenis in een wereld die constant blijft vragen om meer. Toch trekken ze verder, met het volle besef dat de enige optie is om te blijven bewegen. Soms heeft het optreden meer behoefte aan een diepere, introspectieve plek. Ook daarin vindt hun shoegaze-klinkende muziek moeiteloos zijn weg. Ze rijden nog even lekker door.

Waar hun eerste EP, getiteld Bored, de basis heeft gelegd voor hun latere werk, kiest de tweede release voor een heel andere insteek. Het is emotioneel gelaagder, bevat cathartische uitbarstingen en weerspiegelt de groei die ze hebben doorgemaakt sinds die eerste studiosessies. Het klinkt paradoxaal om hun geluid 'volwassener' te noemen, terwijl je al luisterend beseft dat volwassenheid precies is wat ze níét nastreven. De permanente dramatiek op hun eerste EP uit 2023 was destijds al doordrenkt met zelfkennis, maar dit keer presenteren ze vier nummers die de constante wisseling tussen glans en chaos nog sterker omarmen.

Op Too Much, uitgebracht afgelopen februari, wordt de humor van Bored breder getrokken en vertelt het het verhaal van een generatie die vastzit in een tijd waar ze zelf niet voor hebben gekozen. Naast de consequenties van decennia van economische groei en ongeremde globalisering, die vanaf de jaren ’80 in een stroomversnelling kwamen en diepe sporen trekken op klimaat, economie en planeet, is ook de polarisatie die onze samenleving verdeelt ineens onze verantwoordelijkheid om op te lossen. Ze geven in de vier nummers aan dit echt wel te willen doen, maar worstelen met de vraag hoe je ontsnapt en jezelf vrijvecht uit het digitale, laatkapitalistische systeem dat ons verstikt. Het voelt alsof iemand de remmen heeft doorgesneden en het gaspedaal vol heeft ingetrapt.

Toch betekent vooruitgaan niet altijd dat je het gaspedaal tot de bodem moet intrappen. Soms moet je even tot stilstand komen. Niet uit opgave, maar om grip te krijgen. Om te luisteren naar de motor, naar de bijrijders en naar de weg die nog voor ons ligt. Hierin vindt Too Much zijn kracht. Het is geen oproep tot stilstand of vertraging, maar juist een pleidooi voor strategisch schakelen.

Zo beheerst Myrte, die ook de zang van de band verzorgt, op het podium de energie. Ze kiest het juiste momentum en laat zich niet leiden door de snelheid van de wereld, maar door de mensen met wie ze muziek maakt. In die zin is Mood Bored niet zomaar een band die in volle vaart vooruit scheurt, maar een band die begrijpt wanneer er ruimte nodig is om adem te halen. Ze laten alle drie zien dat samenhorigheid niet gaat over zwijgen of stilzitten, maar over het vinden van de juiste versnelling. Een versnelling die iedereen kan bijhouden.

Naast het vieren van nieuwe muziek, markeert deze avond ook het startschot van hun EP-tour, waarmee ze op 29 maart ook in Rotterdam spelen. Het is de perfecte gelegenheid om de nummers op vinyl te bemachtigen en je te mengen in een groep die het haperende radiosignaal en de ruisende vervorming maar al te goed begrijpt. Soms vang je een glimp van de waarheid op, soms blijft slechts een echo hangen.

Met alleen koplampen die de weg precies genoeg verlichten, weet deze Tilburgse driemacht als geen ander wat een zoektocht naar identiteit inhoudt. Ze beseffen maar al te goed dat je deze alleen overleeft met de juiste balans tussen oprechtheid en ironie. Met hun muziek en optreden heb je eindelijk iemand gevonden. Iemand zoals jij en ik.