L’orne boost De Nieuwe Anita naar festivalpodium L’orne boost De Nieuwe Anita naar festivalpodium

De jonge band Barren Sea, het trio &The, de afsluiter van de liveoptredens L’orne en drie dj’s van dienst met pruik, genaamd Yoke, Jokuh en Jooke. Grappig! ‘Pretty Ugly’ is een oxymoron waarbij twee tegengestelden samenkomen. Een opheffing van het contrast tussen mooi en lelijk om iets met wat overdrijving te waarderen.  

Het is aan Barren Sea om de spits af te bijten. Dat doen zij met de deze week verschenen single Night Train van de aanstaande EP War On Cars. Ook de eerste single Private Beaches komt al snel ten gehore.

Barren Sea ontstaat in 2023 en is een initiatief van zangeres Marie van der Zalm (zie foto's), gitarist Lorenzo Bissi, bassist Pascal van Luit en drummer Andrew Keys. Barren Sea is een alternatieve rockband met folk, dreampop en shoegaze invloeden. De band streeft naar het overbrengen van de tegenstellingen van liefde, nostalgie, verdriet en dankbaarheid die aanwezig zijn in het dagelijks leven. Een soort ’pretty ugly’ gevoel waar bij de liedjes een zekere tragiek ademen, alsook strijdbaarheid -  I will bite, I will fight. Ook kan zangeres Marie door een blik bevangen zijn waarbij ze de tragiek van het leven belichaamd. Het leven is soms best wel ugly.

Het optreden lijkt voor haar een wat onwennig aanvoelende opening van de avond te zijn maar gaandeweg komt ze er steeds beter in. Met haar wat donker of wat lager ingezette stem waardoor de tongval en overslag een beetje Iers aandoet en met haar lyrische zang en uithalen maakt dat de muziek emotionele lading krijgt. De opbouw van de nummers zit goed in elkaar waar meermalen naar een stuwende climax wordt gewerkt. 

Het nummer War On Cars is wat lichter en melodieuzer van aard en ook dat maakt de muziek en het optreden goed toegankelijk.

De band is jong en zoals de gitarist Lorenzo na afloop vertelt de band bewust is van het proces waarin zij zitten. Wat, en niet alleen bij jonge bands, vaker is te horen dat liedjes van begin tot eind gezongen tekst bevatten. Er wordt het nodige gewicht gegeven aan het verhaal, aan de woorden terwijl de muziek eigenlijk voor zichzelf kan spreken, incluis verhaal, boodschap, gevoel of emotie. Het is goed om de aanpak van de laatste band L’orne te zien waar dat weer heel anders wordt ingevuld.

Als tweede band van de avond is de beurt aan &The. Een muzikaal trio die folky indie-emo liedjes ten gehore brengen. Zoals het festival Murf/Murw in Tilburg het omschrijft:  “&The is ontstaan na een zwijmelende bijkomstigheid van de vrienden genaamd Joost van Berlo, John Hill en Paqui van de Mull. Het verrassende effect tussen de gitaar, de mandoline en het brede bereik van de stem van Paqui brengt de luisteraar naar sonische atmosferen.” Inderdaad haar stem kan van ingehouden jengelend naar jong meisjesachtig of naar zuivere zang, krachtig en de hoogte ingaan. “De liedjes gaan over klassieke thema's rond de liefde en dood en dit maakt &The een bedachtzame muzikale act”.

Niet wetende wat het is, of het pratende publiek dat als een te harde radio op standje  praatruis op de achtergrond het optreden matjes, een beetje murw maakt, de vraag of &The een congruente plek had in dit programma en/of het missen van een sluitende overtuiging bij de zangeres om haar talent te tonen dat het optreden niet helemaal overtuigt. De muziek dat door de mandoline en akoestisch gitaar al snel een Spaans tintje krijgt en de nummers breekbaar van fragiliteit zijn is beter op zijn plek op een ander moment, in een andere setting, in een ander programma.  Zo is het gezicht van Pretty Ugly dan ook wel weer.

Vanaf de eerste noot tot aan de allerlaatste noot van de toegift, het ultra kortste ooit overigens, één aanslag op de gitaar en dat is het, heeft deze band weten te boeien. L’orne is een vierkoppige band uit Rotterdam. Zij worden visueel bijgestaan ​​door hun VJ.

L’orne creëert dynamische nummers die het midden houden tussen slowcore, noise, postrock en shoegaze, zoniet gothic- of doomrock en alles wat flirt met het onvoorspelbare en het vrije. Wat nog meer in de programma-omschrijving vermeld staat komt ook uit; Ze laten hun livepubliek versteld staan. True!

L’orne maakt duidelijk dat hun muziek, hun optreden vol overtuiging of overgave wordt gebracht. Van de leden die de bassgitaar speelt, laat al spelend het lichaam mee bewegen op de aanslagen op het instrument en zegt daarover na afloop dat als de band niet met volle overgave kan spelen, het geen zin heeft. True again!

De muziek is duister, of rauw, dan weer verstild, of dromerig, en dan weer een zware aanzet of climax. Zoals Wash away of neem het nummer Old Hag met een Tame Impala like stukje in de zang dat vervolgens richting een duistere climax en verstilling gaat. Het podiumgeluid is driedimensionaal verruimend kwalitatief goed, alsof dit kleine podium in de kelder van De Nieuwe Anita wordt opgeblazen tot festivalproporties en muren ook maar klankverruimende schotten zijn. Deze muziek komt direct binnen, de tragiek, het zagende en het gierende van de gitaren, de primaire geuite emoties. Zo primair is ook de belichting, één rode lamp op de band gericht, waardoor fotografen alles uit hun toestel moeten halen om de sfeer van het moment weer te geven!

De band komt ook met en handbel, die het opeens laat horen, de bel komt vaker terug. Het is een bel die een begin of eind markeert alsook zoals in zenmeditatie gebruikelijk is je aandacht naar het hier en nu te halen. Zo’n bel.. want L’orne speelt zo scherp ‘rechtstreeks van de ether’ dat hun krachtige presentie alleen maar hier en nu bevat. Dat is voelen, timing, gaan en opgaan in het moment, doen wat zich aandient. Actie nu, actie hier, in plaats van spelen in een band en een optreden zien als een activiteit!

De drummer drumt subtiele ritmische composities. Bij enkele nummers zijn wat ingezette samples te horen. L’orne brengt muziek dat er zin in heeft om gehoord te worden. De energie die van het podium de zaal instroomt is pure trance. Soms doet L'orne je een beetje aan Nick Cave denken, wat in het bijzonder mooie nummer Mom And Dad Would Be Sad live heel goed uit de verf komt. Al met al een optreden dat zeker indruk maakt. A must feel!

De drie ‘Joke’s’ kruipen achter de draaitafel en zetten Pretty Ugly voort op de dansvloer.