Bergen aan Zee valt voor Elsa Birgitta Bekman Bergen aan Zee valt voor Elsa Birgitta Bekman

Elsa Birgitta Bekman kijkt terug op een geslaagde Popronde 2024 met optredens in maar liefst 23 steden. Tel daar nog eens de tien locaties uit de Victorie-tournee bij op en je mag concluderen dat het uit Hoorn afkomstige talent er tegenwoordig goed in slaagt om haar eigen regio uit te komen. Op de locatie waar de foto voor haar tourposter is gemaakt, sluit Elsa vandaag haar reeks van 33 optredens af. Even verderop aan het strand ziet het letterlijk zwart van de mensen die ondanks de koude wind enkele schaarse zonnestralen hopen mee te pakken. Maar binnen in het Vredeskerkje is het lekker warm en heerst er een opgewonden sfeer, in afwachting van wat komen gaat.

Dat is allereerst de sympathieke singer/songwriter Jasper Schalks. Van het overwegend vrouwelijke publiek krijgt hij een spontaan openingsapplaus als hij zijn optreden begint met zijn trui uit te trekken – aan zijn reactie te zien is dat compleet onverwacht en daardoor erg grappig. Maar ook met zijn aangename stem en fijne gitaarspel weet hij de toehoorders meteen voor zich in te nemen. Schalks zegt zelf op zijn website dat hij met zijn liedjes nooit de pretentie heeft om vernieuwend of origineel te zijn, maar wel om krachtige en mooie nummers te schrijven. Daar slaagt hij uitstekend in. De korte set begint met twee prima eigen songs: I Hope I’ll Be The First To Say Goodbye en Under The Shadow Of Champaign – waarbij hij aankondigt dat het publiek de mondharmonicasolo er even bij moet denken, omdat hij dat instrument vergeten is. Bij de cover ‘Wild side of life’ krijgt hij assistentie op contrabas van Madelief van Vlijmen, de bassist uit de band van Elsa Bekman. Daardoor krijgt het nummer meteen een mooie warme diepte. Met Ik Zou Wel Eens Willen Weten van Jules de Corte besluit Schalks zijn optreden. Een beetje een onlogische keuze misschien, maar absoluut mooi gezongen en gespeeld.

In een interview in de cultuurglossy HIER in Hoorn vertelt Elsa: “Zelf omschrijf ik mijn muziek het liefst als filmische pop/folk met invloeden uit zowel de klassieke muziek als Ierse folk en Keltische muziek.” Filmisch is de setting van vandaag zeker en dat aspect wordt versterkt doordat regisseur Ton Nieuwenhuizen bij deze productie betrokken is. Daardoor kan een optreden soms wat ‘gemaakt’ overkomen, maar dat is vandaag nergens het geval. De start van de show – waarbij het buiten inmiddels schemert - wordt prachtig opgebouwd: eerst komen toetsenist/zangeres Merel Commandeur en cellist Camille Beurret op en zetten een spannende sfeer neer. Vervolgens betreden bassist Madelief van Vlijmen en drummer Jos van Tol het podium en tenslotte schrijdt Elsa in een lange lichtblauwe jurk vol ruches richting het podium. Op blote voeten en met rieten hoed, haar ‘handelsmerk’. Het publiek beloont deze entree direct met een luid applaus. De toon is gezet!

Na het openingsnummer op gitaar kruipt Elsa achter de toetsen wordt het publiek getrakteerd op het Franstalige Dans Ma Rue: een cover van ZAZ, maar Elsa weet het nummer met zoveel overtuiging te brengen, dat je zou zweren dat het van haarzelf is. Bij de introductie van het volgende nummer snap je hoe het komt dat Elsa’s uitspraak van het Frans zo perfect is. Ze vertelt dat ze een Zweeds-Franse moeder heeft en daardoor vaak in beide landen vertoeft. Het volgende nummer schrijft Elsa in Zweden en heeft aanvankelijk de werktitel Sverige Vals (Zweedse Wals). Uiteindelijk wordt het de titelsong van haar eerste album: Once In My Life. Na deze meeslepende driekwartsmaat volgt Once Upon My Altered Past. Daarin bewijst Elsa dat de zelfgekozen term ‘multi-instrumentalist’ niet overdreven is. De band mag even gaan zitten en zelf vlijt ze zich voorop het podium neer met een autoharp – een soort combinatie tussen piano en harp. Ze brengt het nummer zonder microfoon en het wordt werkelijk muisstil in het kerkje - je kunt een speld horen vallen.

Daarna mag de band weer aan de bak, voor een cover van Army Dreamers van Kate Bush. Het zo kenmerkende geluid van het laden van een geweer in het origineel van Bush heeft Elsa hierbij op creatieve wijze vervangen door de ritsratsklik van een ouderwetse fotocamera. Die wordt gehanteerd door Merel Commandeur die ook de achtergrondzang voor haar rekening neemt. Als je dan toch iets kritisch moet opmerken over deze show, dan is het dat in het refrein Elsa’s antwoord op Merels breekbare vragen nogal luid zijn, waardoor de balans even weg is. Maar een kniesoor die daarop let. Bij het laatste nummer voor de pauze, Everybody’s Too Amazing, is het tijd voor een stukje publieksparticipatie. Dit keer niet het geijkte ‘Heeeeeejooooo’, maar de aanwezigen worden tijdens het nummer uitgenodigd om te reageren op fraai gedecoreerde opgestoken bordjes met daarop ‘Applaus’, ‘Schrik’ en ‘Paniek’. Hilariteit alom!

Na de pauze wordt de spanning wederom opgebouwd en verschijnt Elsa – geflankeerd door haar band - een witte strapless trouwjurk met op haar hoofd een kandelaar met brandende kaarsen. Het vijftal blijft staan in het gangpad voor een ingetogen meerstemmige acapellaversie van Hold On. Dat het handig is om een goed zingende bassist te hebben, blijkt ook in het volgende nummer, het Ierse folk-achtige Harvest Days, waarbij Madelief van Vlijmen de zang stevig kracht bijzet. De kandelaar heeft dan inmiddels een plekje op het podium gekregen. Voor het nummer hierna vertelt Elsa zichtbaar geëmotioneerd over haar aanvankelijk paradijselijke jeugd, die wreed werd verstoord toen haar ouders gingen scheiden. Het geluid van de Zweedse klompjes doet haar nog steeds aan herinneren aan die jeugd en daarover gaat Wooden Shoes. Sowieso valt Elsa nergens te betichten van het zomaar vertolken van een liedje – alles wat ze zingt geloof je. Maar bij dit nummer, alleen met zang en piano, wordt het ineens heel gevoelig en persoonlijk. Knap om dit nog steeds zo oprecht te laten overkomen na zoveel shows.

Geen grotere omschakeling denkbaar van het kwetsbare meisje naar de intrigerende vrouw die vervolgens de spooky song The Kill vertolkt. Daarna is het weer tijd voor een Franstalig nummer, gebaseerd op een uitspraak van Edith Piaff, door Elsa vrij vertaald naar: “Dans je eigen dans, zelfs als je de passen nog niet kent”. Is het lied Quoi C’est Ça al een hoogtepunt op haar album, live komt hierin alles samen wat Elsa Birgitta Bekman is. Na de laatste toon barst dan ook een oorverdovend applaus los. En dan moet het laatste nummer nog komen! Dat wordt While I Sit Here On A Cloud, waarin Elsa zingt over haar haatliefdeverhouding met het alleen zijn. Een waardige afsluiter, maar de staande ovatie die hierna spontaan volgt, vraagt absoluut om een toegift. Daarvoor komt de contrabas er weer bij en herschikt de band zich vooraan het podium voor het onversterkte Cartoonistic World: het allerlaatste nummer van deze tour en de muzikanten hebben hier zichtbaar lol in. “Ik had op Spotify geluisterd, maar in het echt vind ik het nog veel indrukwekkender”, zegt een dame in het publiek na afloop tegen de vrouw naast haar. Het mag duidelijk zijn: Elsa Birgitta Bekman heeft er vandaag wederom fans bij gekregen!