Underground in Cinetol: muzikale contrasten als verzachtend medicijn Underground in Cinetol: muzikale contrasten als verzachtend medicijn

Nieuwkomer The Woman trapt de avond af. Het is hun tweede show, maar dat valt niet te merken, zeker niet aan de vocalist. Ze staat stevig in haar glanzend leren laarzen. Haar ogen, opgemaakt met iconische zwarte eyeliner, weten het publiek direct mee te nemen in haar artistieke voorstelling. Met de avantgarde sound van The Velvet Underground en de rauwe poëtiek van Lydia Lunch hypnotiseert The Woman de luisteraars. De alternatieve band presenteert zich met dynamische instrumentale lagen, geleid door diepe en krachtige vocals die door merg en been gaan. Het is duidelijk dat The Woman ons nog veel meer zal serveren.

De tweede act die het publiek weet te verrassen vanavond is L’Orne. De Rotterdamse band heeft afgelopen zomer hun eerste LP And I Fell Asleep Forever uitgebracht. Op stage laten de jonge muzikanten zien dat ze er klaar voor zijn. Met hun theatrale make-up en kleding presenteert L’Orne zich als een behekste poppenkast, niet bang om het publiek te achtervolgen met hun tragisch geluid. De wierook wordt gebrand, de energie wordt getwist en de show kan beginnen.  

Met hun gotische slowcore sound probeert L’Orne de contrasterende elementen chaos en rust samen te laten smelten in hun muziek. De zachte ruis die ze tussen de hevige riffs laten vallen, zorgt ervoor dat de emoties beter binnenkomen. Juist daar zit de schoonheid van L’Orne. 

De hoofdact van vanavond, Salutingrome, heeft vlak voor de show aangekondigd dat het hun laatste optreden is. De show start met een leeg podium, want de groep zijn debut film wordt geprojecteerd. Nieuwsgierig en lichtelijk beweeglijk op de muziek van de film, aanschouwt het publiek de clip. Wanneer de bandleden het podium betreden, wordt al snel duidelijk waar we mee te maken gaan hebben. Blijven we staan kijken en luisteren, of betreden we de onderwereld van Salutingrome?

Voor de vocalist is het antwoord op de vraag duidelijk: hij sleurt ons mee in het pad der zeven zonden van Salutingrome. Zijn performance is krachtig, soms zelfs zo intens dat het onwennig wordt. Maar zijn vocals en delivery zijn ijzersterk. Hij zoekt indringend contact met de zaal en beweegt expressief over het podium, dansend in het vuur van de muziek. Salutingrome shockeert door contrasterende gevoelens op te wekken met hun geluid. Het kalmeert, werkt als een verzachtend medicijn, om vervolgens honderdtachtig graden te draaien en onderhuidse verkrampingen te veroorzaken.

Salutingrome geeft een anderhalf uur durende performance, maar dat mag ook wel bij een allerlaatste show. Er is weinig verveling te vinden bij het publiek. De kracht zit in het verbindende aspect van Salutingrome: de bandleden vullen elkaar gedurende de hele show aan en houden ruimte over voor verbinding buiten de band, door interactie te voeren met het publiek.

Aangekomen bij het laatste nummer van Salutingrome, hypnotiseren de bandleden het publiek met een dansbaar no wave nummer. We vieren de korte carrière en rouwen tegelijkertijd om het einde van Salutingrome. ‘Leave no traces, just follow the tracks’ echoën de woorden in ‘blood in it’. Zo zal Salutingrome zijn voorbestemde pad bewandelen. Het is nog maar de vraag waar naartoe, en of ze ons weer zullen meenemen.