Terugblik: Underground Sounds in Cinetol Terugblik: Underground Sounds in Cinetol

De avond werd afgetrapt door DIONNE, artiestennaam van Dionne Damen, in een inmiddels redelijk ver verleden deelnemster aan de The Voice kids en de volwassen variant. Het was de bedoeling het publiek ‘te laten dansen en beetje laten huilen’ en deze mix van emoties was ook zeker te horen. Al werd de act omschreven als dreampop, de heldere, lange en sentimentele uithalen doen meer denken aan ballads van weleer, maar dan meer ingetogen. Melancholiek was hierbij een terugkerend motief – Dionne vertelde dan ook dat de impact van haar soms chaotische gedrag op het leven van de mensen om haar heen een belangrijk thema is in haar muziek. Het nummer Dysphonic zorgde voor de vrolijkere noten in het optreden, met meer upbeat en poppy toetsen, die inderdaad lekker dansbaar bleken.

De act na DIONNE had eigenlijk alleen gemeen dat een vrouw de zang verzorgde. The Captain verzorgde een ruiger optreden waarin je postpunk, jaren 2000 en zelfs wat classic rock kon horen. Wat al snel opviel was het duidelijke plezier waarmee de band optrad, met name de zangeres en bassist zaten lekker in de groove. De basriffs galoppeerden door de zaal als die van Steve Harris van Iron Maiden, maar dan vergezeld van meer gevloek dan Bruce Dickinson ooit zou hebben aangedurfd. The Captain neigt dus wel echt meer richting het rauwere shred- en springwerk. Voor het slotnummer werd de zaal vrijgemaakt en de energie opgebouwd, die losbarstte in een moshpit waar de band zelf nog het hardste aan meedeed.

Navigate, bestaande uit vier mannen, sloot de avond af en ook zij bevinden zich in de punk/alternatieve rock sferen. Zij onderscheidden zich met meer melodische gitaren en zang die ook verrassend zacht uit de hoek kon komen. Waar The Captain een meer recalcitrante houding liet zien en geluid liet horen, was Navigate wat meer introspectief en sentimenteel, zoals in nummers als Feel Your Pain en Where Do You Go, waar het tempo wat teruggevoerd werd en eigenlijk de instrumenten en zang het beste samenkwamen. Gek genoeg, en dit kan aan ondergetekende liggen, had de zang ook wel iets weg van Future Islands qua cadans (al waren de bewegingen niet zo extreem als die van Hemlock Ernst bij David Letterman, kijktip overigens). Mocht je dit nog niet genoeg variatie vinden: tussendoor bevatten de nummers ook nog rap waar het publiek ook lekker los op kon gaan. Aan de roep om een encore werd dan graag voldaan, na een kort overleg over welk nummer dan.

De rode draad door de avond heen was dus de grote variatie de acts lieten zien, zowel de verschillen tussen de optredens als de verschillen binnen de optredens. Met een blik op morgen was te hopen dat DIONNE, Navigate en The Captain de verschillende geluiden blijven maken en verdiepen.