Sarah Julia's intieme klanken vinden gestaag hun weg naar de grotere podia Sarah Julia's intieme klanken vinden gestaag hun weg naar de grotere podia

Over vijf minuten zullen ze opkomen. De zaal is gevuld met lachende mensen, jong en oud. Hoewel er op sommige plekken nog wat beweegruimte is, heerst het gevoel dat dit uitverkochte Bitterzoet snel te klein zal zijn voor deze act. Mensen begroeten elkaar, en er is veel jong, muziekmakend publiek naast vrienden, familie en fans. Maar zodra de vier vrouwen van Sarah Julia tevoorschijn komen en zich in het midden van de menigte plaatsen, valt de hele zaal stil. Ze openen met een stripped down versie van Conspiracy Theorist, met slechts één microfoon en de onverdeelde aandacht van iedereen in het publiek. Gedurfd om het concert op deze manier te beginnen, maar het past perfect en zet de toon voor de rest van de avond.

Sarah neemt het voortouw in de welbekende praatjes tussen de nummers, en doet dit prachtig, alsof ze het al jaren doet. De vier vrouwen staan als een sterke eenheid bij elkaar wanneer Sarah zegt: ,,Daughters hebben we geschreven vanuit de gedachte van het hebben van een dochter in deze tijd." Hiermee slikt de zaal allemaal een extra keer, en wordt dit kwetsbare maar krachtige nummer ingezet. De regel 'Don’t want to be afraid of raising daughters' laat het publiek achter met stof tot nadenken. Vervolgens gaan ze verder met het nummer Amsterdam. Als een zee van liefde komen er papieren hartjes omhoog, bijna iedereen in het publiek houdt er een omhoog. Sarah en Julia worden overspoeld door deze onverwachte liefde vanuit het publiek, wat voelt als een erkenningsmoment voor al hun harde werk. Extra bijzonder is dat dit moment van vrouwelijk empowerment direct na het nummer Daughters plaatsvindt.

Als verrassing spelen ze ook een prachtige cover van Talking Heads' nummer This Must Be The Place. Het is bijzonder hoe ze dit nummer eigen maken, waardoor hun muzikale talenten extra tot hun recht kwamen. Opvallend is ook dat achter de vier krachtige vrouwen 'on the front line' een mannelijke drummer schuilgaat. De toevoeging van de drums was zo subtiel en harmonieus dat het niet onnodig op de voorgrond trad. Des te indrukwekkender was het wanneer drummer Hette Maaijen wel even de spotlight pakt, bijvoorbeeld tijdens het nummer Black Box.

Met Cairngorms sluit Sarah Julia af, een echte favoriet van het publiek want een groot deel van de zaal zingt mee. Sarah vertelt over de merchandise tafel bovenaan de trap, waar naast de standaard merchandise ook een speciaal item te vinden is: zelfgemaakte watermeloen hangertjes, waarvan de opbrengst naar Free Palestine gaat. Dit maakt indruk; na de show ontstaat er een file op de trap, niet richting de uitgang, maar naar de merchandise tafel. Het enthousiaste publiek wil toch echt nog een nummer horen en Sarah Julia wil eigenlijk ook nog lang niet dat de avond eindigt. De vier dames vinden hun weg weer naar het midden van de zaal, tussen het publiek. "Full circle again", zoals gezongen in Cairngorms. Ze sluiten af met Keeping it Light en de hele zaal zingt mee, waardoor het even lijkt alsof we terug zijn in de huiskamer setting waar het allemaal begon.