Nederland maakt ruimte voor experimentele popmuziek van Meis Nederland maakt ruimte voor experimentele popmuziek van Meis

Met het eerste nummer Rond zet Meis de toon door solo gitaarspel en zang en het drama dat haar leven tekent. In Waar en Zee hoor je haar breekbare stem tegen het licht van schurende rockcomposities en tedere, ruimtelijke klanken.

Meis neemt je mee op reis door haar leven. Haar leven dat gekenmerkt wordt verlies, trauma, verwarring, jezelf tegenkomen alsook veerkracht, herstelproces en kracht hervinden.

Aan het publiek vertelt Meis dat ze op 8-jarige leeftijd haar moeder verliest. Op de avond dat d’r moeder een laatste sigaret rookt en haar adem uitblaast, moeten Meis en haar broertje op tijd naar bed. Als kind kan later de dreun van verlies en afgeschermd worden nog hard aankomen. In o.a. Koffers, Zonder en Alsof  komt de verwerking voorbij.

In de nummers die volgen gaat Meis met gitaar op de rand van het podium zitten en het publiek gaat ook in kleermakerszit. Het is even bijkomen en energie bewaren voor de latere nummers met paaldansacts. Zij creëert zo een intieme sfeer waar alleen een warme gloed van een kampvuur bij ontbreekt hoewel het lichtplan ook betoverend wordt toegepast.

Het experimentele karakter van de muziekcomposities, zang en o.a. ruimtelijke en rauw uitdijend gitaargeluid en toetsenwerk wisselt met nummers of delen van nummers af die wat melodieuzer en toegankelijker klinken. Het drama van een zwaar leven weet Meis in experimentele muziek eigentijds en gevoelig onder te brengen waar je in meegenomen wordt. Je kan even haar koffer dragen.

Meis heeft een litteken gekregen door een maagverwijderingsoperatie. Net als haar overleden moeder is zij ook drager van een gen dat maagkanker kan veroorzaken. Een harde boodschap! Als twintiger bevrijd worden van een aanstaande doch vermijdbare dood zet je leven ondersteboven. In paskamers voor een te kopen beha kan de vraag ‘past het mevrouw’ confronterend worden om het litteken dat achterblijft na een operatie emotioneel passend te aanvaarden. Zo vraagt Meis wie er nog meer een litteken heeft en of je je daar mee hebt verzoend. In het lied Lelijk zingt zij over de wond van verwijdering en herstel met gemengde gevoelens.

Meis vertelt dat haar lichaam haar dood wil krijgen maar zij een manier vindt om terug te vechten. Zij werpt zich op het paaldansen waar de gymnastische oefeningen aan de stalen paal leiden tot kneuzingen, brandblaren en blauwe plekken aan toe. Meis ontdekt dat naarmate ze vaardiger wordt het lichaam herstelt en daarmee krachtiger. Zij heeft zich ‘zelden zo goed gevoeld’ waarbij ze de eenheid van lichaam en geest herwint in onvoorwaardelijke liefde voor zichzelf.

Op het podium danst Meis met ‘katatone’ bewegingen op de muziek waarbij het menselijk drama aan vormende gedachten, vervreemdend voelen en het onwezenlijke ervaren dat in het lichaam gaat zitten ook weer door dans en bewegen uit het lichaam kan gaan zonder enig therapeutisch bevrijdende zweem. Dans als lichamelijke expressie van voelen!

Na alle nummers kom je tot ontdekking in een conceptueel, abstract muzieklandschap terecht gekomen te zijn waarbij Meis de kunstenaar is die voor het eerst een nieuw landschap met ruimtelijke luchten schildert; nog nooit vertoond. Deze muziek is verlichte muziek, het toont je de ware aard. Meis is wakker waardoor het zicht op de werkelijkheid en menselijkheid scherper wordt! In het afsluitende en prachtig gevoelige nummer Los zingt Meis in duo met de gitarist:

Wij laten Meis niet los en omarmen haar met een liefdevolle knuffel.