La Kamarade: het label voor de grensverleggende muzikant La Kamarade: het label voor de grensverleggende muzikant

Het is geen toeval dat La Kamarade kiest voor drie bands die elk hun eigen, uitgesproken stempel drukken. Zo laat Cardigan Inn grenzen tussen genres vervagen met originele gitaarcomposities, krijgt Sakaram iedere menigte geëmotioneerd en blijft Dear Omens onvermoeibaar experimenteren met ritmische constructies. Alle bands streven ernaar om muzikale conventies opnieuw uit te vinden. Geen vaste structuren, geen gevestigde orde. La Kamarade deelt die visie: artiesten ondersteunen in hun creatieve proces en het bevorderen van grensverleggende muziek. Het label is opgericht om het gebrek aan representatie van bepaalde subculturen in Amsterdam tegen te gaan. Een behoorlijke grote droom, en noodzakelijke wens.

Het is aan altpopband Sakaram om het programma af te trappen. De band, bestaande uit vijf vrienden, maakt Nederlandstalige muziek met een flinke nadruk op het geschreven woord. Op hun debuut-EP nemen ze de luisteraar mee in verschillende levensverhalen die poging doen tot het begrijpen van de vergankelijkheid in het leven, iets wat niet altijd even makkelijk is als je pas net gewend raakt aan het volwassen zijn. Leadzanger Mischa de Haan heeft geen enkele moeite deze existentialistische sfeer van de plaat naar het podium te vertalen. Elk nummer verdient een volledige overgave. Dat werkt verfrissend én uitnodigend. Je voelt als publiek de ruimte om jezelf óók te verliezen in dit moment. Het is deze warmte die van elke zaal waar Sakaram speelt een vertrouwde omgeving maakt.

Met gitaristen Ruun Streur en Aghyad Hanouti, bassist Gijs Udo en drummer Sjoerd Wielenga zet de band een veelzijdig muzikaal geluid neer. Het samenspel van instrumentale gelaagdheid binnen de band geeft het optreden een gevoelige diepgang, die zich subtiel ontvouwt tot een perfecte omlijsting van hun set. Laat je echter niet misleiden: deze emotie is verre van kalm. Ze kronkelt, beweegt en stuurt de dynamiek van de setlist. Dit trekt het publiek onherroepelijk mee in het spel. De chemie tussen de bandleden slaat zo feilloos over op de zaal, en laat dat nu precies de essentie van een liveshow zijn.

Dan is het tijd om afscheid te nemen van de warme tonen van de eerste act en een nieuw geluid te verwelkomen. Maar hoe dat geluid precies te omschrijven is, blijft een uitdaging. Dear Omens, een driekoppige band, laat zich moeilijk in een hokje plaatsen. Met een mix van krautrock, new wave, orgel en percussie creëert de band een excentriek geluid met donkere klanken in overvloed. De aankleding van het podium is, met slechts twee piano’s en een drumstel, relatief simpel. Al snel bewijzen bandleden Fay Ruza, Emma en Jimi dat ze niets meer nodig hebben om een volwaardige show op te voeren.

Dear Omens beweegt anders dan Sakaram: impulsief en opvallend flexibel. De zaal lijkt deze overgang moeiteloos te omarmen, evenals de donkerte die de muziek met zich meebrengt. Af en toe vraagt de leadzangeres tussen de nummers door of iedereen nog geniet, waarop met een fel gebrul wordt gereageerd. Het is duidelijk dat Dear Omens erin is geslaagd om de volledige Bovenzaal in hun hypnose te trekken. De setlist mag dan slechts veertig minuten zijn, maar in die korte tijd weet de band een heel universum op te roepen. En dat werkt aanstekelijk, want uiteindelijk wil iedereen ergens in geloven.

Nog voordat de vijf bandleden opkomen, voel je hun aanwezigheid al. Op het podium staat een lichtbak met hun interpretatie van ‘Cardigan Inn’: een taverne die dag en nacht open is en meer herrie maakt dan ooit tevoren. Dit soort details zijn niet zomaar decoratie, ze versterken de beleving van de act. Liedjes die gaan over de mystiek van het digitale leven lijken zo meer fundament te krijgen, terwijl hun samensmelting van analoge warmte en moderne productie organisch op zijn plek valt.

Langzamerhand vult het podium zich met volle formatie, en vanaf dat moment is het raak. Joe Pilmeijer en Sidney Francis laten hun gitaren schitteren, terwjl bassist Mariam Rumora en drummer Igor Jongenelis een stevige ritmische basis neerzetten. Pulserende synthesizers en onweerstaanbare melodieën vullen de ruimte, maar het is Pablo Nollet die met zijn donkere vocalen de aandacht grijpt en niet meer loslaat. Dit blindelings vertrouwen, ontstaan door uren oefenen tijdens de Popronde, voelt moeiteloos. Vanzelfsprekend slaagt deze groep erin om genres te verbinden tot een eigen, samenhangend geluid. Met de danspasjes van frontman Pablo Nollet is het geen wonder dat Cardigan Inn binnen de eerste vijf minuten alle voetjes in de zaal van de vloer weet te krijgen.

Het is overigens niet de eerste keer dat de postpunkband in Paradiso te vinden is. Vorig jaar bereikten ze de finale van de Zonneprijs, een talentenwedstrijd in ’t Zonnehuis, wat hen afgelopen juni een optreden in de Grote Zaal opleverde.

Een avond in de Bovenzaal toont glashelder waarom deze drie bands hier thuishoren. Het begint met de pure, directe klanken van Sakaram, een band die volop nieuwe nummers aan het vormen is. Daarna neemt Dear Omens je mee in een ritmisch avontuur, waar hun krautrock-expertise vanaf spat. En tot slot is er Cardigan Inn, vijf schoolvrienden die een naam uit een generator haalden, maar met hun charmante chaos de zaal moeiteloos veroveren. Het is wel duidelijk: dit is de class of ’24.