Kalibwoy: Dancehall in ultieme topvorm met nieuw album Eleven Kalibwoy: Dancehall in ultieme topvorm met nieuw album Eleven

Een verdacht lege UP-zaal om 20.00. Bedenkelijke blikken kijken om zich heen: Is dit wel de juiste zaal? Ze weten dat Kalibwoy een tijdje minder in de spotlights stond, maar dat hij zo impopulair zou zijn geworden, lijkt bijna onmogelijk! De geplande starttijd van 20.30 wordt op gebiedende wijs verschoven naar 21.00, maar gelukkig is daar een DJ die elke MB van zijn USB heeft volgestouwd met dancehall (met heel veel Vybz Kartel!). Na een uurtje inkomen is de zaal gevuld met een heleboel swag, dreadlocks en cargobroeken. Maar de grootste gemeenschappelijke deler is er: mensen zijn hier om te dansen.

,,Bro, ik heb verveling in de benen, neem even een bacootje voor me mee," wordt vriendelijk verzocht door twee vrienden die samen naar de artiest komen kijken. Een goed plekje linksvoor blijkt het epicentrum van het feestje. Dat komt wellicht ook doordat in dat hoekje de DJ booth staat. Terwijl de DJ zijn hele USB heeft leeggedraaid met een 60-minutenlange opwarmer, heeft hij een sidekick naast zich die zonder microfoon zelfs boven hem uitkomt. Elk nummer wordt van A tot Z meegerapt.

Maar dan: ,,Yo Amsterdam!" roept Kalibwoy met een Balenciaga-brilletje, luipaardprint en een goeie dosis staredown richting het publiek. De man heeft al gewonnen voordat zijn optreden is begonnen Met attitude, trots en een hoop twinkeling in de melodie wordt het eerste nummer tot leven gebracht. Het tempo gaat omhoog; de drummer gaat eindelijk zitten. “Testin’, yes, let’s go!” En het startschot van een knallende avond klinkt. Samen met de rest van zijn band – zijn eerste headline-show ooit met live-muziek – verschijnen de lange dreadlocks onder de rook vandaan.

Binnen 10 minuten is het stijve publiek goed los, zeker wanneer een tune opdoemt die doet denken aan Pop Smoke. Een rode kaart kan op dit moment uitgedeeld worden aan iemand met het geweldige idee om met een voetbalfluitje op de maat mee te blazen. Het enthousiasme spat er echter vanaf: ,,Deze man ruïneert ons, ik moet naar voren!" Diepe gitaar, percussies en een djembé trommelen de ene na de andere nieuwe track van Kalibwoy in. Denk aan Hadouken (lees: straatvechter), een nummer van zijn nieuwe album waarin scherpe percussies en zware baslijnen de toon zetten. Hoewel klassiekers ook voorbij komen, staat zijn album Eleven centraal. Rauwe dancehall, gekenmerkt door trapbeats, off-beats en diepe, slingerende bassen.

Kalibwoy deelt ook inspirerende woorden: ,,It’s not easy, but we there. 15 jaar ben ik al bezig en we zijn er nog steeds. Ik spot mensen hier in de zaal die ik nog ken. En ook mijn broer, die was erbij vanaf dag 1. Ik was kaolo nep; hij droeg Patta en ik had geen geld. Hij gaf mij die Patta in de verkeerde maat."

En voordat men het weet, worden de trommelvliezen linksvoor weer uitgeblazen. Niet alleen door de ‘fluitmeneer’, maar vooral door de band. Waar dit de eerste keer is dat hij live optreedt met een band in dit formaat, lijkt het alsof alles loopt als een geoliede machine. De aandachtige ogen van de gitarist rechtsvoor gaan in symbiose met de toetsenist. Na een halfuurtje verandert de toetsenist zelfs een beetje in een synthesizer-sound – wat bijzonder is, want er staat helemaal geen synthesizer.

Tja, als je al je hulpmiddelen hebt gebruikt om je enthousiasme te tonen, grijp je naar een aansteker. Iemand drukt deze aan en uit in de lucht. Ver voor het einde van de show lijkt het lichtje te zijn gedoofd bij de bezoeker. Of toch niet? De aansteker is gewoon leeg.