Hogeschooljazz met The Preacher Men Hogeschooljazz met The Preacher Men

Het zijn niet de minsten die vanavond op het podium staan. Saxofonist Efraïm Trujillo speelt bijvoorbeeld eerder met New Cool Collective, Amsterdam Funk Orchestra en The Ploctones. Ook wordt hij als sessiemuzikant onder meer gevraagd door Oleta Adams en Gregory Porter - dit om even een beeld te hebben. Trujillo volgt pas op zijn vijftigste het conservatorium in Amsterdam (waar hij nogal opvalt tussen alle twintigers) en gaat daar op zoek naar het wezen van de blues. Hij concludeert dat niet de blue notes, het twaalfmatenschema en de drie akkoorden zo typerend zijn voor dit genre, maar juist de slides en slurs: de aanloopjes naar de noten die de muzikanten willen spelen of zingen. Dit inzicht verwerkt hij in het album Blue, het tweede album dat The Preacher Men in 2019 uitbrengt met Rob Mostert op Hammond en Chris Strik op drums. Het levert het trio de Edion publieksprijs op.

Vanavond is het gezellig druk, maar met zo’n vijftig mensen in de zaal is het lang niet uitverkocht. De bezoekers díe er zijn, zijn echter duidelijk liefhebbers. Al bij het spetterende openingsnummer wordt er meteen geapplaudisseerd na de verschillende soli en flink gejoeld aan het einde. Wat onmiddellijk opvalt, is het bijzondere spel van Rob Mostert. Terwijl hij met zijn handen de meest geniale toetsenpartijen speelt, glijden zijn blote voeten over de pedalen waarmee hij er fijne steady baspartijen uitgooit. Ga daar maar eens aan staan. Voor het tweede nummer wisselt Trujillo van instrument en legt uit dat dit de enige sax is met gaten in de kleppen – die hij er overigens zelf in geboord heeft – voor een echt bluesgeluid. Het volgende nummer Music For Blues Horn is speciaal voor die sax geschreven. Na een korte intro-solo waarin dat bijzondere geluid goed te horen is, vallen drums en hammond in, volgen er bizarre loopjes van sax en hammond die exact synchroon lopen en wordt het publiek verrast door steeds verschuivende grondtonen. De mannen beheersen het spel van de dynamiek bovendien tot in de puntjes en als ze na virtuoze uitstapjes weer in het eigenlijke thema belanden, waardeert het publiek dat met een enthousiast applaus.

Dat het trio ook flirt met gospelinvloeden, is duidelijk te horen bij het opzwepende nummer Amen, van het album Royal Flush dat eind januari 2024 verschijnt. ,,Blues en gospel zijn beide uitingen van verdriet en weemoed", onderwijst Trujillo na dit stuk. ,,Het verschil is: bij de blues aanvaard je dat het nooit meer beter wordt. Maar bij gospel is er hoop. Eigenlijk is gospel dus blues met een happy ending.” Met het volgende nummer blijft het trio nog even in gospelsferen. ,,We hebben deze compositie in de coronatijd afzonderlijk ingespeeld in onze thuisstudio’s”, vertelt Trujillo. ,,We zijn zo blij dat we dit nu samen kunnen spelen. Dus kom lekker dicht naar voren.” Zelf kruipt hij bij collega Mostert op de pianokruk en dat levert een mooi intiem moment op. Met de sax in de rol van voorganger in de kerk laat de hammond bij vlagen die echte gospelsfeer horen - maar altijd met een jazzy twist. Halleluja!

In Swing Like Eddie zet drummer Strik aanvankelijk een heerlijke groove neer, maar speelt hij verderop allerlei ritmes en syncopen, volgt hij Mostert feilloos in zijn solo om vervolgens weer terug te schakelen naar de ondersteunende basis. In het nummer daarna mag hij ongegeneerd uitpakken in een solo, terwijl Trujillo en Mostert tussen alle ingewikkelde ritmes door heel subtiel het ritmische themaatje blijven spelen – op zich al superknap. Waar drumsolo’s nog wel eens langdradig en een tikkie saai kunnen zijn, blijft Strik je boeien. Precies op het moment dat je denkt: ‘Zo is het wel mooi’, snijdt de sax van Trujillo er doorheen en pakt het trio het thema weer op. Het publiek is uitzinnig. Enkele nummers later, bij Pacing – eveneens van het laatste album - mag hij nog een keer los en weet hij tussen alle ritmische slagen door nog even snel zijn bril recht te zetten – waarbij je Mostert hoofdschuddend ziet denken: ‘Hoe kríjgt ‘ie het voor elkaar?’.

Tijdens het intermezzo van Follow Our Lead, een stuk van het tweede album Blue, stelt Trujillo de band voor aan het publiek, waarbij hij opmerkt dat Mostert gisteren jarig was. Die speelt meteen heel fijntjes een lijntje uit ‘Lang zal ze leven’ er tussendoor. Iets later in het nummer spelen zijn handen een fascinerend, steeds verspringend ritme, terwijl hij met zijn voetenbas ‘gewoon’ een steady walking bass aanhoudt. Razend knap. Nadat Trujillo even met sax en al de zaal inloopt, werken de mannen toe naar een einde dat aanvoelt als een wervelwind en dat door de toehoorders met enthousiast applaus en gejoel wordt beloond. Als dank komt The Preacher Men nog even terug met een mooi ingetogen nummer, als een dankjewel voor het publiek dat vanavond overduidelijk heeft genoten.