De temperamentvolle en psychedelische flamenco van El Holandaluz De temperamentvolle en psychedelische flamenco van El Holandaluz

Achter El Holandaluz schuilt Marnix DuCroock. Ooit begint hij onder zijn eigen naam maar onder die huidige naam heeft Marnix het meer en meer naar zijn hand weten te zetten en het album Clasico I kent dan ook een geschiedenis. ,,Dit is de eerste keer dat ik een album heb uitgebracht dat niet gepland was. Ik heb er ongeveer vier jaar aan gewerkt. In de lockdown van 2020 kreeg ik de kans van de studio (A60) in Didam om een paar nummers op te nemen. Deze werden dan ook gefilmd en konden gebruikt worden als promotiemateriaal voor de studio van mijn producer Ricky Thirsty”, vertelt El Holandaluz.

Waarom hij het album uitbrengt heeft ook een reden, want er zijn dingen in het muzikale leven die je niet zo maar aan je voorbij wil gaan als je iets op de plank hebt liggen en waarvan je hart zegt dat je het moet uit gaan brengen. ,,Voor het eerst kreeg ik nu de kans om nummers opnieuw in te spelen met mijn huidige live band die op mijn vijf eerdere albums al als studio nummers stonden. We hebben toen zes nummers ingespeeld en die klonken zo goed in een nieuw jasje en live dat ik dit nog een keer wilde doen. Dus het jaar erop deden we dit nog een keer met zeven andere nummers.. opgenomen”, zegt El Holandaluz.

Ooit is El Holandaluz en dus als Marnix DuCroock actief geweest in de band The Last Wave. Uit dat geluidsarchief heeft hij gebruik gemaakt en niet alleen dat. Ook het creatieve proces is daar min of meer ontstaan.  ,,Van deze opnames heb ik ook verschillende nummers opgenomen van The Last Wave. Dus met mijn flamenco band, maar dan wel met western en twaalf snarige gitaar. En toen kreeg ik het idee om er twee albums van te maken: Clasico I en El Clasico II”, vertelt El Holandaluz. Met het noemen van Clasico I en Clasico II betekent het dat er onderscheid in de muziek hoorbaar moet zijn. ,,Het verschil tussen deze albums is dat ik op I uitsluitend flamenco gitaar speel en op II western gitaar en twaalf snarig. Clasico I is dus nylon snarig album en Clasico II is staal snarig album. En Clasico I is nu dus uitgekomen. Clasico II komt in 2025 uit”, zegt El Holandaluz.

El Holandaluz heeft daar best wat moeite in gestoken om de accenten te benadrukken. Het kan voor de gewone muzieksterveling misschien allemaal hetzelfde klinken, maar iemand die echt thuis is in de flamenco wereld kan het verschil gewoon echt horen. ,,Na live compilatie heb ik de albums aangevuld met nieuwe nummers. Ook heb ik mijn nieuwe daar hiervoor voor het eerst gebruikt. Afgelopen april kocht ik een Gerundino Fernandez gitaar (dezelfde als Paco de Lucia/Eric Clapton/Tomatito/Erik Vaarzon Morel etc, alle grootheden hebben wel eens op dit handgemaakte merk gespeeld). Ik wist niet dat dit zo’n verschil zou uitmaken. Daarom klinkt het album geweldig en tot mijn verbazing ook heel mooi in balans”, vertelt hij over het geluid.

Je kunt misschien wel zeggen dat met de aankoop van de gitaar een wereld voor El Holandaluz is open gegaan. ,,Opeens werden alle nummers niet alleen door mijn ervaring, maar ook door deze gitaar naar een hoger niveau getild. Mijn oude huisgenoot uit Barcelona ging werken in de grootste gitaarwinkel van Nederland: The Fellowship Of Acoustics”, vertelt hij. Lachend zegt hij dat op die wijze aan het instrument is gekomen. ,,Hij wist precies wat ik nodig had. Ik heb er wel een paar maanden krom voor moeten liggen, maar vooruit dat is de investering waard”, vertelt El Holandaluz.

Wie het album Clasico I beluistert, hoort daar de aanwezigheid van een viool. Dat geeft het album het nodige temperament wat zo kenmerkend is bij de muziek die El Holandaluz maakt. ,,Dit is het eerste album dat ik heb geschreven met Shana Brown, de violiste. Wij spelen nu zes jaar samen en zij schrijft hele mooie lijnen over mijn psychedelische flamenco. Ik stuurde dan de nummers naar haar toe, dan luisterden ze een paar keer en nam ze de muziek op. Dan kreeg ik het terug en dan dacht ik altijd wow”, zegt hij hierover.

Het album heeft best wat voeten in de aarde gehad. Dat heeft met El Holandaluz zelf te maken en zichzelf daarbij kwetsbaar opstelt. ,,Ik heb zelf een heel lastig jaar achter de rug, want ik had last van burn-out met angst aanvallen en dat soort verschrikkelijke klotezooi. Ik kon dus eigenlijk niks. Dit album is eigenlijk afgemaakt of afgerond dankzij de mensen om mij heen. Dus op gegeven moment was ik in de studio en toen moest Manuel de percussionist inspelen samen met de producer Ricky en ik moest natuurlijk bij zijn alleen ik kon niks. Eigenlijk was de situatie zo dat we dan in de studio waren en dan lag ik voor pampus op de bank”, vertelt El Holandaluz.

Het is alsof hij zich in een wereld begeeft waar hij wel lijfelijk aanwezig is, maar dat het allemaal langs hem heen gaat. Fysiek er wel zijn, alleen geestelijk en mentaal niet, omdat alle energie weg is. ,,En dan werd er gevraagd wat vind je ervan? En dan zei ik geen idee, dus ik was alleen fysiek aanwezig. En daarom heeft iedereen het maximale uit zichzelf kunnen halen omdat zij het zelf moest afmaken. En het resultaat ben ik superblij mee. En gelukkig gaat het nu ook weer, na twee jaar, beter met mij”, zegt hij over deze periode.

Juist dat, maakt El Holandaluz dankbaar. ,,Dit album heb ik met een geweldige selectie van muzikanten mogen samenwerken. Haarlemse contrabas jazzlegende William Wade Barrett, contrabassist Julian Wittich (die nu jazzconservatorium in New York doet), Spaanse contrabassist Simon Osuna en op het nieuwe nummer Italiaanse contrabassist Lorenzo Servali. Violiste Shana Brown, Antonio Glazkov de zeer gewilde trompettist en twee Spaanse percussionisten Manuel Vega en Carlos Ayuso”, zegt El Holandaluz.