Er is al uitgeweken van de kleine naar de grote zaal en dat is maar goed ook. De Kift staat stevig. Deze band timmert al bijna 40 jaar aan de muzikale weg en brengt nu het dertiende album Niemandsland uit. En dat is geen ongelukstreffer. De Kift opent hier in Haarlem de toer om de plaat te promoten.
En met de eerste klanken van weemoed bezingt Ferry Heijne, de charismatische frontman en multi-instrumentalist, dat hij een brenger is van onheil in het albumtitel openingslied Niemandsland. Maar wat hij en zijn mede muzikanten vervolgens brengen is een ‘skitterende’ muzikale reis door Niemandsland. Waar elk individu telt en elke elpee anders is. Gemaakt van 1000den ansichtkaarten die door vrijwilligers één voor één als LP of CD hoes zijn verwerkt. Zodanig dat van elk exemplaar een uniek exemplaar maakt. Een pracht van bonte kleuren en afbeeldingen veelal van vergezichten van bergmeren en verre steden.
Donderdag 14 november is de eerste echte première van de release van het al weer het 13de album ‘Niemandsland’ van De Kift in het Patronaat te Haarlem. De eerste uit een reeks van optredens door het hele land en België om het nieuwe album te promoten. Er zijn inmiddels al wel twee try-outs waaronder één in een bioscoop in Amsterdam. Maar dat is nog voor een klein select publiek. Vanaf nu kan men de Kift zelf gaan bewonderen in een van de zalen door het land. En dat is een echte aanrader.
Het Patronaat in Haarlem staat vol
Kleine zaal te klein
Album integraal gespeeld
Bontheid van kleuren op het podium
De Kift speelt het album integraal met daarna ouder werk in de thematiek van Niemandsland. Om zo goed in de sfeer te komen; weet frontman Ferry het publiek het vertrouwen snel te winnen. Op het podium is het ook een bontheid van kleuren en instrumenten; waar het koper blinkt, de stealdrums en andere percussie instrumenten schitteren en de gitaren in aarde kleuren rustig wachten om aangeraakt en beroerd te worden. De band kiest steevast om mede oprichter en drummer/percussionist Wim Ter Weele, tevens ontwerper van de unieke albumhoezen, links vooraan op het podium te zetten. Een mooie blikvanger, die ons op een gegeven moment letterlijk trakteert met een percussie-instrument gemaakt van honderden conservenblikken die met horten en stoten over het podium en in het publiek rollen.
De band brengt de songs van Niemandsland alsof ze al jaren tot het vaste repertoire behoren. Het publiek wordt getrakteerd op persoonlijke en echte muziek. Recht uit het hart en dat raakt. Soms hard, soms met een traan. Het is een schop of een knuffel. Dat is dan ook het thema van Niemandsland en dat is duidelijk voelbaar. Melancholische klanken dalen neer afgewisseld met snellere dansbare songs. De band neemt je mee naar een andere wereld waar niemand achterblijft en iedereen wordt omarmd door de muziek die gespeeld wordt door de zeer ervaren muzikanten. De samenzang van Ferry en saxofoniste Roos Janssens is lust voor het oor. De zachtere Vlaamse klankkleur van Roos mengt goed met de scherpere Zaanse tongval van Ferry. En het is ook de afwisseling van een lead-zang die heel fijn aanvoelt. Daarom lukt het goed om in het verhaal van Niemandsland te geraken.
Persoonlijker
Toetsenist wordt gemist
Het wordt nog persoonlijker als de frontman vertelt over het tot stand komen van dit alles. Door crowdfunding is het gelukt om alles bij elkaar te brengen. En daar hoort een tegenprestatie bij. Bij het nummer Mooi mocht namelijk ook een heus publiekskoor meedoen op de plaat. En nu roept hij live iedereen op om mee te doen die dat wil. Het is een van de hoogtepunten van de avond. Het is mooi en het publiek geniet zichtbaar.
Helaas is er een belangrijk iemand niet bij, de toetsenist Frank van den Bos heeft aangegeven dat hij het rustig aan wil gaan doen (op socials van De Kift te lezen) en hij wordt wel echt gemist. De zo kenmerkende accordeon en toetsen verrijken deze punkfanfare formatie en dat mis je live nu. De zanger roept op om hem een mailtje te sturen via de Kift site en verzekert de zaal dat hij ze allemaal echt leest.
Genoeg te beleven en te zien
Soms klein en breekbaar
Er is verder genoeg te beleven en te zien met de zeven personen (6 mannen en 1 vrouw) sterke bezetting. En het blijft gaaf om te zien hoe de verschillende bandleden verschillende instrumenten bespelen en tijdens de songs ook elkaars instrumenten wisselen. Dat verhoogt het showelement en laat het vakmanschap zien van deze band die al vanaf '88 bezig is en nu inmiddels dus alweer het dertiende album uitbrengt. Een hele prestatie en ze laat daar mee zien dat ze voor eens en voor altijd een plek in het Nederlandse en Vlaamse muziekwereld heeft veroverd en daar ook thuis hoort. In een stampvol Patronaat laat zij het publiek juichen. meezingen en doodstil worden als er weer eens een prachtig lied heel ingetogen eindigt. De Kift staat stevig met de poten in de klei. En weet heel goed aan te voelen wat de toon is van deze tijd. Zij is misschien wel dankzij hun enorme ervaring, die inmiddels over bijna 4 decennia rijkt, goed in staat te vertalen wat er in de wereld van nu leeft. Het is inderdaad met recht een schop of een knuffel.
De Kift slingert je van de ene naar de andere kant. Het laat je ervaren hoe het is om door het Niemandsland te lopen. Waar soms vogels vliegen en soms juist niet meer. Het is een theatrale belevenis van klank en poëzie. De Kift schept kunst. Dat is duidelijk. Ze verwarmd en verrijkt. Met fanfarepunk en proza pakt ze het publiek in en wint dat voor zich. Soms klein en breekbaar en dan weer stevig met ronkende bas en knetterend koper als slotakkoord. En dan is daar opeens het eind van de reis...verstild. De laatste post; een eenzame trompet blaast de laatste noten van de uiterst geslaagde lp presentatie. Een prachtig stuk dat luistert en kijkt als een muzikaal theater stuk. Met één woord ‘Skitterend’ (Zaans voor Mooi. *Dat ben mooi, dat ben skitterend”)