Brass Rave Unit: Van Partybrigade naar Bewakers van de Nacht Brass Rave Unit: Van Partybrigade naar Bewakers van de Nacht

Laten we echter eerst teruggaan naar het allereerste uur. Dirk, Ko en trompettist Bo waren op een dag aan het spelen met een akoestische trommel en een drum. Dat smaakt naar meer, en dus gaan ze op zoek naar een plek om diezelfde avond nog iets te kunnen spelen. Jong en gretig, zoals Dirk het omschrijft, staan ze even later op een feestje in de Tolhuistuin om weer verder te gaan. Zo bouwen ze een reputatie op als gangmakers. ,,Mensen konden ons bellen en wisten dat we het moment wel zouden maken”, legt Ko uit. ,,Wat volgde, waren veel bedrijfsfeestjes met covers van bekende hits”.

Langzaam daalt het besef dat de drie muzikanten meer zijn dan alleen hun covers, en wordt het roer compleet omgegooid. Er breekt een periode van experimenteren aan, waarin ze onderzoeken wat muziek precies is en wat het allemaal kan zijn. Met een setup van dance- en techno-georiënteerde geluiden gaan ze op zoek naar manieren om daar nét iets anders aan toe te voegen. En dat levert zeker wat op. ,,Voor ons gevoel hebben we nu een volledig nieuwe speeltuin vrijgespeeld”, vertelt Ko, ,,met veel elektronica, toeters en bellen, en oneindige mogelijkheden om samen een rave-unit te vormen”.

Zo komen de jongens een stap dichter bij de uiteindelijke visie van de band. ,,Door die covers hadden we een hoog feestgehalte en kwamen we op veel vreemde, maar bijzondere plekken, zoals New York, Glastonbury en zelfs metrostations”, geeft Dirk toe. ,,Het duurde echter even voordat we precies vonden wat de ‘rave’ in Brass Rave Unit betekende”. Het antwoord op deze zoektocht blijkt niet slechts een mengeling van elektronische muziek en live-instrumenten. Het gaat om meer dan vrijheid in geluid.

Het gaat namelijk ook over het opwekken van een bepaald gevoel. Welk gevoel dit precies is, wordt al snel duidelijk na een bezoek aan Berghain, de legendarische Berlijnse nachtclub die wereldwijd bekendstaat als de tempel van de technoscene. Vooraf wordt er nog ironisch gesproken over de club, maar alles verandert op het moment dat Bo, samen met Dirk, eindelijk binnen zijn. ,,De dansvloer klikte toen gewoon”, vertelt Bo. ,,Het werd opeens duidelijk: dit is waar een dansvloer en een inclusieve sfeer om draaien. Het was gewoon een vette sfeer met goede energie”, benadrukt Dirk. ,,Voor mij was dat echt het moment waarop het kwartje viel en ik wist wat wij wilden bereiken”. Bo vult aan: ,,Het ging niet eens om wat we hoorden, maar meer om de setting”.

Wat Brass Rave Unit wil bereiken, is niet het kopiëren van een gelijksoortige sound, maar het teweegbrengen van een ritueel. ,,Er ontstond opeens een wereld waarin alles kon en de rest even werd vergeten. Iedereen voelde volledige vrijheid om te zijn wie ze willen zijn, te dragen wat ze willen en samen deze ervaring te delen”, voegt de trompettist toe. De laatste jaren merkt de band steeds vaker dat tijdens hun shows eenzelfde oer energie loskomt. Zo worden ze tijdens hun afgelopen clubtour blijer verrast dan ze ooit hadden durven dromen door het publiek. ,,Mensen kwamen echt bij ons om keihard los te gaan”, begint Ko, waarna Bo aanvult: ,,Dat werkt gewoon heel bevrijdend. Het laat zien dat het soms moeite kost, maar dat het goed is om mensen iets te laten doorbreken”.

Het is een visie die het belang van de nachtcultuur benadrukt én een boodschap die het krachtigst overkomt in het hart van de nacht. Het doel om de wereld even te vergeten, bereikt vaak zijn hoogtepunt tussen 2 uur ’s nachts en zonsopgang, iets wat visueel wordt verwerkt in eerdere optredens. ,,We hebben echt geprobeerd daarmee te spelen tijdens onze eerste clubtour”, vertelt Ko. ,,Bij binnenkomst ging bijvoorbeeld de zon onder en begon de nacht. De toegift was een ambient track die de afterparty moest weerspiegelen, die doorging tot 8 uur”. Toch kan het traditionele format van een concert deze visie bemoeilijken, geeft Ko toe. ,,We blijven zoeken naar manieren om dat gevoel naar een concert te vertalen, maar mensen blijven toch altijd naar binnen en buiten lopen”.

Een van de manieren om dit te bereiken, is door de bandleden midden in de mensenmassa te positioneren. Het is een aanpak die teruggrijpt naar hun beginjaren. Toevallig is dit precies wat ze van plan zijn tijdens hun show in Paradiso op 17 december. ,,Door in het midden van de zaal te spelen, hopen we meer synergie en samenhorigheid te genereren”, stelt Bo. ,,Net zoals vroeger, toen we met onze instrumenten tussen het publiek stonden, maar dan in een XL-versie”, reageert Ko. Zo benadert de groep elke ruimte met bedachtzaamheid, om dat gevoel van onbevangenheid tot stand te brengen. Dirk voegt toe: ,,We willen geen dansvloer die wordt gedomineerd door machocultuur of mensen die onnodig veel ruimte innemen”.

Naast de herinrichting van de Grote Zaal ligt de echte magie in de manier waarop de muziek live wordt gespeeld. Dirk omschrijft het als ‘high-speed koorddansen boven een ravijn’. ,,Het is eigenlijk een bizarre truc die we met z’n drieën uitvoeren”, meent Dirk. ,,Er loopt geen computer mee. Het gaat voorbij aan het opzetten van een productie en een tape laten draaien”. Toch beseft niet elke concertganger hoeveel werk hierin gaat zitten. Ko geeft toe: ,,Soms kan dat ontmoedigend zijn. We stoppen zoveel tijd in al die apparatuur. We hadden het er laatst nog over hoe absurd veel spullen en koffers we bezitten”. Maar juist die liefde voor techniek en detail is wat hen definieert. Dirk: ,,We zijn alle drie nerds als het gaat om techniek, van het kiezen van de juiste tracks tot het bewerken van geluiden. We steken ons vakmanschap in elk detail”.

Niettemin zijn er genoeg mensen die dit wél opmerken, gelooft Ko. Zo bestaat het publiek uit een breed scala aan gezichten: van ravers van het eerste uur en millennials met kinderen tot jonge scholieren en studenten die precies begrijpen hoe elektronica en livemuziek elkaar versterken. ,,In het begin waren we benieuwd wie er op ons af zou komen. Nu zien we een zaal vol leuke, goedgeklede mensen, maar ook een publiek dat intergenerationeel is. Het maakt niet uit of je nu hard wilt gaan, je een beetje verloren voelt, grappig en leuk bent, of juist edgy. Er is voor iedereen iets herkenbaars in de drie identiteiten die Brass Rave Unit vormen”, legt Dirk uit.

Een goed voorbeeld hiervan is de visuele wereld die in verschillende videoclips tot leven komt. Zo struinen Dirk, Ko en Bo afgelopen oktober door een stad met weerwolfmaskers op, terwijl ze vorig jaar nachtenlang doorwerken en met vuur speelden voor een ander project. ,,Het gebrek aan vocalen in onze muziek maakt het extra leuk om na te denken over hoe we onze muziek kunnen presenteren”, legt Ko uit. ,,Elke release biedt ons de kans een verhaal te vertellen en de muziek kleur te geven”.

Na tien jaar is Brass Rave Unit dus nog steeds niet uitgespeeld. Sterker nog, het lijkt alsof ze er elke dag meer plezier in hebben dan de vorige. In dat opzicht is er weinig veranderd, behalve dat hun zintuigen nóg scherper zijn geworden. ,,We weten snel wat we vet vinden. We weten snel wat we willen, ook qua muziek”, vertelt Bo. ,,We hebben alleen een ingeving nodig en voor je het weet, zit je vast aan zulke maskers”. Helemaal nutteloos zijn die maskers echter niet. Ze kunnen zomaar ergens opduiken tijdens hun aankomende show in Paradiso. Halloween mag dan voorbij zijn, maar de nacht blijft vol verrassingen. Juist daarom voelt deze one-timer van Brass Rave Unit als het onderdak waar je al die tijd op hebt gewacht.

In juni van het komende jaar staan ze op festival Best Kept Secret. Hun nieuwste single, Show Me The Light, is nu overal te beluisteren.