‘Astronaut’: Isabèl Usher’s langverwachte debuutalbum ‘Astronaut’: Isabèl Usher’s langverwachte debuutalbum

Nou, ik denk dat dat al heel jong begon, want ik was altijd geïnteresseerd in muziek. Ik luisterde heel veel muziek. Ik was altijd zo'n meisje dat dan covers, YouTube-karaoke filmpjes ging doen, en dan ook echt mensen dwingen om dan naar mij te luisteren. Vanaf jongs af aan was muziek vanzelfsprekend, dat het bestond ofzo. Het was gewoon een heel groot ding in m’n leven. Zowel mijn moeder als mijn vader waren veel bezig met muziek, thuis stond er altijd muziek op. Ook verschillende soorten muziek. Mijn vader is Brits en woont in Engeland, hij luisterde naar echt die UK punk en mijn moeder heel veel Amy Winehouse. Ik denk dat ik altijd wel bezig was met muziek, en hoe ouder ik werd hoe duidelijker het voor mij werd. Ik zong altijd al covers maar op de middelbare school begon ik met liedjes schrijven, vooral aan het einde van m’n havo. Toen merkte ik dat als ik mijn eigen liedjes schrijf, ik hier echt serieus iets mee kan doen.

Wie inspireert je?

Toevallig zat ik hier een paar dagen geleden over na te denken, van “als ik ooit deze vraag krijg, wat is dan een hard antwoord?”. Vanaf het moment dat ik zelf een muzieksmaak ging creeeren, vond ik hiphop gewoon het allercoolst wat er was. Door Nicki Minaj ging ik echt naar lyrics luisteren, toen begon ik dat super interessant te vinden. Niet op een manier dat ik rapper wilde worden, maar het gevoel dat zij overbracht en bepaalde woordkeuzes maakte haar een voorbeeld voor mij. Ik was ook fan van Lil Wayne en Drake, de hele Young Money groep. Maar ook John Mayer, Amy Winehouse, André Hazes, muziek waar een ziel in zit.

Wat maakt jou als artiest (en schrijver) uniek?

Ja dat is een lastige vraag. Ik denk dat wat ik probeer neer te zetten, is om met best kleine lyrics en manier van schrijven, het toch groots aan te laten voelen. Dus een bepaald gevoel erin verwerken, door dicht bij mezelf te blijven en intieme teksten te schrijven. Ik hou heel veel van dramatische, melancholische muziek en dat ‘stadium vibes’ te geven.

Als je mij twee jaar geleden had gevraagd of ik ooit Nederlandse muziek zou maken had ik nee gezegd. Ik vind Nederlandse muziek vaak corny, het kan snel corny zijn. Ik wilde meer die house chick zijn, ik wilde doorbreken in de UK scene. De stijl van Disclosure en Mura Masa was echt mijn ambitie. Ik schreef in het Engels en toen was mijn plan van “oké, ik moet in de Engelse industrie komen en het gewoon neerzetten daar.” Ik begon met songwriting voor Nederlandse artiesten om strepen te verdienen, om mezelf op de kaart te kunnen zetten in Engeland. Toen schreef ik het nummer Ik Kom Weer Thuis voor mezelf, wat viraal ging. Toen kwam ik erachter dat ik in het Nederlands schrijven heel leuk vond en mensen dat ook leuk vonden. Ik begon wat singles uit te brengen en toen wilde ik er gewoon voor gaan, dat ik vol dat project in duik. Daaruit ontstond het idee om een album te maken, het ging eigenlijk gewoon vanzelf.

Waarom 'Astronaut'?

Ik had het nummer Astronaut geschreven, en ik vond die naam al heel cool altijd. Toen ik dat had geschreven, dacht ik “dat is hard als ik ooit misschien een album heb.” Ik zag het als, als astronaut ben je solo, en dat ben ik. Ik zie mezelf als een astronaut in de muziekindustrie, dat zit ook in de vibe van het album. Ik zit niet bij een label, ik heb alles zelf gefixt. Natuurlijk werk ik met mensen zoals m’n producer, maar ik sta op mezelf.

En toen had ik dus een song geschreven genaamd Astronaut. En ik vond die naam al heel cool altijd. Toen ik die song was geschreven, toen dacht ik van de titel van die song is ook best wel hard als je ooit misschien een album hebt.

Hoe is het proces van het album maken?

Eigenlijk hadden we al heel snel de nummers. Je hebt mensen die 200 songs maken en dan een selectie maken, maar dat heb ik niet gedaan. Het was meer dat wat ik schreef, ik vond passen bij wie ik op dit moment ben en wat ik wil vertellen. Dus dat ging heel organisch, ik moest wel wat nummers met elkaar coördineren, het album moest wel een verhaal vertellen. Waar ik tegenaan liep is dat ik heel perfectionistisch ben, volgens mij zegt iedereen dat, maar ik ben echt een control-freak. In het dagelijks leven eigenlijk helemaal niet, maar wel als het aankomt op werk. Maar ik ben er ook wel weer in gegroeid, ik heb een paar keer wel op m’n tanden moeten bijten. Je moet niet alles willen controleren en mensen hun bijdrage laten geven.

Ik denk dat dat bij mij altijd heel erg een bepaalde inspiratie wordt getriggerd door geluid, dus akkoorden of een bepaalde beat die m’n producer heeft. Ik heb bijvoorbeeld niet als ik in de bus of tram zit ofzo, dat ik dan opeens denk van “dit is mooi, dit moet ik opschrijven”. Ik kan niet schrijven zoals een dichter dat doet ofzo, ik heb echt muziek nodig, een geluid. Als ik iets hoor wat mij raakt, dan denk ik van “dit past hierbij”. Het moet wel melancholisch zijn, ik kan geen vrolijke muziek maken haha. Ik had ooit een quote voorbij zien komen, die zei “je moet muziek schrijven alsof niemand het gaat horen”, en dat probeer ik mezelf echt op te leggen. Gewoon schrijven wat je echt voelt en denkt. Als mensen dat dan luisteren, komt het ook echt over.

'Astronaut' bevat zowel pop als hip-hop, en zelfs house elementen. Hoe combineer je deze genres? Waarom heb je ervoor gekozen om zoveel genres door elkaar te mengen?

Dat ging ook weer vanzelf. Ik haal inspiratie uit verschillende artiesten en geluiden, het album Vultures van Kanye West bijvoorbeeld, maar ook super random zoals een Nike reclame. Het kan van alles zijn wat ik hoor en zie. Ik denk dat als je die inspiratie blijft aanhouden en daar naartoe werkt dat het gewoon samenkomt. Ik denk ook dat het helpt dat ik alles met dezelfde producer maak, je houdt elkaar dan een beetje in check zeg maar. Dat is denk ik ook het het recept van een consistente sound.

Ja, echt heel tof. Dat vond ik echt geweldig. Toen dat begon te lopen dachten, begon ik ook een beetje een naam in de muziekindustrie te krijgen. Ik heb het gevoel dat je je soms echt moet bewijzen. Dus door die samenwerkingen heb ik liever nu dat ik met mensen ga werken die het hard vinden om met mij te werken, in plaats van heel geforceerd, puur voor commercieel succes achter mensen aan moet gaan waar ik mee wil werken. Nu tour ik met Fresku, dus dat is echt een full circle moment. Ik stond dan met hem op het podium en dan dacht ik van “wow, ik heb echt veel naar jou geluisterd vroeger en nu sta ik met jou hier in Paradiso.”

Waar hoop je dat je carrière over vijf jaar staat?

Dat ik veel meer shows heb gedaan. Ik heb nog nooit mijn eigen tour gedaan, het is vaker bij events dat ik shows heb gedaan. Ik hoop dat ik op Lowlands heb gestaan, dat lijkt me heel vet. Ik had dat nooit vroeger, ik ben zelf ook niet echt een festival-persoon, maar nu snap ik wel waarom mensen van Lowlands dromen. Het is wel magie daar ofzo. Maar wat ook nog echt een droom is, is toch wel zo’n stem zijn op een sicke house track. Ik vind het gewoon hard om alles eruit te halen, ik wil niet dat het gemiddeld blijft. Maar vijf jaar is eigenlijk best lang, dan ben ik al dertig.

Is er nog iets wat je zou willen meegeven over Astronaut?

Tegenwoordig luisteren we albums eigenlijk niet meer van begin tot eind. Er zit een gedachte achter en de volgorde hoort daarbij. We hebben alles op elkaar laten overlopen, zodat er een bepaalde dynamiek en verhaal inzit. Ik zou het dus wel helemaal luisteren, en op volgorde.

Als je terugkijkt op wat je de afgelopen twee jaar hebt meegemaakt, wat is het grootste inzicht dat je hebt gekregen?

Het is heel cliché, maar ik denk echt dat het 5% talent is en 95% hard werken. En een ander groot inzicht is dat ik op een gegeven moment over een bepaald stukje ego heen moest. Je moet er echt zelf achteraangaan en mensen mailen en contacten zoeken, in plaats van dat je hoopt ‘ontdekt’ te worden.