Voor je overzicht: De beste Noord-Hollandse releases van november Voor je overzicht: De beste Noord-Hollandse releases van november

Sarah Holwerda komt oorspronkelijk uit Arnhem maar inmiddels woont ze in Amsterdam. Daar heeft Sarah aan de popafdeling van het Conservatorium van Amsterdam haar studie gedaan. Voordat ze haar debuut EP Overkill heeft gepresenteerd, laat ze met Kite en Fake al horen wat ze in huis heeft.

De EP Overkill heeft verschillende kenmerken, maar dat heeft vooral met Sarah zelf te maken. Op haar debuut EP komen verschillende stijlen samen waar ze zelf door is geïnspireerd. Het begint alleen al met de openingstrack Dunes. ,,De songs verwijzen naar de tijd tussen twee fases in. De frictie tussen een oude en nieuwe werkelijkheid, en de mensen die je op weg ontmoet en loslaat”, zegt Sarah over de EP Overkill. Daarnaast spat de kwaliteit er vanaf, want als op de EP muzikanten als Tom Radsma (Cloud Café en Hiqpy) en David Coehoorn (Eveneens Cloud Café, maar ook Lov3less) op te horen zijn, dan weet je dat het goed zit.

Als dit het begin is, dan is Sarah nu al iemand waar je de komende tijd rekening moet gaan houden. Alternative en dynamische folk die je soms bij vlagen doet denken aan onder meer Joni Mitchel en Radiohead.

Als er iets eigenzinnig is, dan is het album We Are Still Each Other's Only Hope van ZEA wel. Het album herbergt veel muzikale invloeden uit verschillende werelddelen. Iets wat te maken heeft met de geestelijk vader van ZEA Arnold de Boer. Als uitgangspunt heeft hij het poëtische werk van de Est Ilmar Laaban gebruikt.

Het album lijkt zelfs als een aaneenschakeling van soundbites, maar dat is het toch allerminst, want je moet toch nadenken over hoe je iets wil laten klinken. We Are Still Each Other's Only Hope weerspiegelt Arnolds katholieke benadering van muziek maken. Dat houdt in dat hij 'minimaal gitaar' speelt, improviseert en instant componeert om te wedijveren met songgestructureerd 'vrij spel'. Het is alleen jammer dat een programma Vrije Geluiden niet meer bestaat, want daar zit de Boer op zijn plek. Sommige nummers gebruiken een oergeluid dat teruggrijpt op het soort geluiden en uitspraken dat Ilmar Laaban eerder heeft laten horen. Alas For Mankind klinkt totaal afgebroken; het auditieve equivalent van een tijdelijk drijfhoutsculptuur gemaakt op een strand dat bij vloed zal instorten en wegspoelen. Subtiel is bijvoorbeeld The Magician waar heel licht op de achtergrond een vleugje house is te horen. Daarnaast klinkt het nummer mysterieus en zijn Afrikaanse invloeden merkbaar.

Het meest  treffend is het instrumentale nummer What The World Needs Now Is Understanding. Daarover heeft Arnold nog wat over te zeggen. ,,What The World Needs Now Is Understanding is dat ik midden in die kerk zit en begin te spelen en in een raster en pulseren terechtkom en het concept van tijd opgeef", zegt hij hierover.

Hoewel POM al langer meeloopt hebben ze nu toch echt hun debuutalbum We Were Girls Together afgeleverd. De Amsterdamse band is behoorlijk trots, want eindelijk hebben ze meer dan alleen singles en EP’s.

Het is een brug voor bijvoorbeeld het tweede nummer op het album, want excuses zijn er niet meer. Sterker nog er zijn er genoeg van. Sorry het tweede nummer is daar een uiting van. Het album is niet alleen fuzzy en kan worden geschaard onder indie, maar van newwave is POM ook niet vies. Het debuutalbum We Were Girls Together laat het geluid horen waar veel jonge mensen tegen aanlopen. Dat laat frontvrouw Liza van As wel blijken. ,,Het gaat echt over dat hele spectrum aan problemen dat hoort bij opgroeien en jong-volwassen worden, maar ook mentale problemen die ik zelf had”, zegt ze hierover. Nog een knap staaltje songwriting zit in Bella Fever. Je zit echt in het hoofd van de persoon zelf. POM overtreft zichzelf met het debuutalbum.

De Amsterdamse band Labasheeda waar Saskia van der Giessen de spil in is bestaat sinds 2004. De band heeft al een lijstje aan albums achter haar naam staan. Hetzelfde geldt voor het EP materiaal waar Labasheeda zelfs de gebaande paden soms verlaat om te laten horen wat ze allemaal kunnen.

Op het nieuwe album Blueprints verlaat Labasheeda een aantal malen die gebaande paden. Het is juist het eigenzinnige wat Labasheeda aantrekkelijk maakt, maar ook veelzijdig. Het is de manier van muziek maken waar Labasheeda het geluid laten horen van het onorthodoxe gebruik van een viool, de vaak afwijkende maatsoorten en vooral de stem van Saskia van der Giessen zelf die op die manier de band kenmerkend maakt. Het is een eigen stijl en zelfs in de teksten zitten filosofische overpeinzingen. Het is iets wat Joshua Baumgarten van The Irrational Library in Haarlem is opgevallen, want Labasheeda heeft daar hun materiaal laten horen en zien.

Op Blueprints zijn voorbeelden te vinden van zowel postpunkachtige songs zoals Minus Minus die sterk doet denken aan de illustere Engelse bands van dat genre. De donkere kant is daar enorm goed in te horen. Het bewijs dat Labasheeda dynamische en stevige muziekarrangementen kunnen spelen. Ze wisselen dat af met gevoelige en ingetogen songs. Een voorbeeld is direct het nummer na Minus Minus. Op Volatile is de viool weer te horen. Tigre Royal doet zelfs denken aan Siouxsie And The Banshees. De dreigende en opzwepende bass en de stem van Saskia wanen je zelfs even in die tijdsperiode. Op het album voegt Labasheeda nog meer aan het geluidpalet toe door middel van marimba, cello en contrabas. Deze geluiden zijn onder meer te horen in het laatste nummer What Remains Is Love. Overigens is het een mooie song over reflecties.

De titel van het laatste Labasheeda album is al veelzeggend. Een blauwdruk is het zeker, want het is een blauwdruk van muziek die stijlen herbergt waarin zowel een vleugje John Cougar Mellencamp als een flinke dosis van The Cure in zit.