Nieuwe Muziek Stijn, Paul Morris en Leah Rye Nieuwe Muziek Stijn, Paul Morris en Leah Rye

Afgelopen maand is Stijn te horen en te zien geweest in 3 voor 12 Noord-Holland Vloedgolf tijdens de uitzending van Alternative FM bij ZFM Zandvoort. In die uitzending laat Stijn horen en zien waar haar songs ontstaan, maar ook dat ze een enorme belangstelling heeft voor taal.

Wie zoekt, vindt Engelstalig materiaal en eerder dit jaar Nederlandstalig materiaal in de vorm van haar twee singles Een Lied En Een Brief en Klatergoud en een liveopname in Paradiso van haar liedje Tranen Van Jank. Tijdens die uitzending wordt duidelijk wat de jonge Stijn allemaal in haar mars heeft, want naast Engelstalig werk wat ze al eerder heeft uitgebracht laat ze ook Franstalig materiaal horen. Poëzie in al haar vormen, is iets waar Stijn enorm veel van houdt en dat is terug te horen op een eigentijdse chanson die voldoet aan de moderne eisen. Een portie elektro zit in het nummer en uiteraard is Stijn op de single Sur Le Toit meeslepend genoeg om je te laten wanen in het Parijse Montmartre.

Niets voor niets is dat onopgemerkt gebleven. Bij de Codarts hebben ze de kwaliteiten en talenten van deze jonge songwriter, poëet en talenwonder al onderkend en volgt ze haar pad in de muziek.

Paul Morris komt ter wereld in de Venezolaanse hoofdstad Caracas en groeit op met een Venezolaanse vader en Nederlandse moeder. Inmiddels woont Paul alweer elf jaar in Nederland. Allemaal om zijn droom na te jagen als internationaal popartiest.

In dat op zicht is Paul Morris al een flink eind op weg. Hij heeft een Spaanse bewerking van Davina Michelle’s nummer Het Duurt Te Lang uitgebracht met als titel Cada Ritmo (Sweet Dreams). Vorig jaar brengt hij een akoestische versie uit van Hide My Love. In die periode is hij ook benoemd als Pride ambassadeur. Als openlijk homoseksueel strijdt hij voor vrijheid en acceptatie en in het verlengde ligt daar de EP It Gets Better waar Disgustingy In Love als single is uitgebracht. Juist in dat nummer maakt Paul dat statement waar je je niet hoeft in te houden. De EP is er ook één van een universele boodschap waar hoop en empowerment in zitten. Volgens hem is de nadruk op het belang van het leren liefhebben en het toewijden aan jezelf een fundamentele stap naar een betere toekomst. In een tijd waarin velen worstelen met uitdagingen en obstakels, biedt Paul zijn EP een bemoedigende herinnering dat positieve verandering mogelijk is.

Dat Leah Rye muzikaal veel in haar mars heeft, wordt nu wel duidelijk nadat ze in 2021 de EP Elusive uitbrengt. Op dit moment is de Popronde aan de gang waar Leah zelf wederom onderdeel van uitmaakt. Iets wat ze eerder ook al doet in 2021 na het uitbrengen van Elusive.

Haar eerste echte debuutalbum met als titel Symbiosis is inmiddels een feit. Op het hele album ligt een deken van mystiek over de muziek heen, die Leah af en toe wegtrekt. Met al haar vaardigheden waar ze op vroege leeftijd mee begint, komt dat terug in dit album. Bij Leah Rye lijkt het allemaal te kloppen als het gaat om geluid, maar ook met de teksten zoals op Growing Into Me. Een dromerige indie nummer, maar tegelijkertijd super melancholisch met een zachte beat. Het is één van die songs. Leah neemt je mee in haar wereld en probeert daar anderen eigenlijk ook weer mee te helpen en te inspireren. Geen wonder want de song is als single uitgebracht voor de release van Symboisis. Een veel betekenende titel, want alles lijkt in overeenstemming te zijn met wie Leah Rye is. De subtiele verwijzing zit in die andere single The Observer die op het album staat. Het verlangen klinkt weer door op Small Kid. Ontroerend zoals Leah Rye dat verhaal bezingt op het album. Nog zo’n ontroerend nummer is No One Listens Anymore. Iets wat je op meerdere manieren kunt uitleggen. Daar smelt een licht klassiek ingezet nummer samen met de hedendaagse popmuziek. Symfonisch haast. In Leah Rye klinkt bij vlagen zelfs de muziek door van de illustere Sinead O’Connor.

Het meisje wat ze ooit is, klinkt er nog steeds in door. Als je dat kunt, sta je dicht bij jezelf en mag je in de muziek jezelf verliezen. Ooit is dat herkent door een leraar die de talenten en kwaliteiten van de jonge Leah Rye ziet. Op haar vijftiende begint ze met het schrijven van haar eigen liedjes, als een emotionele uitlaatklep en om de wereld om haar heen op een rijtje te zetten. Een paar jaar later begint ze aan het Conservatorium in Haarlem, waar ze zichzelf ontplooit als songwriter en muzikant. Haar debuutalbum Symbiosis is een album dat gaat over in symbiose zijn met de verschillende kanten van jezelf en je veilig (genoeg) voelen om je eigen stem te laten horen. Een persoonlijk verhaal, waarin ze zichzelf openstelt en laat zien. Voor dit album slaat ze haar handen ineen met onder meer zanger en pianist Ruben Hein en de neoklassieke componist Lucas van Kesteren. Symbiosis onthult een deel van de identiteit van Leah Rye zelf.