Geslaagde eerste editie Pampus Live op het forteiland Geslaagde eerste editie Pampus Live op het forteiland

Pampus Live is een nieuw muziekfestival dat Amsterdam – en omstreken – rijk is. De locatie laat zich dan ook raden: die is op het oude forteiland, waar men volgens het alom bekende gezegde zo mooi voor kan liggen. Daar waar schepen vroeger voor de aanleg van het Noordzeekanaal soms uren hebben moeten wachten op het getij, vaart het festivalpubliek nu rechtstreeks met een veerpont vanaf Muiden of IJburg naar het eiland.

Normaliter kan het eiland ook bezocht worden, maar tijdens het Hemelvaartweekend is er een jaarlijks festival, Proef Pampus, waarbij de gasten zich kunnen laven aan de gerechten en speciaal gebrouwen dranken van Pampus. Ook voor kinderen is er veel te doen: speurtochten, forten bouwen, en zelf water filteren zodat het drinkwater wordt. Maar waar we nu voor komen, is deze verse toevoeging aan het weekend.

Compleet met blokkenschema en een min of meer dagvullend programma, verspreid over drie podia, beloofde het festival het indie-minnend publiek een breed scala aan genres en bands. Ciao Lucifer trapt de dag af op het eerste podium direct na aanmeren naast het restaurant, en dat blijkt een goede keuze, met vrolijke indie-pop nummers en speels gebruik van het soundboard die de sfeer voor de heerlijk zonnige dag goed zetten. Al hebben ze meer in hun mars, wat duidelijk wordt nadat ze spontaan besluiten het roer om te gooien en meer stevige techno ten gehore te brengen om zo het publiek aan het dansen te krijgen. De grootste enthousiasteling is tegelijkertijd de kleinste aanwezige, een dreumes die pal voor een box even groot als hijzelf de voetjes van de vloer laat gaan.

Met Ciao Lucifers oorwurmen nog nasuizend dalen de luisteraars de fortgracht in, waar Loupe al aan hun optreden is begonnen. Terwijl je om het fort heen cirkelt, word je al verwelkomd door de dromerige klanken die het indierock kwartet produceert, door de muren van de gracht nog eens extra versterkt waardoor ze in golven lijken aan te komen. Zachtaardig en toch doordringend, Loupe speelt een snaarstrakke set waaraan alleen wat technische gremlins mankeren, die op dit specifieke podium helaas nog later zullen terugkeren op de dag zelf.

Door enige overlap in het blokkenschema moet er een keuze worden gemaakt voor de volgende act, en deze valt op Lena Hessels, die op het derde podium speelt in de krochten van het fort, bij het waterbassin. Ook deze act is goed gekozen bij het venue, want de nog dromeriger en vooral meer duistere sferen van haar geluid passen perfect bij de door neon verlichte hal waar ze speelt. Dat Hessels al van (heel) jongs af aan op het podium staat, valt goed te zien, met een heel natuurlijk optreden. De producer met zijn Giorgio Moroder-esque looks en beats maakt toch wel het plaatje compleet.

Na een kwartiertje zonpauze, waar het eiland meer dan genoeg gelegenheid voor biedt, is het tijd voor de volgende act, EUT. Na een ietwat stroef begin door de bovengenoemde technische moeilijkheden, komt de indierockband flink op stoomt. De band speelt en zangeres Megan de Klerk zingt met steeds meer zelfvertrouwen. Steeds meer wordt de rock steviger, waardoor zij steeds beter in hun kracht raken. Vol energieke rock ’n’ roll speelt EUT richting de finish onder luid gejuich van het opgezweepte publiek.

Deze energie is meer dan welkom bij de hieropvolgende act en dat zijn de bezige bijen van Bumble B. Boy, waarbij dit het eerste optreden van de dag dat evenzeer performance act als muziekshow laat zien. Live zijn de intense zang en gitaar, en de twee achtergronddanseressen – tegen het einde de in-het-publiek-vechtende-danseressen. De (absurdistische) punkrock van Bumble B. Boy sluit zoals gezegd naadloos aan op EUT, net zoals, het valt te hopen, hun imkerpakken naadloos aansluiten. Het gerag en geschreeuw van meneer Boy kon op wat vertwijfelde blikken rekenen van de terrasgangers naast de tent, maar het publiek in de tent kan het des te meer waarderen.

Pitou is na dit geraas een fijne afwisseling. De door klassieke muziek geïnspireerde, tedere klanken worden aangevuld door de rode zon, en de luisteraars de avond in meegevoerd. Pitou blijkt een veelzijdig zangeres, die geruststellend toon af weet te wisselen met krachtige uithalen, een veelzijdigheid die zich gereflecteerd ziet in begeleidende band met onder andere klokkenspel en saxofoon, alsook Oost-Aziatische invloeden. Dat de muziek zachtaardiger is staat helaas ook toe dat de Dutch disease van door het optreden heen praten bemerkt kan worden, al lijkt Pitou er zelf gelukkig geen last van te hebben.

Hierna roept het vasteland alweer voor ondergetekende, al gaat het festival nog een paar uurtjes door. We kunnen terugkijken op een geslaagde dag op een unieke locatie, die ook zeker in het verlangen past van de gemeente Amsterdam om festivals naar (net) buiten de stad te verplaatsen. Veel dank aan de organisatoren en aanwezige bands, en hopelijk tot de volgende editie van Pampus Live!

Deze optredens zijn georganiseerd door GRAP Amsterdam. GRAP heeft als doel Amsterdamse popmuziek te stimuleren. In het kader daarvan organiseren zij al geruime tijd regelmatig concerten met bijvoorbeeld competities zoals de Amsterdamse Popprijs.