Vrouwen in de muziekindustrie: Quirina Geijsen Vrouwen in de muziekindustrie: Quirina Geijsen

Het had niet per se een duidelijk begin, die muziekgekte. Geen muzikantenfamilie, geen eigen muzikale ambities. Gewoon lekkere CD’tjes. Wat volgde was een rode draad aan muziek. “Op de basisschool was ik altijd bezig met de Top 40 te voorspellen. Rond m’n 15e ben ik betrokken geraakt bij een jongerencentrum, waar we met een groep jongeren feesten organiseerden. Ik was veel bezig met de playlist cureren en de evenementen organiseren. Elke vrijdag en zaterdag coördineerde ik die avonden. En dan op zondag schoonmaken, en op maandag een vergadering. Ja, ik was daar heel veel,” lacht Quirina. “Maar ik heb er super veel van geleerd. We deden het gewoon, ondanks dat we niet precies wisten hoe of wat.”

En naast het werk bij het jongerencentrum, stonden ook festivals hoog op het lijstje. “Ik pluisde dan heel de lineup en timetable uit en had allemaal strategieën om te duiden waar ik wel en niet heen moest en dan had ik bepaalde symbolen bij de namen. Een rondje betekende ‘hier moet ik sowieso naartoe’ en een kringeltje was ‘misschien’. Dan schreef ik ook nog initialen van genres bij de acts.” 

Een gezonde obsessie, die bleef groeien. Toch miste er nog iets. “Toen ik rond mijn 19e in Amsterdam ging studeren was ik op zoveel festivals en dubstep nachtfeesten geweest, maar nog nooit echt bij een concert.”

Tijd voor iets nieuws dus. “Toen ben ik bij de Ziggo Dome gaan werken. Ik was super geïnteresseerd in muziekbeleving, altijd geweest. Ik was degene op dubstep feesten die naar het publiek keek; naar de interactie tussen mensen. En daarnaast wilde ik ook gewoon weten hoe mensen dingen leuk konden vinden die ik zelf niet per se leuk vond. Ik ben dus specifiek bij de Ziggo Dome gaan werken, omdat ik het super vet vond om ook dingen te zien die niet per se in mijn straatje passen, zoals Holland Zingt Hazes en Ariana Grande. Uiteindelijk is dat ook heel tof en werkt het aanstekelijk om al die mensen zo blij te zien bij een concert en hoe zij betekenis halen uit wat ze zien. 

Maar, al die concert- en festivalervaringen moesten wel op de een of andere manier worden geuit. “Ik wilde echt gaan schrijven, want ik kon niet meer bijhouden wat ik allemaal had gezien. Dus toen begon ik met mijn eigen blog, vol met concertverslagen over wat ik allemaal voorbij zag komen. 3voor12 Noord-Holland was daarna ook een logische stap, om nog meer te schrijven en op die manier creativiteit te uiten.”

Via haar destijdse studie Culturele en Maatschappelijke Vorming (CMV) wist Quirina een koppeling te maken tussen evenementen en sociaal werk: twee passies in een. Zo raakte ze ook betrokken bij broedplaatsen en de Vondelbunker, een cultureel centrum in Amsterdam. “Ik ben na één avond al gaan helpen met de muziekprogrammering. En toen dacht ik wel: dit is waar ik echt ‘aan’ van ga.”

In het afstudeerjaar van CMV was het helemaal duidelijk: het wordt de muziek. “Toen heb ik Cinetol gebeld, of ik daar mijn afstudeeronderzoek mocht doen. Ik heb daar mijn onderzoek gedaan naar hoe podiumorganisaties in elkaar zitten qua structuur en hun daarin advies gegeven.” Wat volgde was nog een universitaire studie, en eigenlijk waren alle onderzoeken die daarvoor volgde muziekgerelateerd. “Ik heb eerst onderzoek gedaan naar punk moshpits, en later naar hiphop moshpits.” Duizenden dingen, die allemaal richting de muzikale rode draad leiden.

Na al die duizenden ervaringen zit Quirina goed op haar plek. “Het perspectief wat er bij De Vorstin is, is echt heel tof. Ik kan helemaal in die programmeurs rol gaan groeien.” En die achtergrond bij het jongerencentrum komt nog goed van pas ook. “Mijn functie is ook om te kijken wat er lokaal speelt, om doelgroepen te gaan spotten, en daar een connectie mee te maken en in samenwerking met hen iets te organiseren. Ik focus heel erg op mensen deelnemer maken door te luisteren naar wat zij willen, je maakt iemand dan een soort drager van je evenement. En dat is super waardevol. Je kan niet als programmeur op een soort voetstuk gaan staan.”

Of het dan lastig is om je in een wereld die veelal uit mannen bestaat te dragen, is volgens Quirina niet heel lastig. “Ik weet dat het speelt en dat vrouwen het erover hebben en dat we er dan over connecten. Ik zat ook in een Facebook groep met allemaal vrouwelijke programmeurs, maar daar hebben we eigenlijk nooit echt iets mee gedaan. Het ging niet eens over vrouw zijn, maar meer over dat we even konden kletsen en kennis uitwisselen. Het wordt wel altijd geduid als je met alleen maar vrouwen bent, als iets bijzonders. De overkoepeling van de muziekindustrie lijkt ook steeds wel nog vooral uit mannen te bestaan. Maar op zich heb ik er geen last van.”

Toch speelt er wel een lastige paradox die je als programmeur tegen lijkt te komen in de zoektocht naar diversiteit. Want: boek je ook artiesten om een divers programma te creëren? “Ik heb ooit een boek gelezen, God save the Queens van Kathy Iandoli, over hoe vrouwen uit de hiphop geschiedenis zijn geschreven. De schrijfster gaf een alternatief, om te laten zien welke vrouwen veel invloed hebben gehad op de hiphop geschiedenis. Ik werd daardoor geïnspireerd en heb, naar aanleiding daarvan, een grime artiest uit Engeland geïnterviewd. Zij vertelde: ‘Ik wil helemaal niet als man, vrouw, of whatever gezien worden, ik wil gewoon mijn muziek maken en geboekt worden omdat mijn muziek goed is.’” 

Een reden tot reflectie. “Je bent er in je achterhoofd wel mee bezig. Als een man en een vrouw gelijk zijn en ik die op dat moment even interessant vind om te boeken, dan zou ik misschien toch eerder voor een vrouw gaan. Ik blijf streven naar de ideale wereld, waarin je iemand boekt puur en alleen omdat het een goede artiest met een toffe liveshow is. Maar als programmeur heb je wel een verantwoordelijkheid om een divers programma te bieden. Je moet wel eerlijk en integer blijven.”