Verdwijnen in een moshpit gemaakt van punk Verdwijnen in een moshpit gemaakt van punk

Chino Ayala klimt het podium op, alleen deze keer. In oktober 2020 kondigde de band via Instagram aan dat de drummer, de bassist, en de toetsenist niet meer door gaan met de band. Alleen zanger Chino, licht nerveus zijn gitaar aan het stemmen, staat op het podium. Chino is echter niet met lege handen gekomen. Voordat hij begint met spelen stopt hij een cassettebandje in een speler, waarop de rest van de band (drums en bas) opgenomen staat. Zo lijkt het toch alsof er een hele band staat te spelen.

Chino vertelt ons dat hij gestopt is met drinken. Een interessante opmerking voor een bandlid uit een band met twee complete albums die een ode zijn aan alcohol (Sea of Ethanol & Another Round). Terwijl hij een slok van zijn biertje neemt, vertelt hij ons dat hij ook weer is begonnen met drinken. Hij wijst ons behulpzaam op de bar achterin de zaal. We horen de vooraf opgenomen Chino op het cassettebandje aftellen en de live Chino zet de eerste noten van ‘Drinkin time’ in. Het publiek heeft de boodschap gehoord. Het merendeel staat dan ook met een biertje in zijn hand mee te deinen op de muziek.

Het optreden van Chino en zijn cassetteband was creatief en wat onconventioneel, maar voelde ook aan als een tijdelijke oplossing. Het laat ons denken dat hij nog op zoek is naar zijn identiteit als solo artiest. In de uitstraling van Chino, normaal vol zelfvertrouwen, zat nu wat onzekerheid en dat was te merken. Zijn charme heeft hij in ieder geval nog altijd behouden. Voor nu kijken we uit naar wat Chino in de toekomst gaat doen op muzikaal gebied.

Na Indian Askin is Dear Omens aan de beurt. Dear Omens verrast ons met orgelgeluiden in een soort psychedelische space punk. Niet alleen zijn we verrast door de orgelgeluiden op zich, maar ook door hoe goed het werkt. Mensen zijn links en rechts aan het bewegen op de muziek. Het publiek wordt opgezweept. De zaal wordt losser, maar ook warm en broeierig. Ook Ricardo, de drummer, voelt dit. Hij trekt zijn shirt uit en zwiept zijn lange haar in het rond, terwijl hij los gaat op zijn drumstel. 

Fay, de zangeres, komt achter haar toetsen vandaan. “Nog twee nummers” zegt ze. Een man, vooraan in de zaal, probeert met haar te onderhandelen. “Drie nummers”, roept hij, maar het is tevergeefs. Tijdens het laatste nummer is de voorste rij met volle overgave aan het headbangen terwijl Fay schreeuwt “I don't want to be your bitch”. Ze komt van het podium af om met de mensen die vooraan staan te dansen nog even persoonlijk duidelijk te maken: zij is niet hun bitch. Het publiek is daarentegen wel de hare.

Als laatste komt Tony Clifton, de garagerockband uit Velsen, het podium op. Zanger en drummer Mees grijpt de microfoon en roept “hey!” naar het publiek, dat enthousiast terug joelt. Zijn broer Lenny vergezelt hem op het podium met zijn basgitaar. De excentriek uitziende Merlijn komt het podium op in een shirt met grote roofvogels erop en een soort fanfare jasje eroverheen. Ze zetten het melodieuze maar strakke rifje van ‘Izzy’ in en de zaal begint weer te deinen.

Wanneer Tony Clifton ‘Together’ aan het spelen is, ontstaat er in de vrij kleine zaal een moshpit, die dan ook een groot deel van de zaal inneemt. Mensen hollen door elkaar heen en ook Fay, de zangeres van Dear Omens, verdwijnt ergens in de moshpit. Jonge en oude punkers staan vooraan met hun zweterige haar te headbangen en de energie in de zaal is te voelen. Wanneer Tony Clifton het podium verlaat na hun laatste nummer, roept de zaal om een encore. We willen er nog eentje. Tony Clifton geeft ons wat we willen en we headbangen nog een nummertje door.

Na afloop zit de stemming er nog in. Mensen lopen de Tolbar in en iemand vraagt “Where is the afterparty?”.