Rens, Jaïr & Ome Uncle zetten gele onderzeeër op zijn kop tijdens releaseparty Rens, Jaïr & Ome Uncle zetten gele onderzeeër op zijn kop tijdens releaseparty

De vreemd muffige onderzeeër-geur voelt als een warme knuffel bij binnenkomst, een sterk contrast met één van de eerste nachten in november onder het vriespunt. Toch is daar op het dek weinig van te merken, de eerste genodigden staan goedgehumeurd te kletsen en mistwolkjes te blazen. Aanwezig vanaf het begin van de avond is Huib, baas van desbetreffende kade op het NDSM-terrein, die de hele avond mogelijk maakt met zijn gunfactor. De ambiance binnen is DIY op de beste manier, met licht uit een beamer en half afgeplakte wc knoppen. In combinatie met de geschiedenis van de onderzeeër, die een aantal decennia geleden nog fungeerde als gay seksclub in Parijs, is het plaatje compleet. Uit het geroezemoes en geschuifel blijkt een stiekem enthousiasme van het publiek, dat pas verstilt wanneer Rens het podium opstapt en aankondigt: “We gaan vanavond dansen, we gaan vanavond zweten, we gaan vanavond drinken, we gaan vanavond onze zorgen vergeten.”

Hessel Du Mark, onder de alias rainbow pirate, krijgt de eer om de avond te openen. De woordkunstenaar en hiphopartiest uit Nieuw-West staat bekend om zijn poëtische teksten en hoge energie, dit keer begint hij echter met een rustig stuk spoken word en regenboogvlag in de hand. Uit het licht nasale geluid wanneer hij “mijn hele generatie is een moshpit” door de kleine ruimte keelt, blijkt dat hij recentelijk ziek is geweest. Toch mag dit de kracht van zijn teksten niet drukken; het publiek dringt stapje voor stapje naar voren en de toon van de avond is gezet wanneer iedereen het enige correcte antwoord geeft op de vraag: “Wat komt er na een regenbui? Een regenboog!”. Hessel Du Mark wisselt zijn poëtische lines af op humorvolle wijze door een klein Spongebob intermezzo. En gelijk heeft hij zeker, de onderzeeër lijkt de perfecte plek om een bezoekje te brengen aan onze gele vriend en de kapitein.

Na een doordachte rookpauze klimt het trio dan eindelijk het podium op; hoewel het lage formaat je meer doet denken aan een opstapje, creëert het een intieme sfeer tussen publiek en performers. De set gaat van start met Homie, uiteraard van het nieuwe album. Terwijl Ome Uncle enthousiast plaatjes staat te draaien en Jaïr uit voorzorg zijn shirt heeft uitgetrokken, springt Rens het publiek in om het tweede nummer in stijl in te zetten. Geheel logisch is het geluid op een onderzeeër op sommige momenten niet ideaal, de sfeer compenseert hier echter dubbel en dwars voor; het uitgangspunt is hier dan ook feesten, geen statische songfestival show. Na een korte speech van Rens over zijn geboorte als muzikant (zie: “meest geweldige schuur met een boor, zaag en synthesizer”) start Dansen Is Gratis, overduidelijk een publieksfavoriet. Tijdens de eerste helft van de set valt één ding op, de lieve oude man die zijn oren dicht staat te houden. Later blijkt dit Rob te zijn, de inmiddels 83-jarige eigenaar van de onderzeeër, die tot het bittere eind heeft staan genieten.

De kracht van het trio om een crowd op te zwepen en mee te krijgen in hun torenhoge energie, wordt pas echt duidelijk tijdens Fusten Fluisteraars. De combinatie van het ritmische gezoem van de tattoomachine op de achtergrond en het harde geklap van het publiek die op de zijkant van de onderzeeër slaat, is bijna overweldigend; zowel de onderzeeër als je trommelvliezen trillen mee op de maat. Liefhebben is dan ook een welkome pauze om even bij te komen, je kwijtgeraakte vriend of vriendin te zoeken en aandachtig te luisteren naar het beatbox intermezzo. Daarna pakt het tempo van de show weer op, Staart van de Draak is niks anders dan zweterig; gladde borstkassen en zweet in Rens' ogen, in mijn ooghoek vallen er druppels condens van het plafond. Afsluiter van de set is een miniatuur wall of death, het publiek springt enthousiast door elkaar en Jaïr waagt het zelfs om te crowdsurfen (zie: het plafond kussen). 

Wanneer Zwart Licht het podium betreedt, wordt er gevraagd om volledige stilte. De legendarische Amsterdamse rapformatie, bestaande uit producer Hayzee, MC Akwasi en MC Leeroy, geven vanavond na 4 jaar en een coronapauze hun reünieshow. Rens kondigt de mannen aan met een anecdote uit zijn tijd als mentor leerling bij Studio West op Osdorpplein: een drill om op de maat te leren bouncen. "Ik weet eigenlijk niet of ik mijn teksten nog wel ken", grapt Akwasi en na een korte instructie aan de geluidsman gaat de show eindelijk van start. Tijdens de set komen zowel oude als wat meer recente nummers voorbij, van het compilatie album Bliksem uit 2018. Onder de rookmachines lijkt elk individu te verdwijnen in de mensenmassa; hier en daar zie je enthousiast een arm zwaaien of iemand de lyrics mee mompelen. Vanzelfsprekend wordt Rens op het podium getrokken om een nummer mee te rappen, het beeld doet denken aan broederlijke liefde. Rens, Jaïr en Ome Uncle maken omstebeurt een tour over de handen van het publiek en een laatste chant: "Staart van de Draak, Staart van de Draak, Staart van de Draak", betekent het einde van de set; zoals te verwachten viel, niet het einde van de avond.