Bovenal was de frontwoman Pink Oculus zelf een bron van energie en intensiteit. Zij stond voorheen al op Glastonbury en North Sea Jazz, maar in de Melkweg werd vorige week vrijdag een thuiswedstrijd gespeeld. Dit betekende echter zeker niet dat Pink Oculus en band minder hun best deden - integendeel. Hun optreden was krachtig zonder subtiliteit te verliezen.
Foto's: Kiki Mertens
Pink Oculus is de artiestennaam van zangeres en frontwoman Esperanza Denswil. Naast de zang verzorgt zij de song-writing. Overigens is zij ook rapper, producer en actrice! Van de zang, het schrijven en het rappen mochten we deze avond in ieder geval genieten. Pink Oculus speelt samen met Jeremiah Owusu Ansah op drums, Emmanuel Neizer op bas, Yannick Hiwat op viool, synthbas en synthesizer en Natascha Brouwer en Jefferson DaVeiga doen de achtergrondzang.
Pink Oculus zet hard in, maar na een paar ferme nummers begint ze plots heel subtiel te pingelen op een kleine kalimba (of anderszins xylofoon-klinkend instrumentje) om met haar praat-zang vervolgens vloeiend over te gaan van de zin “Nobody can make it out here alone” naar sensuele en groovy zang in het nummer ONE IN THIS WORLD. Het zou echter een leugen zijn om te zeggen dat Pink Oculus subtiel en schattig is. Wat ze doen is eerder empowering door middel van de hun krachtige teksten en contrasten, en bovenal door de energieke (maar niet overdreven) performance zelf. Een voorbeeld van een dergelijke tekst: "None but I can break me". Het nummer AWAY geeft verder een goed beeld van deze empowering sfeer in de nummers (check ook even de visuals bij dit nummer op spotify):
Desalniettemin voelt de sfeer ook heel relaxed en natuurlijk aan. Op een bepaald moment komt de oom van Pink Oculus haar plots een handje geven, en ze lijkt nog wel wat meer mensen in de zaal te kennen, wat haar weer even toegankelijker, en Esperanza, maakt. Wat ook bijdraagt aan deze gezellige sfeer is dat ze tussen de krachtige nummers door plots grappige en luchtige opmerkingen maakt. Als het publiek bijvoorbeeld te vroeg begint met klappen, maakt Pink Oculus demonstratief de laatste zin af en zegt met een (sarcastisch) belerende toon: “Nów you can clap”. Of als de violist een solo heeft afgerond en iedereen een beetje schaapachtig staat bij te komen tikt ze het publiek op grappige toon op de vingers dat het applaus wel wat overtuigender kan (geheel terecht overigens).
Behalve nog een vergelijking met een stijl die neigt naar die van een - alternatievere - Beyoncé (naar wie Pink Oculus zelf refereert op haar socials, bijvoorbeeld), zullen we ophouden met het proberen in woorden te vatten wat het optreden precies inhield, want dit was verder dusdanig uniek dat er eigenlijk amper accurate woorden voor te vinden zijn. Daarom zullen we maar gewoon een link plaatsen naar de muziek zelf:
Daarbij kon de fotograaf haar aandacht bijna niet bij de muziek houden doordat er visueel zoveel moois gebeurde op het podium en in het publiek. Desondanks is de sfeer zeker wel op haar overgekomen en ze heeft die weten vast te leggen in haar foto’s. Daarom willen we deze voor zichzelf laten spreken: