Melancholische indierock en dreampop in Manifesto Melancholische indierock en dreampop in Manifesto

De avond werd afgetrapt door een lokale band genaamd The Zanders. Deze bestaat uit de broers Floris (zang, gitaar en piano) en Johan Tentij (bas), Tim Reisinger (drums) en Rens van der Kooij (gitaar). Ze spelen vanavond een “thuiswedstrijdje”, aldus Floris. De bandnaam vertaalt in het Nederlands naar “snoekbaarzen”; de jongens brachten hun zomers dan ook al vissend door in de haven van hun woonplaats Hoorn.

Op deze lange zomeravonden, met op de achtergrond klassiekers als the Beatles, Wilco en Antonio Carlos Jobim, werd het idee van de band geboren. Hun eigen invulling is echter wat energieker dan hun inspiratiebronnen, en ze spelen dan ook op voortvarende wijze door hun set heen. Heel (alternatief) Hoorn gaat los op het allerlaatste nummer, “Feel the Sun”. Het is overduidelijk een meezingertje. 

De snoekbaarzen hebben een bluesy-feel over zich. Hieraan wordt wellicht het meest aan bijgedragen door de zang. Deze is immer raak en zuiver, en dit lijkt de leadzanger ruimte te geven om ermee te spelen. Aan emotie in deze zang is geen gebrek, en de teksten zijn niet te ingewikkeld of pretentieus. De gitarist gooit er een goed rock sausje overheen terwijl hij één of twee keer nonchalant een solo gooit, met zijn lange haar hangend voor zijn gezicht. 

Pale Puma is een Amsterdamse dreampop-band die is opgericht door lead songwriter en zanger/gitarist Django Duijns en die verder uit Rosie Derksen (gitaar en zang), Remy de Kok (bas) en Roemer Vermeulen (drums) bestaat. De inspiratie van de band (onder andere Alvvays, Beach Fossils, DIIV en Warhaus) is goed terug te horen in hun muziek. 

Ze creëren een sound die vergelijkbaar is met die van Beach Fossils, met daar overheen een soort ‘big room’ effect; ironisch genoeg gespeeld in de intieme zaal van Manifesto. Jangly gitaar wordt gecombineerd met kalme, bijtijds zelfs bijna monotone zang. Op deze wijze wordt een dromerige sfeer gecreëerd. 

Desalniettemin is het dansbaar. Hoe ze dit doen is niet duidelijk. De leadzanger staat de volledige set met zijn benen gespreid stevig op de bühne, en lijkt immer klaar om te gaan. Dit hoor je dan ook terug in de muziek. Deze is standvastig en zeker, maar met hun kenmerkende dromerige sound. 

Niet geheel onbegrijpelijk is dat de band samenwerkt met producer Marien Dorleijn, bekend van de band Moss. Deze zal de Beach Fossils-vibe vast en zeker niet verloren laten gaan, nu dat de band met hem hun debuutalbum opneemt in de studio. Het album zal verschijnen bij een gerenommeerd Nederlands indie label. 

Er wordt ingezet met “Leave Me There” - een dijk van een nummer. De compositie hiervan is fantastisch en het wérkt gewoon goed. De harmonie is mooi en kalm zonder te braaf te worden. Ze hebben hun dynamiek gevonden terwijl de zangeres zich pas later bij de band heeft gevoegd. De voormalige band was Dakota, en de bandleden daarvan Lana (bas), Annemarie (drums) en Jasmine (gitaar) hadden de muziek reeds geschreven. Zangeres Julia voegde zich bij de band, vulde het nummer aan met zang en tekst, en zo was Loupe’s eerste nummer geboren. 

“Excuus voor deze nerdpositie” zegt Julia na het eerste nummer te hebben afgerond (ze staat achter een soort synthesizer/controller-achtige installatie), “we zijn nog aan het uitvinden hoe we live het beste kunnen werken”. De verontschuldiging is echter totaal overbodig. De opstelling is namelijk niet per sé vreemd, en bovendien voorziet het de zangeres er vermoedelijk van haar fijne stemgeluid nog beter te benadrukken. 

Loupe neemt je mee in een zee van weemoed en melancholie. Deze zee slokt je echter niet op - het is gewoon aangenaam meedeinen. Het valt echter niet enkel te omschrijven als melancholisch; hun muziek kan je eigenlijk in elke gemoedstoestand goed gevallen. Lonely Dance is hun nieuwste nummer, en een voorproefje voor het album dat de band aan het opnemen is. Afgaande op het eerste nummer lijkt de sound hiervan iets luchtiger te zijn dan hun vorige werk (wellicht door de elektronische elementen erin). 

Het is misschien flauw om aan te kaarten (we zullen vast niet de eerste zijn, en je kunt je afvragen wat het er überhaupt toe doet), maar het valt toch op dat het met de vrouwelijke representatie wel goed zit bij Loupe. Het valt extra op doordat de eerdere bands op de avond man-gedomineerd zijn. Er is welgeteld één andere vrouw in de andere bands (overigens een hele goede gitarist en zangeres genaamd Rosie Derksen van Pale Puma). 

Terwijl er in de hoek van de Manifesto een stel Hoornse kids blij staat te springen, en niet echt lijkt door te hebben wat er op het podium gebeurt, kondigt Julia aan dat Loupe in april in de Bovenzaal van Paradiso zal staan. Er valt nog veel te verwachten van deze band, dus!