We hebben het over de connectie tussen de artiest en het publiek in het NU. Als er niets tussen de twee in staat, is deze het sterkst. De connectie in De Herontdekking van de Hemel draait rond de scheppingskracht van taal. Wat is de relatie tussen onze taal en de werkelijkheid die we scheppen? Die is groot, want we maken afspraken met elkaar door taal. Het is een stuk gereedschap waarmee we een werkelijkheid boetseren; een werkelijkheid die voor een heel groot deel gebaseerd is op verbeelding. Er zijn heel veel concepten door taal ingegeven die alleen maar door deze verbeelding kunnen bestaan. In de voorstelling gaat het dan ook over hoe we taal inzetten om onze verbeelding te manifesteren.
Zo creëert Manu tijdens de voorstelling een wereld van woorden, gedeconstrueerd door andere woorden. Hij pakt ze grondig uit en begeleid ons met persoonlijke verhalen. We leven mee. We vinden het ook. Maar soms is de waarheid zo pijnlijk. Soms voelt de leegte zo groot als we erkennen dat onze taal en belevingswereld vol zitten met toxische concepten die zwaarder en zwaarder wegen door alle historische ballast. Wat betekent dat? Het is niet duidelijk. Maar Manu slaat zich er meedogenloos doorheen en neemt ons mee op een confronterende en reflectieve reis door een oerwoud van oude, achterhaalde concepten. Dit is het enige oerwoud op de wereld dat wel omgehakt mag worden.