Holandaluz brengt de zomer met psychedelische flamenco Holandaluz brengt de zomer met psychedelische flamenco

‘Toen ik vier jaar oud was, kwam het laatste album van Pink Floyd uit. Mijn vader had ‘m op CD. Nadat ik dat album hoorde wist ik dat ik muziek wilde maken. Op mijn zesde mocht ik op gitaarles en mijn ouders zeiden: “Als je Pink Floyd wil spelen, moet je klassiek beginnen”. Ik vond dat een goed idee, dus ik begon klassiek.’

‘Eigenlijk puur toeval. Mijn eerste gitaarleraar, in Hillegom, was een flamencogitarist. Tussen de lessen door hoorde ik wel eens wat van hem. Om als klein kind iemand zo op zijn gitaar te zien losgaan en al zijn vingers te zien gebruiken, dat zag er zo uitdagend uit. Er zit een gekke combinatie in: je speelt met je vingers en tikt tegelijkertijd op je gitaar; je bent percussie, je bent alles. Ik vond dat zo mooi. Op mijn 14e zei mijn gitaarleraar: ‘Nu heb je de basis gehad, wat zou je willen doen?’ Ik koos voor flamenco. Dat heb ik nog drie jaar gestudeerd. En sindsdien doe ik alles voor mezelf. Ik heb acht jaar geëxperimenteerd met het mixen van stijlen en nu ben ik veel bezig met mijn band The Last Wave en mijn flamenco band Holandaluz.’

‘Ik kan een beetje flamenco, niet super goed, maar ik wilde er wel wat mee. Toen heb ik die switch bedacht: psychedelische flamenco. Het is eigenlijk veel toegankelijker, want het is gemixt met popmuziek. Je herkent er bijvoorbeeld een refrein in en dat zit niet in normale flamenco. Dat bestaat daar niet in. En ik hou zelf ook van pop- en rockmuziek. Flamenco is zo technisch, je kan er helemaal gek van worden. Mensen haken al snel af als ze het luisteren. Hoewel, als je de toffe stukjes eruit haalt, en je herhaalt het, dan wordt het gewoon een popliedje. Het is eigenlijk gewoon popmuziek, maar dan met de technieken uit Spanje. Het is ook net iets makkelijker voor mij. Ik ben van mening: een goede gitarist weet vooral wat hij niet moet doen. Het kan wel moeilijk zijn, maar binnen je eigen grenzen.’

‘Juist! Daarom noem ik het ook psychedelische flamenco: je denkt dat het flamenco is, maar dat is het helemaal niet. En omdat je iets nieuws doet ben je ook nog eens grenzeloos, want er is niemand die zegt hoe ver je kan gaan. Ik ben dat zelf aan het uitzoeken. Soms ga je op je bek en is het lelijk, maar dan gooi je het gewoon weg. En een andere keer werkt het wel, en dan breng je het uit.’

‘Klopt! Ik heb het afgelopen zomer veranderd. De Croock is mijn achternaam. En ik ben blij met mijn achternaam maar het is een verschrikkelijke naam om te onthouden. Dat was echt een probleem voor mij, dat mensen me niet meer konden vinden. Afgelopen zomer was ik op tournee in Spanje, toen was er een andere band die hoorde dat ik flamenco speelde als Nederlander. Seb Heart, een Franse singer-songwriter uit die band, kwam uiteindelijk met Holandaluz, Holanda + Andaluz. Dat werkt net zo goed als Jan Smit in het Nederlands. De volgende dag sprak iedereen me al aan met Holandaluz, iedereen onthield het. Toen zocht ik of de naam nog beschikbaar was, en ja hoor, hij was nog beschikbaar. Dus ik heb het meteen veranderd. Ik kwam er wel achter dat Holandaluz ook een bestaand restaurant is, maar met vet slechte recensies, dat vond ik ook wel grappig.’

‘Eigenlijk alles, maar dat klinkt zo stom, haha. Ik luister zelf veel naar de grootheden uit de jaren 90, 70 en 60. Pink Floyd, The Rolling Stones, Yes, Grateful Dead, The Verve, Radiohead, Tame Impala, ga zo maar door. Er moet wel een beetje diepgang in zitten. In pop heb je The Beatles, en dan gaat op een gegeven moment iedereen hetzelfde doen, maar het gaat altijd terug naar The Beatles. Ik vind het leuk als het net even wat anders is. En verder heb ik ecologie gestudeerd, dus ik haal veel inspiratie uit de natuur. Hoe alles daar in balans is, de paringsdans rituelen, hoe dingen bloeien.’

'Schrijfsessies vind ik vreselijk, want dan ga je geforceerd te werk. Bij mij moet het óf vanzelf gaan, óf het gebeurt niet. Soms heb ik twee nummers in de maand en soms heb ik een half jaar niks, dat is allebei prima. Ik speel gewoon wat muziek en dan zonder dat ik het in de gaten heb verschijnt er iets. Muziek moet iets spontaans zijn. Hoe meer je het vast moet leggen, hoe meer het een kantoorbaan wordt, en dat wil ik niet.’

‘Boven verwachting. Ik was wel zenuwachtig wat de flamenco scene ervan zou vinden, want dat is een vrij conservatieve groep. Maar ze zagen het als iets dat zo anders is, dat ze het kunnen waarderen. Dat was echt een opluchting. Je kan het een beetje vergelijken met een allochtoon die ineens super goed Nederlandse smartlappen kan zingen. Het past niet, maar het werkt wel.’

‘Het is echt een vervolg van mijn eerste album, ‘Psycho Body Flamenco’, maar dan met iets meer ervaring. De opbouw van de nummers is hetzelfde. Zodra de nummers live zijn opgenomen voeg ik wat Pink Floyd-achtige elementen toe, zodat het niet gewoon een live album is. Als je mij live hoort is het daardoor ook weer echt een andere ervaring dan als je de plaat hoort.’

‘Hij doet de percussie. Hij kwam toevallig net emigreren uit Hollywood en had daardoor nog geen klussen staan. Toen heb ik hem weten te strikken voor mijn album en hebben we in twee dagen de basis voor het album opgenomen. Het was wel echt tof om met zo’n grootheid te mogen werken. Niet lang daarna was hij alweer vertrokken. Hij vond het niet heel chill in Nederland volgens mij, haha. Maar daarnaast heb ik een fijne groep muzikanten om me heen, met Shana Brown (viool), Antonio Moreno Glazkov (piano), Julian Wittich (contrabas) en Gerard Velthuijs (saxofoon).’

‘Mijn twee singles van het nieuwe album, ‘Selva De Mar’ en ‘Ciao’ zijn net uit. En deze zomer komt het nieuwe album uit. Daarvoor staan nog wat shows op de planning. Op zaterdag 2 speel ik in Zandvoort Kaito Beach en op zondag 3 juli ga ik spelen in Duende in Amsterdam, met de hele band. Dan ga ik ook mijn hele album al spelen.’ 

Iets om naar vooruit te kijken, want dat het bijzonder is, die psychedelische flamenco, dat kunnen we met zekerheid zeggen.