Finale Amsterdamse Popprijs in de Melkweg: lekker moshen Finale Amsterdamse Popprijs in de Melkweg: lekker moshen

We trappen de avond af met SØCKS. De band knalt haar nummers recht in je gezicht, en neemt je hierna mee op een experimentele expeditie. De tracks schommelen tussen licht en donker in, en hebben een interessant contrastrerend verloop. Tussen de nummers door wordt de stilte opgevuld door de praatjes van frontvrouw Maud Pickkers. Als zij de woorden “nu gaan we even dansen, even kontje gooien.” roept, gaat er een licht gelach door de zaal heen, waarna het publiek meebeweegt met de eerste gevallen noten van het nummer. In de nummers wordt vocaal veel emotie en soms lichte agressie getoond, wat de nummers goed aansterkt. SØCKS is divers, heeft veel energie en is ontzettend goed op elkaar ingespeeld.

Next up is Gooseking 3000. Dit trio zorgt voor een verassend contrast tussen alle andere bands. Door hun uitgedachte teksten en intieme performance, word je zo in hun optreden gezogen. De nummers doen je een beetje denken aan Angus & Julia Stone, Daniel Johnston en the Eels. Met een nonchalant kauwgumpje in zijn mond vertelt frontman Ernst-Jan van Doorn zijn verhalen die gaan over rugpijn, luidruchtige scooters en de sterk benadrukte nostalgie. Met teksten als “It’s not your fault that I’m hating you.” grijpen ze het publiek even bij hun keel om haar vervolgens weer lieflijk los te laten. Even lekker voélen, dat is wat telt bij Gooseking 3000.

De derde act van de avond is Nicolaas. Na de eerste paar akkoorden van de band is de gehele zaal minimaal zeventig procent blijer dan dat zij hiervoor was. Nicolaas schrijft catchy nummers, verstevigt met snappy gitaarhooks en een strakke band. Allen zijn goede muzikanten an sich, maar samen creëren zij een energieke sfeer om de nummers van Nicolaas heen. Het plezier spat van hun gezichten af en zij zijn alleen maar blij om weer te mogen spelen. Nadat Nicolaas de woorden “Bare with us, wij gaan onze single spelen die vannacht is uitgekomen.” uitspreekt, klinkt er applaus en danst de menigte vrolijk verder.

De vierde band van de avond is FIEP. FIEP bestaat uit een goed op elkaar afgestemde band gecombineerd met een frontvrouw die een sterke persoonlijkheid heeft: Veerle Driessen. Zij schrijft teksten die zijn geïnspireerd door verhalen van haar naasten. Terwijl Veerle op haar gitaar speelt, dansen haar lange haren over het podium heen. De met ruitjes op elkaar afgestemde outfits zorgen voor een overall esthetisch beeld. Er zit veel emotie in de vocals, die overigens mooi inblenden met de instrumentalen. FIEP eindigt haar set met een nummer over een boot: “Wij waren FIEP en deze song gaat over een boot.” Waarna zij een nummer inzet met de tekst “I never liked boats at all.”

Marathon beklimt als vijfde band van de avond het podium. Na de eerste paar seconden begint iedereen al te springen, te dansen en te duwen. De goede teksten van de band worden aangevuld met de ongekende energie die Marathon heeft. Frontman Kay Koopmans neemt het voortouw en springt maar liefst twee keer de, na een paar seconden ontstaande, moshpit in. De band wisselt richting het einde toe van drie naar vijf bandleden om nog meer geluid te creëren. Aan het eind van hun performance klinken de woorden: “One more, dit is onze laatste kans hé?” waarna Marathon haar publiek nog één keer meeneemt in de mooie wereld van muziek.

De laatste band die aan bod komt is Tiigre. De vierkoppige band maakt indie dream-pop liedjes die soms aangesterkt wordt met een snufje pop-folk. Met haar heldere stemgeluid leidt frontvrouw Marta Arpini je door de dream-popnummers heen. Met een glimlach rond haar mond vertelt zij dat Tiigre’s nieuwe single binnenkort uitkomt. “It’s our very sad song. It starts very quietly so if you can also be a bit quiet, the magic can happen.” Waarna een “Sssh” van het publiek volgt. De nieuwe single wordt gevolgd door een happy song. Vol enthousiasme legt Marta Arpini de woorden en bewegingen uit aan het publiek, waarna “I wanna go out and want to be happy.” door de zaal schalt.

De avond eindigt met de prijsuitreiking. Zes getalenteerde bands hebben hun kwaliteiten laten zien aan het publiek, maar er kan natuurlijk maar één winnaar zijn. De band die er na deze waardige strijd met de prijs vandoor gaat is Marathon, en dat is natuurlijk volledig terecht.

Deze optredens zijn georganiseerd door GRAP Amsterdam. GRAP heeft als doel Amsterdamse popmuziek te stimuleren. In het kader daarvan organiseren zij al geruime tijd regelmatig concerten met bijvoorbeeld competities zoals de Amsterdamse Popprijs.