EP-release Matsu Fox blijkt verjaardagsfeest te zijn EP-release Matsu Fox blijkt verjaardagsfeest te zijn

Matsu Fox is drummer, multi-instrumentalist en producer Mats Voshol. Verder speelt hij met Luc Schouten (gitaar), Marieke Smit (toetsen en backing-vocals) en Reinder Kragt (bas). Mats licht zijn inspiratie als volgt toe: “het begon bij de classic boomer muziek - van Eric Clapton en Dire Straits tot Supertramp.” Daarna had hij een lange jazz-fase. Dit kwam door de bigband waarin hij speelde op de middelbare school, en deze fascinatie werd voortgezet door zijn opleiding aan het conservatorium. Zijn huidige inspiratie doet hij echter op uit muziek van (onder andere) Stevie Wonder, Unknown Mortal Orchestra en Mononeon. Als je een genre wil hangen aan Matsu Fox’ muziek, dan is dat toch wel echt funk. Soms is het echter ook rock en zelfs r&b. De titel van de EP’s (Yacht Funk I en II) zijn zelfbedachte genres; het is een combinatie van yacht rock en funk. 

Volgens Mats klinkt het nummer “van een afstandje misschien gezellig”, maar heeft het dus eigenlijk een negatieve lading. Er wordt gezongen over moeilijke situaties. De luisteraar wordt echter misleid door een standaard disco beat. “Ik vind het niet interessant om dingen die rood zijn nog extra rood te maken. De omgeving van de depressie mag wat mij betreft dansbaar zijn” - aldus Mats. Hij kiest ervoor om directe en oprechte teksten te schrijven over (pijnlijke) persoonlijke ervaringen. Positiviteit is echter de sleutel in Matsu Fox’ muziek, maar wel met een opening om het dus te hebben over eventueel moeilijke onderwerpen. 

De nieuwe EP ‘Yacht Funk II’ werd uitgebracht bij het Amsterdamse label Bloomer Records en werd op 3 december in Cinetol gepresenteerd. Althans, wij dáchten dat dat de deal was. Na een paar nummers bleek echter dat Mats Voshol ook nog eens jarig was! Iedereen in de zaal leek dit te weten, en plots kwamen we erachter dat we gewoon op een verjaardagsfeest stonden, naast zijn tante en buurman en wie nog meer. Dit verklaarde een hoop, zoals de ballonnen (we dachten dat dit gewoon een stilistische keuze was). Eerder op de avond hadden we zelfs nog iemand "gefeliciteerd" horen roepen, maar gedacht dat dit een onbenullig grapje was. Dat was het niet; de zaal was gevuld met vrienden en familie. De vriendin van Mats werd er nog even in het bijzonder uitgepikt toen Mats een liedje aan haar opdroeg. Later konden we op Instagram lezen, in een prachtig en zeer persoonlijk gedicht (dat Joost Oomen dan weer aan Mats had opgedragen), dat deze bewuste vriendin “een buik vol baby” heeft! Kortom was het erg bijzonder om getuige te mogen zijn van dit funky verjaardagsfestijn. 

Stan Vreeken schrijft liedjes over ogenschijnlijk alledaagse dingen, maar vergroot deze uit door middel van zijn humoristische teksten, beeldspraak, en mooie melodieën. Hij zingt en speelt gitaar, samen met een andere gitarist. Ze spelen over het algemeen schoon en vrolijk, maar de luchtige sfeer maakt soms ruimte voor iets meer zwaarte, wat voor een aangename dynamiek zorgt.

Stan vertelt hoe hij een aantal van de nummers die hij spelen gaat, in een klein boshuisje heeft geschreven en een paar anderen in zijn “slaapkamer context”. Hij erkent hoe het dus enigszins gek is om deze nu plots voor een publiek te spelen. Blijft leuk, zo’n inkijkje in iemands slaapkamer-belevingswereld. Het voelt verder intiem en gezellig als op een bepaald moment de capo kwijt is en het hele publiek mee lijkt te zoeken (mensen wijzen naar plekken op het podium waar hij mogelijkerwijs liggen zou). Stan blijft kalm en gooit halsoverkop de setlist om (na de droge opmerking: “dan spelen we gewoon het ene nummer dat na dat andere nummer zou komen, en dan spelen we dat andere na het ene”), waarna er iemand tóch ineens een capo tevoorschijn haalt. Stan roept vlak voordat hij “het ene nummer dat na dat andere nummer zou komen” inzet: “We hebben hem!” - Fijn, zo’n collectieve opluchting. 

Hij schrijft humoristische en poëtische teksten die voor menigeen wel herkenbaar kunnen zijn, zoals: “She is typing…” - kleine break - “[and he is] wasting his life in the pale blue light”. De volgende tekst is misschien minder herkenbaar aangezien behoorlijk specifiek - wat natuurlijk de hele grap is -, maar wel inleefbaar: “Sometimes I feel like I’m some kind of motorcycle helmet with a conscience”. In het lied “The Philosophical Dog” zingt Stan: “I’ve got a dog and he’s got me”. Dit nummer is geschreven voor een aanwezige die vooraan het podium enthousiast staat te supporten en spartelen! Zie hier: