Cinetol presents: puntjudith + monokimono + Elmer Cinetol presents: puntjudith + monokimono + Elmer

Bij binnenkomst vormt de koele lege zaal een vreemd contrast met de afgeladen Amstelkades tijdens de fietstocht richting Cinetol. Onder het genot van een pilsje zijn de meeste bezoekers nog aan het genieten van de onverwachte hete voorjaarsavond op het terras van de Tolbar. Na een momentje kippenvel van de airco onderdrukken, stroomt de zaal dan eindelijk vol met een bonte verzameling aan mensen; vrienden die elkaar gedag zeggen, papa’s met rugzakken en zelfs een complete Albert Heijn shopper komt voorbij.

“Dit is mijn eerste optreden ooit!”. Voor haar debuutoptreden heeft Elmer, ook wel bekend als  producer en rapper Merel Pauw, het podium opgetuigd met Victor Veilig verkeerspoppetjes en Elmer-vlaggetjes. Met een bandana om haar nek en de rand van een boxer (zie: kleine jongen) boven de broek uit, loopt ze vol zelfvertrouwen het podium op. Elmer opent het optreden met aanstekelijke dansmoves en een nummer van haar nieuwste EP, Ekster. Het tweede nummer lijkt een momentje van rust, totdat de beat inzet. Samen met puntjudith levert ze een indrukwekkend stukje samenzang over de bijna techno-achtige bridge. Ook tijdens Laveloos rapt Elmer vlekkeloos over geghost worden na een romantische clubnacht. Daarna volgt een nummer dat “is geschreven voor een geliefde en heet: Ga vreemd”. De cue list start terwijl er gelach uit de zaal klinkt en opnieuw zet Elmer de zaal op zijn kop met een eigen mini-moshpit. Tussen de nummers door houdt ze heel tactisch een praatje met het publiek om stiekem op adem te komen van het dansen. Sorry, ontstaan uit frustratie over vrouwen die teveel sorry zeggen, opent met een kloppend geluidsfragment en doet denken aan oldskool hiphop. Elmer onderbreekt het optreden voor een kort moment van reflectie: “Ik vraag me af waarom er in de hiphopscene zo weinig vrouwen zijn”. Het volgende nummer borduurt voort op de hiphop-sound van Sorry, maar voelt als een boze parodie op een Nederlandstalig hiphopnummer uit de top 40. Na een hoop huilgeluiden en gekruip over de grond, sluit ze haar debuutoptreden af met Je vader. Het hele publiek zingt mee. 

De tweede act van de avond is monokimono uit Antwerpen, bestaande uit: frontman Ben Tanghe op gitaar, vocals en synths, Ella Salvador Dalemans op percussieve sampler en vocals en Timon Persoon op een synthesizer. “Wij zijn vandaag uit België naar het mooie Amsterdam gekomen”. Als de donkerrode zaal vol loopt met rook, opent Ben de show met een onheilspellend deuntje op zijn elektrische gitaar. De vocale ondersteuning van Ella voelt bijna onaards en doet denken aan harmonieën van Aurora. “In het licht van de koplampen lijk je groot”, zingt Ben met zwarte pupillen door de roze verlichting tijdens het tweede nummer Spook. Ook het volgende nummer zit bomvol zinspelingen en krachtig samenspel op synthesizers, waar je trommelvliezen van gaan trillen. Ben zegt dit jaar een EP te hebben gemaakt “met mensen die ik graag zie”. Voor één van die mensen staat toevallig al een gitaar klaar op het podium, samen met Vic Willems speelt de band Jij & Ik. De hoge noten van Ella en zachte gitaarriffs zijn een korte ontsnapping aan de harde synths die zo kenmerkend zijn voor monokimono. Tijdens een korte onderbreking draagt Ben het volgende nummer, Ijsjes, op aan Timon, dit is namelijk zijn allerlaatste show achter de synthesizer. Fluisterende en harmonieuze samenzang word opgevolgd door het afsluitende nummer van de avond; iedereen deint enthousiast mee op beats die je het gevoel geven in een ondergrondse ravebunker te zijn. 

Terwijl de trompettist zwoel warm speelt tijdens de soundcheck, klimt een heel arsenaal aan bandleden het podium op. Afsluiter van de avond, puntjudith, staat in het middelpunt met een glitter broek achter de microfoon. De drummer zet Snelweg in en algauw trekt puntjudith flinke uithalen uit de kast. De bas, veel duidelijker hoorbaar dan op de plaat, staat zo luid dat je hart mee trilt op het ritme. Kenmerkend voor puntjudith zijn haar rauwe en melancholische teksten; zo lijkt de bridge van het tweede nummer een spoken word voordracht met een pulserende synthesizer op de achtergrond. Tussen de nummers door drinkt ze ontspannen een biertje, terwijl de zaal langzaam volstroomt met de zoete geur van rookmachines. Daarna volgt Sabotage, waarin de drummer volledig de show steelt met een korte solo, chapeau! “Dit nummer is me heel dierbaar en gaat al acht jaar mee”, zegt puntjudith over Zomer in oktober; een nummer geschreven in Antwerpen, waar ze monokimono heeft leren kennen. Na een kleine existentiële crisis zet de band het gelaagde nummer in. Naast de gewoonlijke bas, synthesizer en drums, is er ruimte voor een ronduit prachtige trompetsolo van Antonio en heldere vocals. Het publiek is op deze late voorjaarsavond merkbaar aan het insuffen, maar de hypnotiserende beats van Letsgo Bulldozers en Lawine zorgen opnieuw voor wiebelende knietjes. De excentrieke en kwetsbare electropop van puntjudith blijft ook na dit live optreden nog dagen op repeat.