Magnetic Spacemen en Bongloard beloofden een feestje en dat kwam er Magnetic Spacemen en Bongloard beloofden een feestje en dat kwam er

Cinetol beloofde het ons al op voorhand: “Magnetic Spacemen brengt hét feest om je na lange tijd weer eens goed aan over te geven.” Dat die belofte werd ingelost kwam echter niet alleen door de vier muzikanten uit Overijssel, maar ook door Bongloard, dat de avond opende. Beide groepen maken op garage rock gestoelde muziek met meeblèrbare refreinen en vooral heel veel energie. Hun nummers zijn net zo aanstekelijk als smerig, net zo hard als melodieus.

Dat wordt meteen duidelijk als Bongloard het podium betreedt en zanger Jannes van Kaam de longen uit zijn lijf schreeuwt. Na het eerste nummer vertrouwt ‘ie aan het publiek toe dat hij de nummers op de setlist nauwelijks kan lezen, omdat die in het rood geschreven zijn en in het rode licht van de zaal daardoor praktisch onzichtbaar. “Een voorbode”, noemt hij dat grappend, maar ondanks wat licht gestuntel in het begin is van die voorbode tijdens de rest van het optreden niks te merken.

Het duurt wel vaker even voor het publiek is opgewarmd. Aan Bongloard zelf ligt het niet. “We zien dat jullie je best doen om stil te blijven staan”, knipoogt Jannes. Na een paar nummers is daar niets meer van te merken. De energie op het podium blijkt net zo aanstekelijk als de nummers zelf.

Die energie komt opmerkelijk genoeg tot een hoogtepunt op een zeldzaam moment waarop de bandleden relatief onbeweeglijk op het podium staan, zich alledrie vooroverbuigen naar hun microfoon en meerstemmig zingen. Die samenzang doet een beetje denken aan Foo Fighters op hun allersmerigst; denk aan ‘The Pretender’, maar dan doordrenkt van het bier in een klein rokerig hol. Op vergelijkbare wijze doen de raspende uithalen van Jannes soms denken aan Kurt Cobain in Nirvana-rammer ‘Territorial Pissings’, toegepast in een andere setting. Eigenlijk moet je Bongloard echter helemaal niet willen vergelijken. De heren staan zelf hun mannetje. Dat blijkt wanneer de twee Spotify-singles ‘I Want It Now’ en ‘Whoo Yeah’ worden ingezet. Het publiek stond al allesbehalve stil, maar gaat nu écht uit zijn dak. Gek is dat niet: probeer zelf maar eens onbeweeglijk te blijven als je deze nummers hoort.

Net als Jannes durft ook Magnetic Spacemen-zanger Sam Pols zich te verliezen op het podium, blijkt tijdens optreden twee. Beide mannen charmeren met grapjes tussendoor en eigenzinnige bewegingen. Waar Bongloard-zanger Jannes plat op zijn rug op het podium plaatsneemt, gaat Magnetic Spaceman Sam een stapje verder: die gaat niet alleen liggen maar duikelt ook nog eens achterover, alsof hij buikspieroefeningen combineert met gitaarwerk. 

Bij aanvang van het optreden van Magnetic Spacemen staan er opvallend weinig mensen in de zaal. De hoeveelheid bezoekers die buiten blijft tot het tweede of derde nummer kan doen vermoeden dat er weinig animo is, maar dat is zeker niet het geval. Steeds meer mensen stromen binnen en zodra ze er zijn, gaan ze los - al helemaal wanneer ‘Bi (E) Lls’ wordt ingezet, duidelijk een publieksfavoriet. Maar ook daarna is er non-stop beweging in de zaal. 

Bovendien houdt de band de bezoekers scherp met tempowisselingen. Die maken het optreden af en toe wat chaotisch, maar dat is nou net wat Magnetic Spacemen siert. “Ik houd wel van dingen die een beetje raar en ongepolijst zijn”, zei Sam eerder nog tegen 3voor12. Net als Sams bewegingen op het podium is de muziek zo nu en dan wat schokkerig, zonder ooit houterig te worden. De Magnetic Spacemen stuiteren wat minder dan Bongloard, maar gestuiterd wordt er zeker, vooral in het publiek. Dat smeekt aan het einde zowat om een toegift. Die komt er, in de vorm van twee nummers en een heerlijke bak instrumentale herrie. Een klein technisch probleempje zorgt voor een onbedoeld lange pauze, maar de band lost het vakkundig op terwijl het mankementje gefixt wordt.

Naarmate het optreden vordert, wordt duidelijk dat Sam met elk nummer beter bij stem is gekomen; die gaat steeds meer - op een goeie manier - door merg en been. Dat past bij de songteksten, die niet zelden behoorlijk angsty zijn (“I am sorry for the things that I have said / I became a monster ‘cause of the monsters in my head”). Maar vergis je niet, ondanks die soms serieuze thematiek staan Magnetic Spacemen, net als Bongloard, garant voor een feestje - een ‘om je na lange tijd weer eens goed aan over te geven’. En zo geschiedde.