Herfst editie Klikofest ontketent een geluidstornado Herfst editie Klikofest ontketent een geluidstornado

Voor de mensen die denken rustig bij te komen van werk, is de opener van het jonge trio Bongloard een domper. Al vanaf het eerste nummer schudt de jonge garde de tweede zaal helemaal wakker met rauw zangwerk ondersteund met heupen losschuddende riffs en grauwe gitaarakkoorden. Het is meteen duidelijk dat Bongloard hier niet is om Klikofest op te warmen, maar om Patronaat te ontketenen van de twee jarige wachttijd voor een nieuwe editie van Klikofest. Dat de muziek van Bongloard aanslaat mag wel duidelijk zijn wanneer de toeschouwers welgeteld 43 minuten na werktijd losbreken bij deze bombastische opener. Tussendoor geeft zanger Jannes van Kaam een ode aan de glimmende glitterpleister op zijn gezicht, een contrast om van te smullen dat liet zien dat de band hier is om de norm te verwerven.

Vervolgens is het de beurt aan Personal Trainer, het zevental die de taak heeft om het hoofdpodium te openen. De band doet dit met wonderlijke dansjes die mimiek zijn aan de memorabele deuntjes die op excentrieke wijze doordrammen. Zo zijn er weinig unieke instrumenten die niet vallen in het oeuvre van Personal Trainer; mondharmonica’s, trompetten en een koebel komen aan bod die de orkestrale chaos omtoveren tot excentrieke popnummers die in het hoofd blijven zitten. Binnen deze mengelmoes is er een essentie die toont dat het samenmengen van creatieve geesten een bizar goed en uniek geluid creëert. Het is dan ook geen wonder dat de heupen van Patronaat losschudden wanneer hoofdzanger Willem Smit het nummer Dance aankondigt. Want niet alleen de titel dringt aan op dansen, ook de muziek sleept iedereen mee in een muzikale tour door de creativiteit van Personal Trainer.

De volwassen garde van T-99 laat zien dat drie man meer dan genoeg is om een volwaardige tijdmachine uit te vinden. Zo infecteren ze jong en oud met hun rootsrock sound die het Patronaat meeneemt naar de tijd van Chuck Berry en Elvis Presley. De drie mannen openen de route naar de roots van rock, jazz en soul en het publiek wil niets liever dan blijven rijden op deze muzikale snelweg waarop de passie van het drietal de benzine is. Ook het danswerk van het publiek ontfermt zich tot de genremix. Zo heeft de een de klassieke danskunsten nog vers in het geheugen zitten, terwijl de jongere toeschouwers hun moderne swingtalent laten zien. Één ding mag zeker zijn: T-99 krijgt het voor elkaar om de Rock n’ Roll zomergevoelens op te wekken bij deze herfstachtige editie van Klikofest waarin het voornamelijk regent met bier.

Waar T-99 een knipoog geeft naar het verleden, brengt Pip Blom het Patronaat weer terug bij jong talent. Rock en punkelementen kneden zich samen met ruwe zangkunsten die tastbaar landen in de zaal. Dit kwartet onder de naam Pip Blom heeft het produceren van potentiële hits onder de knie. Er zit onwijs veel power achter de groep en dat is voornamelijk terug te zien in de drummer die helemaal losgaat op de refreinen die zich infiltreren in het geheugen van het publiek. Na een interessant oeuvre van catchy punknummers is het de rust die wederkeert en neemt de band de toeschouwers mee op een swingende inwaartse trip. Pip Blom is een naam om te onthouden en het zal menig fan niet verbazen dat deze groep al meerdere keren support-act is geweest voor grote namen.

Aan de intro van Asbest Boys is het gelijk duidelijk dat deze punkers zich waarmaken aan hun naam; de in rode kilt geklede frontzanger bijt zich als asbest vast in de aandacht van het publiek met een megafoon. Zodra de band het eerste akkoord speelt, is het duidelijk dat deze punkers net zo gevaarlijk zijn voor de gezondheid als de bandnaam doet beweren.

Met een snoeiharde geluidsmuur die de trommelvliezen doordramt en moshpits die zorgen voor nieuwe cliënten bij de fysiotherapie mag het duidelijk zijn dat de Haarlemse punkscene er nieuw hoopvol talent bij heeft. Tot rust komen zit er dan ook zeker niet in bij de punkband die een baby met lichtgevende rode ogen als muziekapparatuur gebruikt. Het is dan ook lastig om niet mee gesleurd te worden in de absolute chaos van de jonge punkers die het patriarchaat en genderconventies verwoestend achterlaten. Volgens de bomvolle zaal mag duidelijk zijn dat Haarlem niet meer ontkomt aan het energierijke geluid van de Asbest Boys, een knappe prestatie voor een band die hier speelt om hun eerste plaat te introduceren.

Het is even wennen voor de mensen die verwachten een tweemans band te zien wanneer Magic Tom & Yuri, de één in pak, de ander in een nudistische rocksterren outfit, het podium oprennen terwijl de confetti de rondte invliegt. De bizarre stunts van Magic Tom & Yuri slaan aan op de drankgeurverspreiders die vol verbazing kijken hoe het tweetal biertje na biertje voor hen tovert. Als een ware orgaanklap rammelt het magistrale duo de wonderen de wereld weer in. Want het raden van een kaart door deze op te vangen vanaf een ladder mag toch echt wel omschreven worden als een waar wonder. Desondanks krijgt Magic Tom het voor elkaar om de betreffende schoppenvrouw bij de hoorns te vatten door deze op te vangen met de twee wederhelften van zijn blote achterwerk.

En als Magic Tom & Yuri nog niet raar genoeg was, is het nu tijd voor Hang Youth die  zichzelf omschrijven als gecentrifugeerde memepunk. Voor de fans is het dan ook niet verbazingwekkend wanneer de band opkomt met de vraag of iemand de eerste momenten van Crazy Frog voor ze kan zingen. Nadat iemand vol trots de eerste paar seconden van het nummer imiteert, is het over met de pret en zingt de frontman zijn agressie eruit over huidige politieke kwesties zoals stikstof, de tabaksindustrie en de belastingregelingen. Dit ondersteund door wilde genreblenders van punk, rock en ijzersterke refreinen.

Met deze vorm in combinatie met rauwe agressie weet Hang Youth, een letterlijke vertaling van hangjeugd, politieke kwesties open te breken. Meer punk dan dit kan haast niet en het werkt ontzettend aanstekelijk. Zo gaat het publiek los in de krachtige nummers die voornamelijk bestaan uit korte, maar zeker krachtige songteksten zoals met je ‘Ako-ideologie’ en ‘Leg de Zuid-as in de as.’ Desalniettemin is de jeugd in het publiek alles behalve aan het hangen; de zaal is inmiddels veranderd tot een grootse moshpit dat bewijst dat de frustratie van de punkband vooral heel herkenbaar is. Hiermee laat Hang Youth zien dat in het huidige tijdperk memepunk mogelijk wel dé manier is om politieke vraagstukken ter discussie te stellen.

De tweede primeur van de avond is aan het nieuwe project van leden van Birth of Joy en Peter Pan Speedrock. Deze veteranen weten als geen ander hoe belangrijk het is om rauw en vulgair te openen bij een feest zoals Klikofest. De bassist, gitarist en drummer geven het publiek een voorproefje om van te smullen met gitaarsolo’s en bass riffs die menig hoofd volop mee laat bewegen. Dat Fire Horse beschikt over flink wat rockende paardenkracht mag duidelijk zijn. Dit vlammende paard uit zich tot een ontvlammende zaal die verlangt naar meer. Het volwassen geluid van de band draaft flink door op de unieke twist die Fire Horse brengt op klassieke rock.

Als er iets bestaat zoals Klikolegendes dan zijn het wel The Anomalys. Na nog niet eens 30 seconden transformeert de diverse zaal in een reusachtige moshpit. Deze cultuurcentrifuge maakt duidelijk dat The Anomalys grote favoriet van de avond is. Dit drietal weet de essentie van garagerock te ontleden om deze vervolgens samen te vatten in nummers die de zaal optilt naar een wervelwind van absolute energie. Halverwege heeft de gitarist technische problemen waarna er een stuk tape aan te pas komt. Meer garagerock dan dit kan bijna niet. Dit laat overigens zien dat de instrumenten het zwaar hebben met het verwoestende geluid dat als een kettingzaag het publiek openscheurt.

Wie dit concert niet gehavend verlaat, doet toch echt wat fout. Echter, de band is nog niet klaar en heeft de smerigste muzikale restanten van de garagekliko bewaard voor het laatst. Dit is alleen maar positief voor een festival dat genoemd is naar een afvalcontainer. Het is dan ook duidelijk dat hier enkel de meest smerige en gevaarlijkste composities gespeeld worden. Waarbij de vorige bands de kliko netjes opvullen, dompelt The Anomalys metaforisch het publiek onder met hun onwijs authentieke charisma van blends van punk, garagerock en gewaagde rock-n’-roll.

Het is vroeg pieken voor de meesten met Iguana Death Cult als laatste act om elf uur ’s avonds. Dit publiek laat zich echter niet intimideren door de tijd en wordt muzikaal ondergedompeld in de psychedelische golven van postpunk en garagerock. Daarmee zit de sfeer er goed in en zoekt de band volop de interactie met het publiek. Sommige diehards proberen de moshpit open te breken om voor de laatste 45 minuten te surfen op de golven van surfrock die Iguana Death Cult creëert. Uit de grote glimlach van de zanger én gitarist van de band is uit te lezen hoeveel plezier het iedereen weer brengt dat concerten weer toegestaan zijn. Overigens is het een mooi slot waarin de toeschouwers gewassen naar huis kunnen dankzij het psychedelische bad van energieke muziek. Want wie naar een feest zoals Klikofest gaat, wordt hoe dan ook ondergedompeld met het talent van de smerigst op zijn best muziekgenres.