De Amsterdamse zangeres Diwa Meijman, ook wel bekend als de frontvrouw van de band Darlyn, bracht vorig jaar november haar eerste single als soloartiest uit. Op het prachtige ‘He Forgot To Say Goodbye’ hoorden we een hele andere kant van de zangeres dan dat we van Darlyn gewend zijn. Vorige week vrijdag verscheen de tweede single ‘It’s Getting Late’ van de nog te verschijnen debuut EP Storm. We spraken af met diwa in Amsterdam-Noord om alles te horen over haar nieuwe soloproject.

© Satellite June

We kennen je als de zangeres van Darlyn met wie je de afgelopen jaren al een mooie carrière hebt weten op te bouwen. Wanneer is alles voor jou begonnen?

“Ik kom uit een groot gezin met vier kinderen en wilde altijd doen wat mijn oudste zus ook deed. Mijn zus zat op de dansacademie, dus toen ik 8 jaar was ging ik haar achterna. Op de dansacademie had je verschillende stijlen dans en kreeg je ook muziekles. Dat was de eerste keer dat ik ging zingen. Vanaf dat moment werd het snel duidelijk dat ik dit superleuk vond en dat ik het zingen ook beter kon dan dansen.

Ik weet nog goed dat ik op de muziekschool een half uurtje zangles kreeg en anderhalf uur met een band kon spelen. Dat was de eerste keer dat ik speelde met een drummer, gitarist en bassist. Ik was hier elke week zo zenuwachtig voor, maar vond het cool om te doen. Ik ben toen onder andere naar de muziekschool gegaan. Dat heb ik een tijd lang gedaan totdat ik op m’n zestiende auditie ging doen bij het ROC van Amsterdam voor de muziekopleiding als uitvoerend artiest, hier werd ik aangenomen. Door de vele ontmoetingen met andere muzikanten droomde ik er altijd van hoe het zou zijn om later zangeres te worden.”

Hoe is de samenwerking met Wessel Herbschleb (gitarist Darlyn) begonnen?

“Wessel zat op het ROC van Amsterdam een jaar boven mij. Muzikaal was ik nog zoekende. Ik ben toen veel met Wessel gaan praten en het bleek dat we veel van dezelfde muziek vet vinden. Door intensief met hem samen te werken heb ik me een stuk veelzijdiger kunnen ontwikkelen.

Voor Darlyn komen de teksten vrijwel allemaal van Wessel en mij. We zitten altijd samen te schrijven. Dit gaat erg goed, maar ik wil ook graag m’n eigen verhalen vertellen zonder te overleggen of concessies te doen. Dat moet je namelijk altijd doen als je in een band zit. Dat is anders als je solo bezig bent.”

Kwam daar ook de behoefte vandaan om aan een soloproject te werken?

“Vanaf de start heb ik altijd met dezelfde mensen aan Darlyn gwerkt. Voor mijn gevoel heb ik nog te weinig ontdekt wat er nog meer in mij zit. Ik voelde die uitdaging. Kan ik dat eigenlijk? Zit dat in mij? Wat eruit kwam, was een bijzondere openbaring waarin ik helemaal los ben gegaan. In een kleine studio zijn en zelf achter de piano zitten. M’n eigen teksten en muziek maken. Er kwamen zoveel verhalen uit van vroeger. Onderwerpen die ik niet altijd in Darlyn heb gedeeld. Ik voelde ineens 'dit is mijn verhaal' en dat voelde ook als een bevrijding.

Het soloproject was ook gekoppeld aan mijn studie aan het Conservatorium van Amsterdam, waar ik vorig jaar ben afgestudeerd. Ik wist echter altijd wel dat het mijn doel is om ook eigen muziek te hebben. Mijn droom is om beide acts op verschillende plekken te hebben. Ik ben namelijk zowel Darlyn als ook diwa. Ik vind het nu de tijd om dit te delen met iedereen.”

Is dat op persoonlijk vlak ook een zoektocht?

“Ja, maar ook op muzikaal gebied is het een zoektocht. Al snel werd duidelijk dat ik meer de donkere kant bij diwa wil laten zien. Ik richt me meer op die schaduwjas en leegte. Met Darlyn zit er meer een powervrouw, wat ik ook echt ben. Ik heb echter ook echt donkere kanten en verhalen die niet zo leuk zijn en niet altijd fijn waren om te delen in de band. Voor mij zijn dit terugblikken uit mijn jeugd en momenten die ik als jonge vrouw heb ervaren. Deze durf ik nu pas als jongvolwassen vrouw te delen.”

© Satellite June

Wat voor herinneringen zijn dat?

“Ik kom uit een warm en groot gezin. De herinneringen hebben betrekking op vragen als: 'hoe ben jij als kind in zo'n familie'. Hoe kwetsbaar ben je, maar ook over je (soms) alleen voelen in een groot gezin.

Andere onderwerpen gaan weer over hele giftige relaties, de relatie met mezelf en mijn eigenwaarde. Er zitten wel een paar dingen in die er ook echt uitkwamen tijdens het schrijven omdat ik in mijn eentje kon zitten en vertellen. En ook dat ik zelf een tekst had geschreven en van tevoren niet wist waarover ik zou gaan schrijven. Dan kwam ook echt alles eruit.”

Waar heb je je nummers geschreven?

“Op verschillende plekken, maar ik heb vooral thuis op een klein kamertje geschreven. De EP is afgemaakt toen we in de eerste lockdown zaten. Ik heb m’n zang zelf moeten opnemen en alle strijkerspartijen zelf uitgeschreven en (grotendeels) bedacht. De cellist heb ik door de telefoon aangegeven wat te doen. De violist ging thuis dan weer ergens anders opnemen. De producer (Flip van Schil) heeft dat uiteindelijk allemaal mooi bij elkaar gemixt. Het is wel allemaal heel erg afzonderlijk van elkaar geweest omdat we niet allemaal met elkaar in de ruimte konden zitten.”

Hoe anders is de manier van werken voor diwa dan bij Darlyn?

“Dit is voor mij alsof je met een nieuw vriendje gaat daten. Het is allemaal heel spannend opeens, maar ook heel leuk. Ik heb wel gewerkt met drummer Remy de Boer van Darlyn, omdat ik hem de beste drummer vind. Toetsenist Wouter Tuinhof heeft nog een klein beetje synthesizer ingespeeld. Wessel heeft bewust verzocht om hier niet aan te zitten want anders wordt het misschien toch weer Darlyn. Hij is wel bij het proces betrokken geweest. Meer als luisterend oor en niet per se oordelend. De twee producers, de engineers, Flip van Schil en Andrew Riezebeek hebben mij echt heel erg geholpen. Er zaten momenten tussen, zeker in de lockdown, dat het echt niet leuk was. Ik weet nog een moment dat ik zang moest opnemen. Ik wilde dat heel graag met mijn producer doen. Dat kon gewoon niet. Hij is toen naar mij toe gereden met zijn hele studio en heeft al zijn gear voor de deur neergezet. Zo van, hier kom ik en je gaat nu jezelf opnemen. Het is van begin tot eind echt mijn project geweest, echt heel leerzaam.”

© Satellite June

Is het doel dat je in het begin voor ogen had ook zo uitgekomen?

“Ja, vooral de donkere popmuziek. Er zitten ook wel blije momenten in, maar vooral echt de schaduwkant en rustige kant. Ik heb vroeger altijd het idee gehad dat ik mijzelf moest verklaren in alles. Dat iemand altijd meteen moet begrijpen wat je zingt. Terwijl ik het meer aan de luisteraar wilde overlaten. Wat hoor jij hierin? Dit is misschien mijn deel van het verhaal. Ik probeer er niet altijd letterlijk over te schrijven. Ik heb gewoon even naar wat meer vrouwelijke muzikanten geluisterd, terwijl ik bij Darlyn altijd heel veel naar mannen heb geluisterd.”

Als onderdeel van je afstuderen aan het Conservatorium van Amsterdam zou je vorig jaar mei je soloproject presenteren in de Melkweg. Dat ging door de corona-maatregelen toen niet door. Wat dacht je toen?

“Dat was moeilijk. Deze EP maken was mijn plan en ik wilde dat mensen dit gingen horen. Dat de presentatie niet doorging, was al de zoveelste teleurstelling. De EP was.af en ik had daar heel graag willen staan met mijn nieuwe band om te ervaren en voelen hoe dat is. Dat weet ik nog steeds niet omdat ik nog niet live heb gespeeld. Ik heb geen idee, maar vind dit wel een leuk vooruitzicht. Ik wil daar wel nog een mooi moment voor uitzoeken. Misschien wordt dat wel ergens heel klein.”

In november vorig jaar kwam de eerste single ‘He Forgot To Say Goodbye’ uit. Hoe was het om voor het eerst iets aan de buitenwereld te laten horen?

“Als ik niet al die dingen met Darlyn had gedaan, had ik nooit het zelfvertrouwen gehad om ooit iets anders te releasen. Ik voelde wel dat ik in mijn kracht stond. En het ontvangen van alle lieve reacties was heel erg fijn.

Als straks alles weer kan, hoop ik dat ik kan voelen hoe het is om ook te leven als een soloartiest. Nu is alles nog via het internet maar je mist natuurlijk nu ook zo’n groot gedeelte. Ik heb het idee dat ik er nu nog met één been half in sta en er straks met beide benen in kan staan.”

"Durf je voor jezelf uit te spreken en voor jezelf op te komen."

diwa

Wat wil je de mensen zelf meegeven met ‘He Forgot To Say Goodbye’?

“Het gaat over een gebeurtenis waar er iets vervelends is gebeurd waarbij ik niet voor mezelf ben opgekomen. Ik heb het laten gebeuren en laten gaan. Dit gaat juist over een empowerment van mensen. Durf je voor jezelf uit te spreken en voor jezelf op te komen. Juist wanneer je dat jonge meisje voor jezelf bent. Als jong pubermeisje kan je in relaties terecht komen waarin je een sterke tegenspeler hebt. Die meer een haantje is waarvan jij onder de indruk bent. Daardoor laat je soms dingen gebeuren, waar je helemaal geen controle over hebt. Als ik daar nu op terugkijk als meer volwassen vrouw wil ik tegen de jonge vrouw zeggen dat ze meer voor zichzelf op moet komen. Laat jezelf horen! Er zit een persoonlijk verhaal in, maar ik wil dat mensen hun eigen verhaal eruit halen.”

De tweede single ‘It’s Getting Late’ is vorige week vrijdag verschenen. Waar gaat dit nummer over?

“Het onderwerp vind ik wel toepasselijk met de periode van de avondklok waarin we nu zitten. Het gaat over wat de avond kan doen met je gedachten. Wie ik ben in de ochtend is iemand anders dan in de avond. In de avond ga ik meer nadenken. In de ochtend ben ik gewoon aan het gaan en dingen aan het doen. In de avond komt er een soort van berusting. Het is dan een reflectie en verwerking waar ’It’s Getting Late’ over gaat. Dat je het in de avond toelaat om dingen te verwerken en te reflecteren en je kan terugkijken op bepaalde dingen.”

Werk je ook het liefst ’s avonds als je aan muziek schrijft?

“Het grappige is nee, ik ben daarin echt een ochtendmens. In de avond werk ik meestal wel aan teksten en ideeën. In de ochtend ben ik het aan het uitwerken. Er zit daar voor mij heel duidelijk een verschil in. Ik heb in de avond een andere mindset dan in de ochtend.”

© Satellite June

"Voor twee personen in mij is er nu een plekje gevonden, waarin ik mijzelf kan uiten"

Diwa over Darlyn en soloartiest zijn

Wat zijn de plannen voor de EP?

“Ik wil eerst een paar losse singles releasen. Zeg maar, als een klein kadootje om daarna uit te pakken. Uiteindelijk komt daar de EP uit. Ik heb met de nieuwe band nog nooit live gespeeld. Mijn droom is om een mooie theatertour te doen met verhalen tussendoor en strijkers zoals op de EP staan. Mijn liefde voor strijkers en klassieke muziek staat daarin ook centraal. Met Darlyn spelen we veel in popzalen, maar met diwa lijkt het me heel cool om de kleinere theaterzalen af te gaan.

Eigenlijk wil ik ook verder gaan met schrijven omdat dit me zo goed bevallen is. Dat het voor mij heel fijn is dat ik nu twee plekjes hebt. Voor twee personen in mij is er nu een plekje gevonden, waarin ik mijzelf kan uiten.”

Zijn de twee uitgebrachte singles representatief voor de rest van de EP?

“Ik denk het wel, hoewel er ook een paar elementen in zitten die je niet zou verwachten. Als je de hele EP beluistert, kom je ook wel meer te weten over mij. De tweede single ’It’s Getting Late’ staat centraal en is de rode draad van de EP. De EP heet Storm en gaat ergens dit jaar uitkomen. In totaal staan er vijf liedjes op.”

Waar zie je jezelf staan de komende jaren met zowel diwa als Darlyn?

“Ik ben altijd heel genesteld in Amsterdam geweest. Met mijn EP Storm hoop ik een schop onder m’n kont te krijgen om ook iets verder te gaan en een keer een reis te gaan maken. Het staat in het teken om mezelf te laten zien en mezelf ook uit te dagen. Met Darlyn zijn er altijd verwachtingen. Vorig jaar wonnen we de Zilveren Notenkraker en we zijn momenteel bezig met het opnemen van het tweede album. Dit soloproject gaat terug naar de basis en is een superfijne ervaring.”

© Satellite June