Amsterdamse Popprijs: moshen tijdens de halve finales Amsterdamse Popprijs: moshen tijdens de halve finales

De identieke tweelingzusters Madelon en Danielle bijten deze dinsdag het spits af. Met donkere synthpop brengen ze met name hun toegestroomde harde kern aan het dansen. De ijzersterke zang zorgt op bepaalde momenten voor kippenvel, maar de articulatie kan beter. Er is niet veel van de tekst op te maken. LÖNA haar stage presence is met vlagen te vergelijken met bands als Florence and the Machine en Portishead, en de lichtgevende drumcomputer is origineel en geeft een speels effect. De lichttechnicus levert een fijn staaltje werk af en het geheel ziet er prachtig uit. Aan de muzikale uitvoering zelf kan nog wat geschaafd worden maar met name bij de toegift laat de band een onderscheidende duistere kant zien waar wij in de toekomst graag meer van willen horen.

Nog voordat Max Poolman zijn eerste nummer inzet horen klinkt het naast ons: ‘dat is wel een hele mooie man’ van een dame die verwonderd naar het podium staat te staren. Het gaat vanavond natuurlijk echter over de muziekkwaliteiten van onze halve finalisten, en die kwaliteiten zijn er zeker. De singer-songwriter speelt een eerbetoon aan de in 2020 overleden Justin Townes Earles, en zijn bluesy-americana invloeden klinken door in het spel van Max. Max zijn vocals doen echter meer denken aan Bruce Springsteen, met de uithalen waar hij het publiek zo nu en dan mee opschudt. Drummer Ties speelt een aardig stukje mee, al helemaal als je bedenkt dat hij compleet nieuw is – hij heeft nog geen repetitie mee gespeeld. Een hoogtepunt volgt als Poolman een nummer speelt over de Noordzee, een mooi eerbetoon waar er gezongen word over het verliezen van jezelf in de donkere wateren.  Het geheel mist wat kracht, iets wat het laatste nummer goedmaakt. Het country- achtige past eigenlijk veel beter bij Max Poolman dan de Springsteen Americana.

Als Muse en Radiohead een kind kregen zou het MØDI heten. Origineel lijkt het, maar is het dus niet zozeer. De bas lijkt gedurende het optreden de boventoon te voeren, en in de meeste nummers staat deze in overdrive. De falsetstem van de zanger is zuiver en er moeten ook credits gegeven worden aan de drummer die in zijn eentje een show weg zou kunnen zetten. Een energiek optreden met veel stage presence volgt, we horen volgende week of het voldoende is om door te dringen tot de finale.

Marathon snapt dat je niet zomaar ‘is goed hoor’ moet zeggen tegen de geluidsman tijdens de soundcheck, ze weten precies hoe ze het willen laten klinken. De eerste snaar is nog niet aangeslagen en de eerste tekenen van een moshpit ontstaan. Marathon is de gedoodverfde winnaar, en iedereen voelt dit. Het hoedje met de magrietjes overleeft het maar enkele minuten op het hoofd van de bassiste, zo snel staat ze headbangend te genieten op het podium. Het is ook niet gek want marathon creëert zijn geheel eigen feestje in de kleine zaal van Paradiso. Zo nu en dan klinkt het als de Britse post-punk rockband Idles, om je een idee te geven. Halverwege het 3^e nummer wordt de band aangevuld met nog twee leden. Het lijkt of een groot gedeelte van het publiek vandaag speciaal voor Marathon naar Paradiso is gekomen, en het overige gedeelte zal hier na vanavond zeker voor hen terugkomen.

De jongens van Bent Mettentee hebben gelijk een verzoek aan het publiek. Ze willen namelijk ideeën over duurzaamheid en innovatie voor hun ideeënbusje. De toon is gezet en in tegenstelling tot de timide uitstraling van de band speelt Bent Mettentee met een speelse en bijna plagende manier. De speelse attitude is al terug te vinden in de bandnaam en wordt verder uitgedrukt met nummers als ‘’Als je een gerecht was” en iets wat klinkt als “test test dit is een test” – maar het is geen test. Het geheel is gekleed als geheel, nette kraagjes van coltruitjes prijken boven nette jasjes uit. Bij het publiek is dat geheel ook terug te zien, het lijkt erop alsof iedereen er in de lockdown hetzelfde uit is gaan zien. 

Voor Veerle, Fiep is haar bijnaam, lijkt de hele familie naar Amsterdam getrokken te zijn om haar toe te juichen. Vol overtuiging zijn ze trouwens, ‘Fiep moet door naar de finale!’ Fiep haalt haar ideeën voor songteksten uit verhalen die ze van haar naasten hoort. Ze neemt de gevoelens die bij deze verhalen horen over en vertaalt dit in haar nummers. Haar teksten zijn poëtisch en ze spreekt het publiek toe als een echte verteller, zoals Johnny Cash dat ook altijd zo mooi deed. Helaas voor Fiep ontstaan er halverwege het optreden wat technische problemen waar ze kort van uit het veld geslagen lijkt te worden. Maar niets is minder waar, de gitaar ontwaakt en Fiep speelt alsof er niets gebeurt is het laatste deel van haar show en ontpopt zich tot een waardige afsluiter.

De avond van de tweede halve finale wordt afgetrapt door TVGCE. Door een verfrissende mix van oosterse en westerse klanken ontstaat er iets wat wij dreamy eastern pop kunnen noemen. De nummers, geschreven door Tugce Kartal, zitten goed in elkaar en zorgen voor iets nieuws in ons muzikale oor. Dat TVCGE de eerste band is die speelt vanavond mag niet baten, want ze knallen er meteen in en krijgen Paradiso mooi mee. De combinatie van een heldere, fijne stem en bijzondere melodieën zorgt voor een interessant spel. Een goed begin van deze halve finale dus!

De tweede op het programma is Gooseking 3000, een naam die je niet gelijk aan deze act zou koppelen. Het project, begonnen door Ernst-Jan van Doorn (Mozes and the Firstborn), doet een beetje denken aan Angus & Julia Stone, Daniel Johnston en the Eels. De combinatie van goed uitgedachte teksten en een kleine performance zorgt voor een ingetogen, intiem optreden. Gooseking 3000 zorgt voor een mooi contrast tussen de andere gekozen bands. Het publiek van Paradiso is even niet stil te krijgen, en daarom zorgt Gooseking 3000 dat het een-na-laatste nummer gezongen wordt voor het publiek. “Deze is voor jullie.” klinkt er, waarna “it’s not your fault that I hate you” door de zaal schalt. 

Als derde act springen de energieke bandleden van JELTE het podium van Paradiso op. Ondanks dat de microfoon eventjes niet meewerkt, spelen ze lekker door totdat Jelte een nieuwe microfoon krijgt aangereikt. “Can y’all hear me? Are you ready to party?” klinkt er door de zaal. De energie is niet alleen op het podium goed te zien, maar ook het publiek danst lekker mee. Afgezien hiervan krijgt Jelte Paradiso ook stil met een wat kleiner intro van een nummer. Door de manier van spelen is te horen dat Jelte van origine toetsenist is, en dus mooie voicings en akkoorden gebruikt. De band is funky en sexy en krijgt het publiek goed mee. Om het af te maken wordt de band bedolven onder een bos rozen die vanuit de zaal richting het podium wordt gegooid.

Tiigre, een internationale dream-pop band, betreedt als vierde het podium. De band maakt dromerige liedjes, gekruid met een snufje pop-folk. Gitarist Linus Eppinger legt in het kort even uit waarom de band een plekje in de finale zou moeten bemachtigen: “All these bands have everything, so that made me wonder: what do we have?” Het blijft eventjes stil. “We have Marta.” Gevolg: Marta, omhuld in een glitterpak, start het volgende nummer met een brede glimlach op haar lippen. De dreampop-liedjes worden versterkt door de baslijnen en dromerige zang melodieën. De band mist hier en daar nog wat energie op het podium, maar ze hebben afgezien daarvan wél Marta.

Als een-na-laatste band verschijnt Nicolaas op het podium. De band neemt het publiek meteen mee op een zorgeloze reis naar het bekende. Catchy zanglijntjes en gitaarhooks blijven door je hoofd ronddwalen tot zelfs na het concert. Ook de stage presence van de band is niet weg te denken. Samen heeft de band een goede dynamiek onderling, wat wordt versterkt door de sterke vorm van de nummers. In plaats van het dromen over weggaan naar een andere plek, zingt Nicolaas een nummer over dat het juist fijn is om op één plek te blijven. “I don’t dream of Tokyo” laat je haast denken dat het ook helemaal niet zo erg is om gestrand te zijn op één plekje. Nicolaas krijgt het zelfs voor elkaar om het publiek te laten exploderen in een moshpit tijdens deze dreampop act. 

Last but definitely not least, SØCKS. Met een dijk van een stem verovert SØCKS als laatste het podium. Met melancholische melodieën, opzwepende drums en penetrante baslijnen wordt de stem van frontvrouw Maud Pickkers versterkt. Lichte praatjes tussendoor als “Wie is er klaar om te dansen? Dan gaan we dat gewoon doen.” houden het luchtig tussen al het aangename geraas door. De nummers zitten goed in elkaar, en worden alleen nog maar meer versterkt door de goed uitgewerkte teksten. Als laatste nummer vragen zij aandacht voor het schokkende percentage van 97% van vrouwen die ooit zijn aangerand of misbruikt. SØCKS geeft ons even de kans om te mogen gillen naar de grote boze wereld om ons heen. 

De verassende winnaar van deze avond is TIIGRE. Naast de winnaar van deze halve finale zien wij Marathon, SØCKS, Nicolaas, Fiep en Gooseking 3000 terug in de finale van de Amsterdamse Popprijs. We zien jullie in de Melkweg!

Deze optredens zijn georganiseerd door GRAP Amsterdam. GRAP heeft als doel Amsterdamse popmuziek te stimuleren. In het kader daarvan organiseren zij al geruime tijd regelmatig concerten met bijvoorbeeld competities zoals de Amsterdamse Popprijs. De finale van de Amsterdamse Popprijs is bij te wonen op 19 november in de Melkweg.