Na een paar keer tevergeefs heen en weer gelopen te hebben door die Haarlemse straat durfde ik het aan om een vervallen zwarte poort deur te openen. Er hing een ‘verboden toegang’ bord op en de deur zelf had ook niet een erg uitnodigend karakter. Toen ik de deur echter open deed en voorzichtig mijn gezicht om de ontstane opening heen bewoog, kwam de geur van wierook mij tegemoet en zag ik mensen staan die gezellig wat aan het drinken waren onder het kalmerende geluid van een nummer van The Beatles. Een andere wereld, die van even iets minder corona, die van gezelligheid, kwetsbaarheid en intimiteit, ging voor mij open.
De gemoederen waren al een beetje daar tijdens mijn interview met Kevin Stunnenberg eerder deze week. Er werd vrij mysterieus gedaan en op het moment dat ik afgelopen vrijdagavond in een pittoresk Haarlemse straat liep, op zoek naar dat vage adres en die ene donkere poort, kreeg dat mysterieuze toch wel een nieuw level. Het was alsof ik op zoek was naar een illegaal feestje, iets dat geheim en alleen van ons zou zijn. En dat zou het ook een beetje worden.
©
Félice Hofhuizen
©
Félice Hofhuizen
Initiatiefnemer Nadieh Bindels koppelde Kevin Stunnenberg en Yorick van Norden aan elkaar en samen hebben zij bij dit tuinconcert in haar zelfbenoemde ‘stadsjungle’ annex (net niet) tuin in Haarlem een optreden verzorgd. Er was plek voor dertig man en het gebeuren werd gestreamd voor de thuiszittende FOMO-lijder. Houten vintage klapstoelen stonden gestald, twee aan twee, op het hobbelige terrein en dankzij het vervallen en leegstaande fabrieksgebouw waarnaast dit opgesteld was had het een DIY en oud-industrieel karakter. Bindels wilde hiermee dan ook een statement maken, want leegstaand vastgoed, dat ruimte kan bieden aan zoveel moois zoals dit soort concerten, zeker nu concertbezoek niet meer vanzelfsprekend is - dat is gewoon zonde. Dit al helemaal als de mening is dat Haarlem toch wat aan culturele opstapplekken mist. Cultuur in de stad is niet vanzelfsprekend en we moeten zorgen voor een levendige stad, lieve homo ludens, met initiatieven als dit!
©
Félice Hofhuizen
©
Félice Hofhuizen
Kevin Stunnenberg (l) & Yorick van Norden
©
Félice Hofhuizen
©
Félice Hofhuizen
Terug naar het concert. Dat gezamenlijke karakter van Yorick en Kevin is meer samen dan je in eerste instantie zou verwachten. Het concert was een potje pingpongen, zoals ze dat noemden. Eerst deed de één een nummer, en dan de andere. Om en om, het ging maar door. Het maakte dat de overgangen lang duurden. Dit zorgde er wel voor dat elk nummer veel aandacht kreeg en een nummer dus niet snel op zou gaan in de rest van de set. Precies wat ze wilden, eigenlijk, want het werd snel persoonlijk en dit gecombineerd met de gesprekken op het podium onderling zorgden voor een zeer informele setting. Een jamsessie bijna, maar daar waren de nummers toch net iets te georganiseerd voor. Het begin van het concert had soms iets weg van een try-out.
Zeker voor Kevin is dit een nieuwe weg, zo zonder band. Yorick leek vanaf het begin iets meer in zijn element. Zijn nummers zijn voller qua gitaarsound en zodra hij begint te spelen neemt hij je mee in zijn moment. Zijn hele persoon-zijn ging op in de melodie en het nummer wat het zeer echt maakte. Kevin begon met kleine nummertjes, soms in het Nederlands en soms in het Engels, maar ging steeds verder de diepte in. Het was mooi om te zien, het leek alsof hij zich steeds verder openstelde naar zowel de muziek als het publiek. Hij eindigde dan ook met een zeer kwetsbaar open nummer, in het Nederlands. Hier creëerde hij dat échte moment van kwetsbaarheid en intimiteit met het publiek, die wisselwerking tussen beiden en het grijpen van een moment wat hij zo graag wilde, maar het was meer dan dat. Het moment kreeg een gezamenlijk gedragen emotionele lading en het duurde dus ook even voor het publiek dit moment durfde te verbreken met een applaus. Een aanrader trouwens, dat nummer - 'Vliegen' heet het, mocht het zover zijn dat hij dit uitbrengt. Over nieuwe muziek gesproken, Yorick verklapte aan ons dat er wel eens een plaatje van hem aan kan komen in februari, dus we houden hem in de gaten.
©
Félice van Hofhuizen
©
Félice Hofhuizen
Dit concert is een voorbeeld van hoe concerten anno corona zouden kunnen zijn. Het is informeel, zowel tussen artiest en publiek als tussen artiesten zelf. Dit biedt artiesten de ruimte om voor hen nieuwe dingen te proberen. Zo had Yorick een kofferharmonium meegenomen en was hetgeen waar beiden zo mysterieus over deden een afsluiting met een gezamenlijke cover van het nummer ‘Here Comes the Sun’ van The Beatles. De zon was net weg op dat moment en er waren kaarsjes in de tuin geplaatst. Tweeënhalf uur praten, nummertjes spelen en verwonderd raken door de karakteristieke omgeving. Op zich, is dat best hoe ik mijn zomer zou willen spenderen. Hoe vet is het dat als je een, zowat, random deur door gaat je in een setting als deze kan geraken? Verrassende locatie, vernieuwend concert en een mooie avond.