Kliko Fest kunnen we inmiddels wel hét garagerock festival van Nederland noemen. De herrie en het zweet druipen van de muren en muziekfreaks vanuit het hele land (en verder) verzamelen zich in het Haarlemse Patronaat. Met genres van noise tot beat, punk tot soul en surf tot rockabilly zou Kliko Fest 2019 er weer één voor in de boeken worden. De diversiteit in de line-up bleek echter een tweekoppige draak te zijn. Met bands als JD McPherson, Curtis Harding en Petrol Girls had Kliko 2019 een uiterst sterk lijstje aan namen. Helaas ontpopte de avond zich tot een wisselvallig feestje waar vooral de bands in de kleinere zalen de avond in beweging wisten te houden.

© Jaap Kroon

Petrol Girls opent avond veelbelovend

Bij binnenkomst lijkt de sfeer er in ieder geval goed in te zitten. Mensen hebben er zin in en voor de deur van het pand wordt er uitgebreid gesproken over welke bands je die avond absoluut niet mag missen. De afwisselende line-up maakt dat het publiek een kruisbestuiving is van verschillende subculturen, en iedereen lijkt andere bands op hun lijstje te hebben staan. Tijdens Petrol Girls in de Kleine Z5aal voelt Kliko aan als thuiskomen. De feministische hardcore punk van de Britse dames is precies wat je verwacht: lekkere Britse punk die de oren van je hoofd rukt. Het is lekker, het is luid, het is recht voor z’n raap en het is niet bang om anders te zijn. Een perfecte inluider voor een avondje Kliko!

 

© Jaap Kroon
© Jaap Kroon

Optreden Curtis Harding is dertien in een dozijn

Terwijl de dames een inmiddels halflege zaal nog aan het vermaken zijn staat in de Grote Zaal Curtis Harding te soundchecken. De slop and soul van de 39-jarige zanger uit Atlanta klinkt op plaat uitstekend en als een natuurlijke evolutie van het soulgenre. Live daarentegen is Harding eigenlijk een beetje saai. Muzikaal gezien zit het allemaal strak in elkaar en is er geen speld tussen te krijgen, maar het is teveel routine voor de heren geworden.  Een live optreden dat perfect past op een festival als North Sea Jazz waar Curtis dan ook een dag eerder stond, maar te gelikt voor Kliko. Halverwege de set begint de Grote Zaal ook alweer leeg te lopen. De meeste mensen lijken het er over eens te zijn, Curtis Harding was niet buitengewoon boeiend.

© Jaap Kroon

Crows brengt wat je van Kliko wil

Het fijne aan festivals als Kliko is dat als de ene band tegenvalt, je zo door kunt rocken en rollen naar de volgende. Als we de Kleine Zaal weer binnenstappen om te kijken wat Crows te bieden heeft zien we vanaf de balustrade een eerste pit ontstaan. De Grinderman-achtige band is een ware lust voor het oog. Frontman James Cox is gedurende de hele show in een soort instinctieve dans met zijn twee microfoons verweven. Het is gruizig maar ook stijlvol. Dit is weer een schoolvoorbeeld van de bands waarvoor je naar Kliko komt. Het is vreemd, het is fantastisch en vooral lekker rock ‘n roll.

© Jaap Kroon
© Jaap Kroon

Besluiteloze JD McPherson kiest voor pop 'n roll

In de Grote Zaal staat inmiddels JD McPherson klaar om ons met z’n old school 50’s rock ’n roll voor eventjes terug te nemen naar een tijd van nozems en vetkuifen. De band opent de set erg sterk en de voetjes gaan dan ook vrij snel van de vloer. Helaas besluit de band na een paar nummers wat meer richting de 60’s pop te gaan en verandert het gedans in geroezemoes. Halverwege de set lijkt er ook iets mis te gaan met de in-ear monitoring van de leadzanger, want het alles klinkt ineens behoorlijk vals. De authentieke rock’n roll stem à la Jerry Lee Lewis van bandleider Jonathan McPherson is opeens nergens meer te bekennen en heeft plaatsgemaakt voor wat nog het beste te omschrijven is als je schoonmoeder onder de douche. Gelukkig worden de technische problemen niet lang daarna opgelost en gaat de band dan ook weer even terug naar wat ze eigenlijk het beste doen: rock ’n roll. Helaas lijkt de set dan al niet meer te redden. De Grote Zaal is inmiddels nog maar halfvol en iedereen lijkt in de rij te staan voor het Patrocafé voor Los Chicos.

The Psychotic Monks zijn hypnotiserende verademing na benauwende act Los Chicos

In het Patrocafé wordt opnieuw duidelijk welke bands de mensen willen zien. Met wat ellebogenwerk en het inhouden van onze buik banen we ons een weg door het stampvolle Patrocafé om een glimp op te vangen van de heren van Los Chicos. Het publiek staat schouder aan schouder en het is duidelijk dat niemand hier langer wil zijn dan nodig. Terwijl de band nog op het podium staat te soundchecken roept de hele zaal: ‘SPELEN!’ Het is warm, het is broeierig en wat is er dan beter als een paar Madrilenen die helemaal de pan uit rijzen?

Na een klein kwartiertje moeten we met een klein beetje pijn in ons hart weer verhuizen naar de Kleine Zaal voor The Psychotic Monks. Op Eurosonic Noorderslag zetten ze eerder dit jaar al een dijk van een show neer en ook op Kliko Fest blijken de heren uit Parijs een van de hoogtepunten van de avond. Hun pyschedelische performance art doom noise is verrassend hypnotiserend. De heren knetteren op het podium en tussen het publiek en weten de bezoekers dan ook een vol uur geboeid voor het podium te houden, iets wat nog geen andere band was gelukt. Een wat oudere bezoeker begint tijdens de show zelfs te vertellen over hoe het hem doet denken aan die ene keer dat hij Hawkwind live zag toen hij nog jong was. Als je dat soort herinneringen op kan roepen bij je publiek is dat een teken dat je goed bezig bent. Het licht had wel wat minder heftig gemogen. De stroboscoop had gemakkelijk een epileptische aanval kunnen opwekken.

© Jaap Kroon

Cloud Nothings besluit met voorspelbare show

Terug in de Grote Zaal is het opnieuw alsof je een andere wereld binnenstapt. Het is inmiddels de beurt aan de Cloud Nothings en een groot gedeelte van het publiek lijkt inmiddels al het pand verlaten hebben. De Cloud Nothings zijn ook weer een ietwat veilige keuze voor op Kliko. Net als Curtis Harding en JD McPherson voelt het een beetje aan als nét niet. Hun typerende Amerikaanse recht-door-zee-punk weet in ieder geval het Klikopubliek niet lang geboeid te houden, vooral niet na een band als The Psychotic Monks. Het is te veilig en vertrouwd en ook hier stroomt de zaal al halverwege de show weer leeg.

Ook de rest van de avond bleek binnen dit stramien te passen. De bands in de kleine zalen waren stuk voor stuk gek en bewonderenswaardig. In de Grote Zaal is dit jaar helaas net iets te veilig geprogrammeerd, waardoor de optredens uiteindelijk een beetje saai waren. Eerlijk is eerlijk, Kliko 2019 had een gigantische belofte waar te maken na de fenomenale editie van 2018 met headliners als Thee Oh Sees, Fidlar en The Dwarves. Ondanks alles zijn we toch nog een paar keer goed verrast door de bands in de kleinere zalen en hopen we vooral dat Kilko Fest 2020 wél weer rare herrieschoppers in de Grote Zaal heeft staan.