Op de koffie bij Geertruida: al zes jaar lang alles voor de muziek Op de koffie bij Geertruida: al zes jaar lang alles voor de muziek

Marijn: “Yannick had dit huis geërfd en gaf hier al een tijdje huiskamerconcerten, die behoorlijk succesvol waren. We zaten zelf alle drie in verschillende bands en werkten veel samen met andere muzikanten uit de omgeving. We hadden drie albums klaar liggen van onze eigen bands, die we graag wilden uitbrengen.”

Yannick: “ Ik had ook een IJslandse artiest (Berndsen) ontmoet waarvan ik al heel lang een plaat wilde hebben. Daar was ik al lang naar op zoek, maar die plaat was nergens op vinyl te vinden. Ik heb hem toen in een dronken bui beloofd dat ik dat wel eventjes ging regelen. De muziekscene hier in Haarlem was ook een beetje aan het slapen. Mede daarom gaven wij ook die huiskamerconcerten.”

Bert: “We hadden dus die drie platen die we wilden uitbrengen, maar we hoorden ook van veel bevriende bands dat ze dat graag wilden doen. We kenden elkaar al een tijdje en waren goede vrienden en wilden graag iets samen doen. Yannicks dronken belofte, de huiskamerconcerten en de wil om onze eigen platen uit te brengen, waren eigenlijk de drie redenen waardoor het idee ontstond. We hebben toen al ons geld bij elkaar gelegd en zijn het label gestart. Het moment was er gewoon.”

Marijn: “Het was best een spannende periode. We hadden wel uitgerekend dat als we alles verkochten, we ons geld konden terugverdienen. Maar we wisten ook dat we onze baan er niet voor konden opzeggen. Wat dat betreft waren we wel vrij realistisch. We hebben tussendoor ook nog een paar keer geld moeten bijleggen en hebben ook wel een paar keer met onze handen in het haar gezeten. Gelukkig draaien we tegenwoordig een stuk stabieler.”

Bert: “We wisten nog niet zo heel veel over het runnen van een label. We deden domme uitgaven. We gaven bijvoorbeeld behoorlijk wat geld uit aan een band waarvan wij dachten dit gaat hem echt worden, maar waar we dan uiteindelijk maar tien platen van verkochten. Ik weet overigens zeker dat we die platen nog gaan verkopen. Eerlijk gezegd maakt het ons ook geen reet uit. Het is natuurlijk leuk als een band doorbreekt en we willen ook graag succesvol zijn als label, maar het allerbelangrijkste vinden wij dat we vette bands, die het verdienen om gehoord te worden, een platform kunnen bieden.”

Yannick: “Eigenlijk niet meer. Dat is vooral omdat het op een gegeven moment te groot werd. Er was ook geen ruimte om te groeien. We waren te succesvol voor onze eigen bestwil. Het was daarnaast ook heel veel werk. Het was vaak een dag opbouwen, twee dagen opruimen en er ging natuurlijk ook van alles kapot.”

Marijn: “Veel mensen kwamen op een gegeven moment ook niet meer voor de muziek. Ze kwamen vooral om te feesten. Toen gingen we het doel voorbij. We verloren de controle een beetje op met die avonden en niet lang daarna zijn we het label gestart."

Bert: “Op een gegeven moment konden we onze eigen concerten niet meer toppen. We hebben hier een keer een springkussen in de woonkamer gehad. We hadden toen de helft van de huiskamer afgezet. Mensen kwamen binnen en dachten ‘Waarom is de woonkamer ineens de helft kleiner?’. Toen heb ik tijdens het eerste nummer het springkussen opgeblazen, zodat mensen de pomp niet konden horen. Bij het volgende nummer ging er een confettikanon af en lieten we het doek vallen. Mensen gingen toen helemaal uit hun plaat. Dat was wel echt een legendarisch feest.”

Bert: “Het zijn eigenlijk altijd bands waarvan wij vinden dat ze het verdienen.”

Yannick: “We moeten het allemaal wel vet vinden of tenminste leuk. Als één iemand van ons het niet vet vindt, dan doen we het vaak niet.”

Marijn: “Ik denk we voor zo’n 90% van de bands op ons label unaniem hebben besloten dat we er iets mee moeten doen. Het zijn vaak artiesten die we al wat langer kennen en waar we een band mee hebben opgebouwd. Vaak zijn ze hier  al een paar keer blijven slapen.”

Marijn: “Het is een beetje organisch gegroeid. Er zijn genoeg bands die met weinig budget touren en die opzoek zijn naar een plek om te slapen. Vaak kwamen ze via via bij ons terecht. Inmiddels willen bands hier ook vaak slapen en vragen ze er specifiek naar.”

Yannick: “Dit soort plekken heb je ook eigenlijk overal op de wereld wel. We worden ook weleens gebeld als een band een gitaar nodig heeft of iets dergelijks. We vinden het belangrijk om op zo’n manier de community te ondersteunen. Een ander voordeel is, dat als wij met onze bands in het buitenland spelen, we altijd een plek hebben om te slapen. Het is een beetje geven en nemen. Veel bands komen ook bij ons terecht via mond-tot-mond reclame .”

Bert: “We deden dit ook al voor dat het label bestond. We hebben op deze manier heel veel bands en muzikanten leren kennen. We pakken het tegenwoordig wel wat professioneler aan. We hebben wat stapelbedden gekocht en zorgen ervoor dat de bands goed te eten krijgen. Dat schiet er vaak bij in als je tourt.”

Yannick: “Voornamelijk door bands die hier zijn blijven slapen. Dat zijn eigenlijk altijd buitenlandse bands. We vonden het belangrijk om verder dan alleen het binnenland te kijken. Heel veel Nederlandse labels focussen ze zich voornamlijk op Nederlandse bands. Het was voor ons een manier om ons te onderscheiden.”

Bert: “Ja en waarom eigenlijk ook niet? We leven tegenwoordig in een digitale wereld waar de hele wereld binnen handbereik is. Waarom zou je het niet groter trekken? Wij hebben dit overigens ook niet uitgevonden. Dit soort plekken bestaan overal ter wereld. Die 'do it yourself' instelling ontstond al in de jaren 80’ in de punkscene. ”

Yannick: “Als ik op vakantie ga dan heb ik binnen twee dagen de grote gebouwen wel gezien. Ik sta meestal al vrij snel weer ergens binnen bands te kijken. Waar ik vervolgens even een praatje mee maak en vertel over het label hier, ze komen hier een keer spelen, ze blijven slapen en voor je het weet breng je een plaat van ze uit. Die dingen groeien vaak organisch.

Marijn: “Het zijn bands die internationaal touren en altijd wel een keertje in de buurt zijn en een bij ons blijven slapen. Vaak worden wij ook uitgenodigd om een keer bij hun langs te komen. Zij stellen je dan weer voor aan hun vrienden en nemen je mee naar lokale bandjes. Soms komen we dan weer iets vets tegen waarvan we denken ‘dit moeten we echt gaan uitbrengen.’”

Yannick: “Actief netwerken is voor ons vooral passief een slaapplek aanbieden.”

Bert: “Nou eigenlijk is dat niet zo bijzonder. Cassettebandjes zijn alweer een tijdje hip hoor. Dat gebeurde ongeveer tegelijk met de vinylrevival. We krijgen wel vaker dingen te horen als ‘wat is dit nou weer voor rare hipster bullshit', maar vooral in de VS is het alweer een tijdje terug. Veel bands brengen daar nog dingen op tape uit, omdat veel automobilisten daar nog een tapedeck in de auto hebben zitten. We zijn zelfs nog naar Hilversum geweest, om op de radio te vertellen over de cassettebandrevival.”

Yannick: “Cassette’s hebben ook een heel eigen geluid. De sound van de meeste bands die wij in ons portfolio hebben staan, sluiten daar ook goed bij aan. Omdat de productiekosten laag zijn, kunnen we ook grotere risico’s nemen. Omdat we zelf onze casettes dupliceren, kunnen we ze ook heel makkelijk in beperkte oplage uitbrengen. Onze casette club heeft nu nog 25 leden, maar omdat de kosten zo laag zijn, is het zelfs met een beperkt aantal leden nog interresant voor ons.”

Bert: “Wij zien het ook vaak eigenlijk als een mooie verpakking voor de downloadcodes. Zo hadden we laatst een release die een NFC-chip op de verpakking had. Als je telefoon er tegenaan hield, kwam je gelijk op een website waar je de hele casette ook digitaal kon luisteren. Zo hebben mensen toch nog een souvenir van de band en kunnen ze de muziek op de allerhoogste kwaliteit luisteren.”

Bert: “We kennen zoveel mensen bij het Patronaat al vanaf ons achtiende.”

Marijn: “We hebben ook de plaat van de directeur uitgegeven. Hij speelt in de Kliko’s."

Yannick: “We speelden er ook vaak met onze bands. Zo hebben we eigenlijk iedereen langzaam maar zeker leren kennen. Er kwamen vaak bands bij ons slapen, nadat ze in Patronaat hadden gespeeld. Patronaat is natuurlijk ook een heel groot onderdeel van de lokale muziekscene."

Bert: “Die connectie gaat al heel ver terug inmiddels. Het voelt gewoon goed om daar ons zesjarig bestaan te vieren."

Bert: “Lastige vraag vind ik dat. Ik ben op heel veel dingen trots. Het voelt vooral goed dat we serieus genomen worden. In het begin dacht ik ‘We zijn echt drie mafketels die aan een heel dom project beginnen'. Feit dat we nu zes jaar verder zijn en onderdeel zijn geworden van een wereldwijde gemeenschap van bands en labels, voelt als iets heel speciaals. We hebben een naam voor onszelf gemaakt en mensen vinden het fijn om met ons samen te werken.

Yannick: “Wat Bert zegt. Zelf ben ik ook heel trots op de eerste cassetteclub release. Dat we het toen voor elkaar hebben gekregen om de agenda’s van alle bands met elkaar af te stemmen, om zo de release op tijd de deur uit te hebben. Dat was een behoorlijk zenuwslopend project.”

Marijn: “Het is voor ons niet echt een release die er tussen uitspringt, maar meer echt het totaal plaatje. Het feit dat we nog steeds bestaan.”

Bert, Marijn en Yannick in koor: “Eerder beginnen met Geertruida!”