Wanneer de Popronde ‘in town’ is, is het tijd om dé nieuwe talenten op het gebied van popmuziek op te zoeken en te bekijken wat er allemaal tussen zit. Afgelopen zaterdag was de Popronde in Haarlem, en Plug Out was erbij. De dag begon al vroeg, bij een instore optreden, vlak voor de ogen van winkelend Haarlem.

A Polaroid View
Puntige popmuziek met een miniem elektronisch randje. Ze staan voorin de platenwinkel 'Sounds', compleet bij elkaar gepakt, geen centimeter beweegruimte, de winkelende mensen moet uiteraard ook nog langs de band kunnen lopen om hun dagelijkse portie cd’tjes aan te schaffen. Het voorbijlopende winkelpubliek kijkt bij vlagen dan ook raar op als er opeens een band naast hun staat te spelen.
De songs van A Polaroid View steken goed in elkaar en zijn net zo simpel als catchy. De zangpartijen zijn goed, het geheel klinkt aangenaam. Iedere song verschilt genoeg van elkaar om interessant te blijven.
Ze speelden nu in een niet ideale setting, maar deden het meer dan goed. Binnenkort deze band eens nog een keer opzoeken, wanneer ze een volwaardig optreden weggeven.

OIIO
Deze Nijmeegse band maken folk/pop muziek, en kiezen in de 'Sounds' dan ook voor een akoestische set. Hier zit nog een reden achter, hun drummer zit namelijk met een hernia thuis, waardoor ze niets anders dan een akoestische set kunnen spelen.
Het instrumentarium bestaat naast een gitaar uit een banjo, ukelele, piano, minipiano en trekharmonica. Origineel en geheel volgend hun genre. De songs bevatten samenzang die meer dan mooi zijn, aangenaam en bij vlagen zelfs wonderschoon. Jammer dat de zon al aan de andere kant van het gebouw schuilt, want met een zonnetje erbij was de atmosfeer perfect geweest.
Het publiek dat blijft hangen geniet duidelijk, al is de setting ook voor hun niet perfect. Één mevrouw koopt ter plekke een cd’tje, ben benieuwd hoeveel cd’s ze zouden verkopen als ze in een volwaardige zaal hun kunsten vertonen. Ik gok op veel meer!

Stefany June
Zomerpop. Simpeler valt de muziek van Stefany June niet te omschrijven. Alles aan deze act ademt zomer. De muziek, de instrumenten, de aankleding van de band zelf. En het lieve stemmetje van Stefany is een waar je liever niet naar luistert, of je smelt weg. Hoog, fragiel en een tikje hees.
De van oorsprong Duitse Stefany springt in de lucht, armen heen en weer, energie overal. Interactie met het publiek is er genoeg, alleen jammer dat de stamgasten van het café (waar het optreden is) niet helemaal meegeven, verder dan wat handklapjes gaat het helaas niet.
Jammer, want de muziek en de live-act is meer dan dik in orde (geen wonder dat Stefany June begin december in de finale van de Grote Prijs van Nederland staat). Ik verlang in één keer nog meer terug naar de zomer die Nederland dit jaar eigenlijk niet gehad heeft.

Blackbox Red
Van de zomer van Stefany June in één keer door naar de koude herfst van Blackbox Red. Dit duo is met de minste mankracht op het podium, maar produceert verreweg de meeste decibellen. [Plaats overdrijven scheldwoord hier] wat maken zij een bak herrie met z’n tweeën, maar wel herrie met een lijn, met melodieën, iets om op te springen.
Oké, na een tijdje lijken sommige songs op elkaar, maar is dat werkelijk hegeen wat je van deze band vraagt? Het is voor Blackbox Red, die het best gezien kunnen worden als de Nederlandse bersie van het Engelse Blood Red Shoes, inpluggen, gitaar en drums op volume maximum en gaan.
Het Patronaat Café durft het nog niet aan en staat braaf aan de bar, of twee metertjes van het podium af. Bang of geschrokken? Het maakt niet uit, Blackbox Red kwam om te rocken en dat hebben ze dubbel en dwars gedaan.

The Fudge
Vorig jaar de publieksprijs van de Grote Prijs van Nederland, platendeal in de pocket, debuutalbum net uit. Nu is het moment van The Fudge, nu moet alles bij elkaar vallen. En dat doet het in Patronaat meteen!
Ze noemen hun muziek Magnetische Rock. Een vaag begrip, maar vanaf seconde één lijkt het meer dan logisch. Tempowisselingen volgen elkaar om de haverklap op, op het ene moment felle gitaren, dan weer een slowdown, om met stoner-achtige aanslagen te eindigen. Het zorgt ervoor dat het publiek constant op hun hoede is, ieder moment kan de band weer totaal wat anders doen. Het doet soms denken aan Queens of the Stone Age.
En de frontman is een geboren frontman, er hangt een soort cool om hen heen, je gelooft wat ‘ie zingt, wat alleen maar toe te juichen is. HELL YEAH! Hoogtepunt van mijn Haarlemse Popronde. Houdt deze gasten alsjeblieft in de gaten, je wordt er gelukkiger van!

Soul Sister Dance Revolution
Het is een ondankbare taak, vlak na The Fudge in de zaal ernaast spelen. Dan kan het alleen maar tegenvallen toch? Stiekem wel.
Soul Sister Dance Revolution maken naar eigen zeggen Rock met de hoofdletter D van dansen. Het moet gezegd worden, hun goede en soms goed stevige Rock-songs zijn inderdaad dansbaar. Maar origineel is het niet echt.
De band mist een eigen smoel, een simpel iets waardoor mensen weten dat ze met iets speciaals te maken hebben. Ze mixen invloeden tot eigen nummers die lekker klinken, leuke hooks hebben, mensen aan het dansen. Maar toch blijft bij mij het gevoel achter naar een band te kijken die zoekend is.
Kom volgend jaar terug jongens, ik ben oprecht benieuwd welke veranderingen jullie dan door hebben gemaakt (of juist niet, kan ook). Nu is het allemaal een beetje te braaf, beetje te grijs, niet boven de middelmaat uitkomend.

Fata ‘el Moustache’ Morgana
Deze band (met ietwat aparte bandnaam) beschrijft hun muziek zelf als “een explosieve mix van disco, punk, electro, rock en funk”. De soundcheck duurt iets langer dan gepland, perfectionistisch zullen we het maar noemen.
Wat opvalt is het verschil tussen beschrijving en ervaring. Explosief wil ik hun optreden niet noemen (verwijs hierdoor door naar eerder optreden van The Fudge, dát was explosief), en de verschillende stijlen die Fata ‘el Moustache’ Morgana zegt te hebben kwamen niet allemaal even goed naar voren.
Disco, nee. Punk, half. Electro, redelijk. Rock, ja. Funk, half. Dit gaf een overwegend Rock-achtig geluid die vooral veel hobbelt en weinig details kent. Wat ook hobbelt zijn de gitarist en bassist, wie weet werkt het aanstekelijk, maar hier was dat helaas niet zo. Alles was een beetje half werk, had ik het idee.

Popronde 2011
Alles bij elkaar was het een geslaagde Popronde. Maar dat zegt eigenlijk niets. Met zoveel talentvolle bands in zo’n korte tijd op zo weinig vierkante meters heeft iedereen een andere Popronde, en iedereen een andere ervaring van het geheel. Wat wel zeker is, is dat je kwaliteitsmuziek kunt zien en genoeg gezelligheid tegen zal komen.
 
Popronde reist aanstaande zaterdag 22 oktober naar Alkmaar!