Op vrijdag 11 februari vindt de allerlaatste voorronde van de Rob Acda Award, editie 2010/2011 plaats. Een avond waarop de laatste twee finalisten van de bandwedstrijd bekend zullen worden. In een volle kleine zaal van het Patronaat laten zes bands zien wat ze kunnen.

Twee nummers in twintig minuten
Met Mastheria begint de allerlaatste voorronde van de Rob Acda Award 2010/2011. Of het nou komt doordat het niet het juiste tijdslot voor deze muziek is of doordat de mannen zelf misschien niet helemaal door hebben dat ze aan het optreden zijn, feit blijft dat Mastheria niet weet te overtuigen. We horen een zee van geluid, vol van laagjes en mooi doordacht, maar overdaad schaadt. De grootse symfonische rock doet soms wat langdradig aan en de ingewikkelde composities maken het de muzikanten lastig om los te gaan, zich open te stellen voor het publiek en een performance neer te zetten. Zoek een frontman die een show kan neerzetten, doe wat minder ingewikkeld en laat liedjes liedjes zijn, wie weet volgend jaar dan nog een poging?

Een lesje blues
De tweede band is Unknown roads.
Zoals de naam al doet vermoeden is de band qua sound door blues geïnspireerd. Bij de aankondiging betonen ze nog hun respect naar de pas overleden blues-gitaarheld
Gary moore. Hun vuige rock klinkt goed vies. De zanger overtuigt met zijn goeie strot, maar de sologitarist steelt wel onbetwist de show door solo op solo te stapelen. Misschien is de band wel een beetje te vergelijken met Cream waarbij Eric Clapton vervangen is voor Jimi Hendrix. In sommige stukken was duidelijk de invloed van de legendarische gitaarheld te horen. De ene gitaar was beter te horen dan de andere gitaar, maar dat maakte voor het geluid van de band eigenlijk weinig uit, het klonk gewoon heel erg goed.

Volwassen gepoetste sound
7th street is de derde band. Tussen studio-opnamen door hebben ze tijd gevonden om hier te laten zien dat ze live hun mannetje staan. Met een overtuigend, vol geluid en de nodige effecten op de zang klinkt het geheel goed doordacht. De band heeft duidelijk zijn pijlen gericht op een herkenbare poprocksound, waarbij het lijkt alsof de zang met galm van te voren is opgenomen. Vorig jaar speelde de band op het Jupiler podium van Bevrijdingspop. Hun missie is duidelijk: dit jaar op het hoofdpodium belanden.

Chefkoks in metal
Metal met witte blousjes: hier is Trip Trigger. Met een vervangende zanger en sinds september een nieuwe toetsenist heeft de band vooral te lijden onder het schelle geluid in de zaal. Wat ook opvalt is de bassist die op een zessnarige basgitaar speelt.
De vrij ongewone orgelsound in plaats van de voor metal zo typerende synthesizer is een leuke twist. Trip Trigger is een band met een kookboek. Er is een duidelijke receptuur te herkennen in de nummers. Het tweede nummer begint als ballad, maar eindigt als een storm. De rustige stukken en hardere beuk momenten wisselen elkaar veelvuldig af. Maar de vette groove houdt het geheel goed in gareel.

Haarlem houdt van hiphop
Als vijfde act van de avond een vreemde eend in de bijt.
Hiphop is altijd een zeldzaamheid bij de Rob Acda Award. En dit jaar zelfs een unicum.
Als er dan toch gerapt gaat worden dan meteen hard. De crew neemt de presentatie van gastheer Len bijna over waar, na een dikke bass, Insayno het podium op komt gerend.
De dj heeft duidelijk de bassknop gevonden want de kleine zaal van het Patronaat stuitert al dan niet bewust op de beat.
Met pet over zijn ogen laat Insayno met zijn crew zien dat ook Haarlem van hiphop houdt.
Synchroon springend laat Insayno zijn meegereisde fans meeschreeuwen. Bloedfanatiek en ijzersterk komt Insayno, ondersteund door zijn backing rappers en dj, waarbij het enthousiasme overslaat op zelfs de meest verstokte oude rocker die zich betrapt voelt als hij zijn hoofd mee voelt deinen.
En als er dan om een metalpit gevraagd wordt beginnen zelfs de rockers optimistisch te worden.

Avantgarde de La Vie de Boheme
La Vie De Bohème is zelfs een nog vreemdere eend in de bijt vanavond. Als afsluiter zorgen ze voor de grootste muzikale verrassing. Zonder drummer komt dit trio op het podium. En als bij het tweede nummer de elektronische beats de zaal in tikken en takken is het publiek vol verbazing. De Nederlandstalige teksten vallen op door het absurdistische karakter en zij hebben wel iets weg van Spinvis. Daar, waar bij rockbands de zang weleens ondergesneeuwd raakt, is deze hier heel goed verstaanbaar.
Jammer dat het publiek misschien meer met hun vrienden bezig is dan met hetgeen op het podium gebeurt.

Als dan het moment daar is dat de juryrapporten gepresenteerd worden is het stil in de zaal. Gastheer Len, die de honneurs waarneemt bij afwezigheid van vaste host PP, en dit met verve doet, neemt op ludieke wijze enkele bezoekers in de maling die uiteraard allen voor de, volgens hun, terechte winnaar staan te schreeuwen. Na het gebruikelijke opnoemen van de sponsoren wordt het pas echt spannend. Winnaar en dus direct geplaatst voor de finale is 7th Street. De runner up van de avond is Insayno geworden. Van alle voorronden waren de runners up in de running voor de laatste plek in de finale. Uiteindelijk kreeg Pilot Paco deze plek toegewezen.

De line-up voor de finale is bekend, en zal bestaan uit:
Against All Odds, The Red17, We Stole The Zebra, 7th Street en Pilot Paco en vindt plaats op 8 april in de grote zaal van het Patronaat Haarlem.