Je zal toch maar de InHolland Popprijs winnen. Dan mag je ineens openen op Bevrijdingspop Haarlem 2010. Het goed bezochte festival kent zo kwart over twaalf, als Johnny Crapfeet aftrapt, nog geen piek in bezoekersaantallen. Maar geen ramp, want Niek Stronks en de zijnen hebben een handjevol fans meegenomen. Hier en daar een eigen sound, dan weer nummers die van Red Hot Chili Peppers lijken geleend. Bij een zonnetje in een heerlijk stadspark is daar niets mis mee.
 
Als Johnny Crapfeet de laatste nummers inzet, opent ook het hoofdpodium de dag met een prijswinnaar. Ditmaal is het Ethereal, die met een oorverdovende metalsound de Rob Acda Award van 2010 in de wacht wist te slepen. Deze vijf heren bewijzen dat ze die titel meer dan waard zijn. In een overtuigende houding maken zij dit o zo uit de kluiten gewassen podium tot hún domein. Van de kleine zaal van het Patronaat naar het podium van één 's lands meest bezochte festivals; hoe snel kan het gaan als je gelooft in je eigen muziek. Een strakke en snel lopende line-up, een horde aan fans die al snel een moshpit opzetten en een veld dat, gezien het tijdstip, behoorlijk vol loopt. Ethereal mag er zijn.

Tegenstellingen
De programmering staat bol van de tegenstellingen. Zo volgen na de gitaarmuren van Ethereal de lieve liedjes van singer/songwriter Gemma Ray. Hoewel lief misschien het verkeerde woord is. De zangeres omschrijft haar muziek liever als pop noir. Die komt helaas niet uit de verf op het grote hoofdpodium. Het grote veld en het niet zo subtiele PA-systeem doen de intieme muziek geen goed. Dit is duidelijk beter thuis in een klein donker zaaltje voor een paar honderd man.

Waar het bij het hoofdpodium al vroeg druk is gaat het er bij het Jupiler-podium een stuk gemoedelijker aan toe. Hier spelen jonge bands die het vooral van hun eigen fans moeten hebben. Net een jaar bezig met songs schrijven en reperteren en óók al via een wedstrijd op Bevrijdingspop beland: 7th Street. Pop/rock-songs die hier en daar aan Nickelback doen denken. Mede door de uithalen van frontman Robin van Veen en de electronica die af en toe de zang en gitaren doorspekt. Nog niet veldvullend, maar spelend voor een zeer waardig aantal bezoekers.

De mannen van Want Want lijken op het eerste gehoor tekstueel gezien nog in de pubertijd te zitten. Als je daar omheen luistert hoor je echter een strakke band, die de powerpopsound van Weezer een eigen draai geeft.

Bijna beroemd
Tim Knol is al vele malen beschreven en bejubeld. In die zin misschien teleurstellend dat Tim en band zich op het kleine podium moeten proppen? Met de mouwen opgestroopt, behangen met akoestische gitaar en een solide band om zich te begeleiden. Met liedjes als kleine juweeltjes kan het geen wonder zijn dat juist op dit moment de zon zich enthousiast en fanatiek laat zien.

Op het hoofdpodium ragt Go Back To The Zoo er nonchalant en in hoog tempo een set springere rock doorheen. De jongens hebben de uitstraling en de liedjes om door te breken en een groot veld te bespelen. De aandacht dreigt in het midden een beetje te verslappen, maar single Electric zorgt voor een springend veld en mooie afsluiting.

Wie nog niet wakker was, is dat zeker na de korte set van Junkie XL. De in Amerika woonachtige Tom Holkenborg is vandaag als een van de ambassadeurs van de vrijheid door heel het land te zien, en dus ook in Haarlem. Het lijkt een beetje vreemd aan het begin van de middag al dansend uit je dak gaan. Maar Junkie XL is hier duidelijk om het publiek binnen een half uur in een dansende en springende massa te veranderen. Dat lukt de dj en entertainer prima; hij draait veilig maar met verve.

Gezien: Bevrijdingspop (middag)
Haarlem, 5 mei 2010